Dierenmissie 1: Dierenmissie 1 – Deel 7, van Valencia naar Frankrijk

Beste mensen,

En zo werden we met de hele club wakker op de parkeerplaats op de A7 nabij Valencia. Echt geschikt was deze plaats niet voor de hondjes. Een

bereiden van het eten

beperkte plaats om ze uit te laden met te veel pottenkijkers. We besloten het hoogst nodige te doen en snel te vertrekken. Onze eigen verzorging schoot er maar even bij in. Kwam later wel. Om 07.30 uur draaiden we de snelweg weer op.

We willen jullie letterlijk even een kijkje geven in de keuken en wat meer vertellen over de ervaringen en zorgen van de dieren die ons zijn toevertrouwd.

de drie uit

Uitlaten en eten geven neemt al gauw anderhalf uur in beslag omdat alles in 3 etappes gaat. Zoals hiernaast is te zien wordt zo twee keer per dag het eten van de honden klaar gemaakt. Pompi moet haar antibioticakuurtje afmaken vanwege haar operatie dus haar bakje moet even apart.

OK, drie etappes. Dat wil dus zeggen drie keer een clubje uitlaten en eten geven.

Eerst de drie schurken Zarra, Pompi en Kees uit La Linea. Die maken er steevast een potje van en hebben samen de grootste gein. Zelfs het eetgedrag van Pompi is helemaal bij gedraaid. Wilde hij eerst alle bakken veroveren en vervolgens de anderen afsnauwen als Kees of Zarra alleen maar

naar hun eigen bakje keken… nu staat ze bij de rest haar eigen eten op te eten.

Helemaal top. Het uitlaten met die drie is één grote warboel van riemen omdat ze constant over elkaar heen springen en onder en achter elkaar langs lopen. Ben al twee keer over de riemen gestruikeld omdat ik met mijn benen verward raakte in de riemen. Maar goed, het is een goede manier om energie kwijt te raken want al die tijd in een bench liggen is natuurlijk voor een klein hondje met de nodige speelse spirit niet echt leuk. Af en toe moeten we ze echt tot de orde roepen want anders komt er van behoefte doen niets terecht.

Dan de twee galgo’s Katie en Joie uit Albox. Natuurlijk houden we in de gaten of iedereen goed eet en op tijd de behoefte doet. Joie had als echte kerel nergens last van en kent geen enkele gêne. Katie wel. Zij is een echte Lady en moest echt wel even haar goedkeuring geven aan de omstandigheden. Ze heeft van gisteren 10.00 uur tot vanmorgen haar behoefte opgehouden. Toen pas heeft ze geplast en gepoept. En dat werd natuurlijk beloond en aangemoedigd. Dat laat ze dan ook graag gebeuren. Daarmee is ook de zorg om de stoelgang voor de Katie en Joie geen enkel probleem meer. Gelukkig maar.

Tja en dan is Nieves aan de beurt. Ze is een beetje eenzaam. We hebben aan haar in de vorige nieuwsbrief uitvoerig aandacht aan haar verleden besteed. Zij is een echt zorgen kindje…. Lief als ze is komen we steeds meer van haar te weten door haar gedrag.  Onze grootste zorg op dit moment is dat ze nog steeds haar behoefte niet heeft gedaan. Eindeloze wandelingen ten spijt. We merken dat ze gewend is aan een riem te lopen.. Zodra ze haar riem aan heeft blijft ze keurig naast je lopen en kijkt ze steeds naar je op om te zien of ze het wel goed doet. Ze vraagt steeds om die bevestiging. Natuurlijk geen we die dan ook om haar vooral zelfvertrouwen te geven.

We hebben gezien dat ze in het asiel nog haar behoefte heeft gedaan maar toen liep ze los. Nu niets … zelfs geen plasje. Ze is sinds gisteren 16.00 uur onder onze zorg en heeft nu 31 uur later nog steeds niets gedaan.  We merken dat ze langzaam maar zeker iets meer initiatief en de vrijheid neemt om rond te snuffelen. Dat is voor een hond onontbeerlijk om tot de daad van een boodschap te doen. Het is steeds weer voorzichtig aftasten hoe een beestje in elkaar zit. Samen eten met andere honden vindt ze niets. Wellicht vindt ze het te druk of voelt ze zich onzeker. We vertelden eerder al dat haar onderdanigheid ons was opgevallen. Dit moest dus anders. Pas vanavond in haar eigen bench heeft ze in alle rust voor het eerst gedronken en gegeten. We hebben nu goede hoop dat ze wellicht vanavond laat of anders morgenochtend haar eerste plasje wil doen. En dan willen we met gepaste trots ook nog een  kleine ‘successtory’ kwijt. Die ontzettend schuwe poezen waarvan er één blind is en de ander half blind, die alles behalve aanhalig waren en de beheerder Damian flink hebben opgehaald bij het plaatsen in de bench van de camper… Die zelfde poezen hebben hun draai gevonden. Het heeft zeggen en schrijven 3,5 dag geduurd om hun vertrouwen te winnen. Nu mag ik bij ze in de bench komen zonder dat ze gaan blazen of angstig in een hoekje wegkruipen.

Ik kan ze zelfs op hun koppie aaien.… ach wat geduld, regelmatig een schone bak en lekker eten te weeg kan brengen…  Beiden hebben ze nu het lef om af en toe voor het gaas van de bench te komen. Bedenk daarbij dat dit zich allemaal afspeelt in een kleine ruimte van circa 6 vierkante meter waar, naast deze twee poezen, nog 6 honden en twee vreemde mensen verblijven…..

Enfin, vandaag hebben we een flink stuk afgelegd met twee tussenstops. Nu staan we net over de grens van Frankrijk. We zijn hierdoor iets voor op het reisschema maar omdat we nog niet weten hoe de toestand op de weg zal zijn, zijn we blij met een beetje speelruimte.  We staan overigens nu op een schitterende parkeerplaats met voldoende groen en wandelruimte.  Hier hopen we weer op een goede nachtrust. Nu de laatste regel wordt getikt liggen alle hondjes en katten in een diepe slaap. Uitgeteld en met volle buikjes. Zelfs Nieves…

 Voorlopig reisschema:

2 jan 12.00-13.00 uur Parkeerplaats Airport Rotterdam Nederland voor de overdracht van de beestjes aan de nieuwe baasjes.

Tot zover…

Groet van Annerie en Ton
+31622225271