Dierenmissie 1: Dierenmissie 1 – Deel 4, Het Asiel in Tobarra en La Linea

Beste mensen,

Nu we de laatste goederen hadden afgegeven in Tobarra kregen we voor drie dagen wat tijd voor onszelf. We werden immers pas op 27 december omstreeks 13.00 uur verwacht In La Linea de la Concepcion voor het ophalen van drie hondjes en vier katten. Het enige dat we in‘onze vrije tijd’ moesten doen is Kerstmis vieren en te zorgen dat we van Mazarron naar La Linea kwamen. Nou dat moest wel lukken..Vanaf 23 december reden we dus op ons gemakje van Mazarron, in het zonnetje met 17 graden, naar het zuiden. We namen de kustroute en reden door kleine plaatsjes die nog niet of slechts in beperkte mate door het toerisme zijn gekleurd. Ergens tussen de plaatsen Vera en Mojacar zagen we een arme relatief jonge man met een hond lopen. Hij was een opvallende verschijning omdat hij een lange houten staf bij zich had en een incamuts droeg, Hij had een ‘herder’ kunnen zijn zonder kudde.

We zagen hoe de hond hem volgde en dat hij zoekend met zijn staf tussen de rommel en struiken zocht. Allebei hadden we de indruk dat hij zocht naar een verloren dier…. Of dat zo is zullen we nooit weten…. Het is een mooie gedachte dat aansluit op een klein paradijsje dat we gevonden hebben. We troffen het aan in de plaats Almeria. Het was een piepkleine diervriendelijke camping, La Garrofa genaamd. www.lagarrofa.com  Een dozijn katten lijden daar een prima vrij en beschermd leventje terwijl er legio gasten zijn die honden bij zich hebben. De camping lag tussen twee bergen in en had een eigen strand waar de honden vrij konden rondrennen. Kerstavond brachten we door op de camping Marbella Playa. Hier wilden hier de laatste inkopen doen maar dat kon niet omdat alles met kerst gesloten was. Op  2^e kerstdag vertrokken we voor het laatste stukje richting La Linea. Vlak voor La Linea in de plaats Estopena hebben we onszelf getrakteerd op een laatste nacht ‘met rust’. We beseften dat we vanaf nu geen gebruik meer kunnen maken van campings want met zoveel dieren aan boord zijn we niet echt welkom. Op 27 december hebben we in de morgen inkopen gedaan voor de terugreis.

Zouden om 13.00 uur bij het asiel in La Linea zijn doch we waren vertraagd door de gasboer, die een belg bleek te zijn

maar pas om half drie gas voor ons had in Estopa. We moesten wel wachten want hij is de enige in de omgeving die voor ons de juiste gasflessen kon vullen. Het is onze enge verwarming want op campings waar we stroom kunnen krijgen zijn we met zoveel dieren niet echt welkom.

Natuurlijk hadden we Peter Koekebakker al telefonisch geïnformeerd over onze vertraging. De routebeschrijving die we van Kees Luising hadden gekregen was duidelijk geweest en zelfs wij konden zonder fout te rijden de weg vinden. Toen we omstreeks 15.45 uur bij hem voor het asiel stonden was de ontvangt niet minder welkom.

Het asiel was een indrukwekkend spectakel te noemen. Over de 600 honden en

140 katten. Tja, ga er maar aanstaan.  Peter vertelde dat ze ondanks de tijdelijke hulp van een Nederlandse

vrijwilligster uit Delft hier op de foto (haar naam ben ik even vergeten), zijn partner Anna,  en zijn vaste hulpen in deze tijd van het jaar erg verlegen zit om vrijwilligers om de boel draaiende te houden. Zo veel werk te doen….. We weten dat we de hardwerkende mensen in dit asiel geen recht doen als we hun naam niet noemen. Helaas was onze tijd te beperkt om fatsoenlijk kennis te maken en konden er maar kort zijn. En dat terwijl je zoveel indrukken krijgt te verwerken…

Eindeloze rijen met verschillende kennels waar meerdere honden in zitten. Je loopt er gewoon verloren tussen en eigenlijk heb je ogen te kort.

