Dierenmissie 3: Dierenmissie 3 – Deel 3, Aankomst in Tobarra en vertrek

Beste mensen,

Vanmorgen om 11.00 uur weggereden uit dit prachtige plekje bij de zee voor het laatste stuk naar Tobarra. Eerlijk gezegd namen we met een beetje weemoed afscheid deze plaats.  We kunnen ons heel goed voorstellen dat mensen hier langer willen vertoeven. Geen opdringerige camping geluiden of luidruchtige jongelui, geen verkeersgeluiden nee de serene stilte die alleen verbroken wordt door getjilp van vogeltjes, af en toe een kat die mauwt en in de verte het constante rustgevende zachte geruis van de Middellandse Zee… ja zo kan het dus ook. O ja de sanitaire voorzieningen waren hier ook een dikke voldoende.

Toen we vanmorgen in alle vroegte de mail checkten vonden we een berichtje van David. Hij heeft eerder Juan (Holland) geadopteerd en hij is het die Angel (Angela) de tijdelijke opvang bood. Hij liet onomwonden weten dat Angel wat hem betreft bij hem en Juan (Holland) een definitieve plaats zal hebben indien de originele adoptie door nare omstandigheden de levendige Angel niet zou kunnen doorgaan. Hierover zouden we 14 juni meer horen.  Het idee om afscheid te moeten nemen van Angel maakte hem erg verdrietig. Juan en hij hebben zich verzoend met de aanwezigheid van de speelse Angel en hebben zich neergelegd bij de wetenschap dat vanaf nu af hun leventje wel eens drastisch actiever zou kunnen zijn dan aanvankelijk was gedacht. In zijn mailtje naar ons haalde hij nog even een uitspraak van de hondenfluisteraar Cesar Milan aan: “Je krijgt niet de hond die je verdient maar de hond die je nodig hebt….”.  Beste David, hartelijk dank voor je berichtje…Hierdoor hoeft Angel niet onnodig opnieuw aan een nieuw baasje te wennen…. !!!!

Piedy had ons ondertussen gevraagd hoe laat we aan zouden komen. We hebben de gemikt op halverwege de middag. We wilden in de avond gaan rijden en dan gedurende de nacht, met een korte slaaponderbreking zo veel mogelijk kilometers achter ons laten om de hitte van de brandende zon te ontlopen. Ondanks de ventilatie in de caravan en de koelhoud-matten zou de temperatuur aardig op lopen en dat wilden we voor zijn. We hoopten, voordat de warmte genadeloos toe zal slaan, wij al in Frankrijk zouden zijn. We hadden dus ook tijd om onderweg, tussen de middag, nog even een de lunch te gebruiken op een parklng…  Annerie had spekpannekoeken klaar gemaakt en daar mag je me voor wakker maken…

Het maakte Piedy en Juan Carlos niet uit… ze zouden de hele dag op het asiel zijn…. . Hierdoor waren we de dag op ons gemakje gestart. We schatten dat we zo’n vier uur nodig hebben om van dit plekje in Tobarra te komen.

Het ontvangst was ook nu weer hartelijk en hun blije gezichten gaf ons energie. De tientallen hondjes die om hen heen dartelden waren ook opgewonden net alsof ze wisten dat  er weer enkelen van hen de reis van hun leven zouden maken.  Onze ogen zochten onwillekeurig naar onze reisgenoten. We wisten nu niet welke van hondjes op dit moment bij Piedy en Juan Carlos thuis verbleven. Onderweg hadden Annerie en ik er een gokspelletje van gemaakt. Almeria, Kim zouden wel bij de grote honden in het asiel zijn maar van Bruno, Donna en Libia wisten we het niet zeker. Funny zou zeker bij hen thuis zijn, die was immers veel te klein om zich staande te houden tussen grotere honden uit de groep. Over de verblijfplaats van de kittens Mela,  Roco en Roka …. daar hadden we natuurlijk geen twijfels over.

We voegden ons bij Piedy en Juan Carlos en mengden ons  tussen de vrolijke snuitjes die direct probeerden aandacht te vragen om zo een plekje in de caravan te bemachtigen…   Je hart is er goed voor maar zelfs een omgebouwde touringcar had dan nog niet groot genoeg geweest…

We hadden nog wat foto’s te maken van hondjes die niet zo ‘voordelig’ gekiekt waren en zo op het internet niet de aandacht kregen die ze eigenlijk verdienden. Ook probeerden we filmpjes te maken wat maar gedeeltelijk lukte was maar dat is niet zo erg. Met plak en knip werk kom je heel end.