We hebben talloze foto’s genomen maar deze spreken voor zich… En dan, te midden van al die honden, is er

de kattenopvang die door Damian wordt geleid. Het is een

surrealistische werkelijkheid. Het is net een enclave. Hier tref je de katten die kennelijk gewend zijn aan de honden om hen heen. Ook hiervan hebben we veel foto’s gemaakt waarvan er twee voor ons het meest uitsprongen. De poes die behandeld wordt voor een

kankergezwel aan de neus en de serene rust die uitstraalt uit het luie gedrag van de katten in

één van vele ruimtes waarin ze zijn ondergebracht. En toen werd het tijd om kennis te maken met onze reisgenoten. Mogen we even voorstellen aan onze eerste 5 passagiers:

 

 

De hondjes Zarra, een zééééér aanhankelijk hondje….

 

 

 

Pekinees,  is gisteren  ‘geholpen’ en is nog aan de medicijnen, reist samen met Zarra in één bench.

 

 

 

 

Pompi (hele lange naam die met Pompa.. begint.) Is een echt baasje die zich niet het kaas van zijn brood laat eten…

 

De twee katten waarvan er een blind is en de andere half blind, zitten in een aparte bench en zijn erg schuw. Hun namen zal ik jullie besparen. We laten ze zo veel mogelijk met rust omdat ze erg onzeker zijn door hun gebrek. Hoewel we aanvankelijk 4 katten zouden meenemen vond Damian (beheerder van de kattenopvang) het verstandiger om het met deze twee te laten. Het overzetten van deze twee arme poezen van hun reismandje in de bench leverde al genoeg stress voor ze op en dan moest de reis nog beginnen.

Rond 17.30 uur begonnen we aan de terugreis die ons nog langs Albox en Tobarra zou leiden om de andere dieren op te halen. Nauwelijks 10 minuten onderweg, over een hobbelig zandweggetje,  werden we een sterk aroma gewaar die weinig goed voorspelde. Pompi had in de bench gepoept en geplast. Zenuwen… denken we. Eerst even aan de kant van de weg de boel opgeruimd en toen opnieuw de reis hervat. We kozen voor de Tolweg om zo snel mogelijk wat kilometers achter ons te laten. Eenmaal op de tolweg PA 7 waren de honden stil en konden we ongestoord wat kilometers afleggen. We hadden besloten om deze dag een klein stukje te rijden en dan een goed plekje te zoeken voor de eerste nacht. Morgen willen we tot vlak voor Albox komen en dan weer de nacht door brengen  zodat we ‘s morgens vroeg op 29 december Katie en Joie kunnen in laden en diezelfde dag ’s middags ook in Tobarra Nieves kunnen ophalen.

Iets na 20.00 uur hadden we een plekje gevonden bij een benzinestation om de nacht door te brengen. Pekinees, die gisteren gesteriliseerd was, moest nu, voor het avondeten, haar tweede halve tabletje van de dag krijgen. Dit zou voor de hondjes de eerste les worden om te wennen aan het tijdelijke leven in en camper met autorijden, uit gelaten worden aan een lijn en het gezamenlijk eten…

Nou dat ‘uitlaten’ was nog geen succes….
Pompi had de bench weer gebruikt. Nog steeds zenuwen…denken we. Natuurlijk mocht ze ook mee uit wandelen.  Pekinees was de enige die de rust kon opbrengen om aan de riem een plasje te doen. Zarra was en is een geval apart. Ze had het veel te druk met om zich heen te kijken. OK, dan maar  eerst de beestjes eten geven en daarna nog even proberen.
We hebben ze verwend met tinnetjes voer… Dat was natuurlijk smullen en daar lustten zo ook wel een tweede portie van. Nu nog even Zarra proberen te laten plassen…. Niet dus.

De katjes lagen bij elkaar in een hoekje van de bench toen we het water ververste en het voer inspecteerden. Ze hadden nog niets gegeten. Zoals gezegd laten we ze maar en beetje tot rust komen.

Op dit moment is alles in de camper donker gemaakt en ik zit de nieuwsbrief te schijven. Alle is heerlijk stil behalve Zarra…. Die zit constant te piepen en te vragen om aandacht. Zij zit met Pekinees in een grote bench en gedurende de tijd dat ik hier zit te schrijven hoorden we af en toe hoe Pekinees haar tot de orde riep….

Het is nu tegen 23.30 uur en ik geloof dat ze zich nu eindelijk overgeeft aan haar lot…
Oh nee… ze begint weer… dit wordt een lange nacht…

 Voorlopig reisschema:
28 dec doorrijden tot vlak bij Albox
29 dec ‘s morgens Albox ophalen galgo’s Katie en Joie
29 dec ’s middags terug in Tobarra om Nieves op te halen
2 jan Nederland.

Tot zover…

Groet van Annerie en Ton
+31622225271