Ondertussen waren ook twee vriendinnen gearriveerd. Die kwamen de drie katjes en de twee hondjes Bruno en Donna brengen waarvoor ze ook opvang voor hadden verzorgd. (hun namen ben ik helaas even vergeten)   Ondertussen waren dus alle reisgenootjes op het asiel aanwezig. Laten we even voorstellen. De eeuwig nieusgierige Kim die op de foto hier boven bij Juan aan tafel staat om alles goed in de gaten te houden (en tegelijk geaaid te worden) is nummer 1.  We komen zo nog even op hem terug.

Almeria

Dan hebben Almeria  die alles lekker vindt. Ze zou iets meer beweging kunnen gebruiken.  Almeria heeft onderweg nog niets gedaan. Ze is een beetje voorzichtig met alles. Zij is ook het langst van alle honden bij Juan Carlos geweest in het asiel en het vertrek heeft bij hem een gevoelige snaar geraakt. We denken dat dit wederzijds is. Nu moet Almeria weer wennen aan een normaal leven waar ze alle aandacht krijgt als een echte huishond. Dit gaat ongetwijfeld prima hoor maar de overgang daar moet ze nog een beetje aan wennen. We geven Almeria een beetje meer aandacht en we zien dat ze dit fijn vindt… zou het een spelletje zijn..???

Libia

Libia is en gevalletje apart. De mooie herderspup kijkt gratieus in het rond zodra ze buiten loopt maar onderweg heeft zij de meeste last van het autorijden. Het gaat al iets beter maar ze zal echt nog een beetje moeten wennen. Zij heeft wel als enige al een flinke hoop gedaan. Ze is de lady van het stel. Kijkt even de kat uit de boom en geeft zich dan over aan de aaiende hand. Als een kat kan ze haar rug zo houden om optimaal geaaid te worden….

Donna

We werden gewaarschuwd dat Donna wat terughoudend is bij vreemde mannen… nou heb ik daar niets van gemerkt. Heb haar even de tijd gegeven om te laten zien dat ik een aardige gast ben en hopla ze kwam zelf naar me toe om kennis te maken. Onderweg was zij de eerste die bij mij aan de riem een lekkere plas deed en hiermee een voorbeeld was voor Funny en Libia. Die drie gaan altijd tegelijk uit.

Bruno

Nummer 3 is Bruno. Bruno is een jonge hond die in tegenstelling tot de meeste pups rustig van aard is. Bruno heeft een ruige kop met haar en zijn sik hangt regelmatig in de waterbak… Dat merk je natuurlijk pas als hij je komt bedanken en even zijn onderkaak op je dijbeen legt.  Zijn brede poten verraden ook voor Bruno een ‘grote’ toekomst. Bruno is een schat van een hond die door zijn slungelige bewegingen puberaal overkomt maar alleen maar probeert iets goeds te doen.

Funny

Dan hebben we Funny nog. Liever lui dan moe.. maar dan alleen als het hem uitkomt. Funny lag languit te slapen op de picknicktafel tussen het geroezemoes van aanwezigen die drie verschillende talen spraken. Heeft ook nergens moeite mee.  Lekker rustig zou je zeggen maar hij bleek in de auto een van de grootste praatjesmakers te zijn. Als hij denkt dat er iets geregeld moet worden dan is Funny degene die dat voor elkaar krijgt. Aandacht vragend en met een brutaal snuitje om zich heen kijkend eist hij de status van benjamin op… en die krijgt hij ook.

Mela, Roco en Roka

Tja en dan de drie katjes nog. Mela,  Roco en Roka. Die doen het fantastisch. Zo schuw als ze gisteren de bench in gingen zo brutaal en levenslustig zijn ze nu. Vanmorgen vroeg heb ik hun kattenbak schoon gemaakt. Nou die hadden geen van drie last van constipatie hoor. Ze eten als bouwvakkers en doen hun behoefte navenant. Daarbij komen ze aardig uit hun schulpje gekropen. Ze spelen met een speeltje dat Annerie hen gegeven heeft…. Of met de staart van Donna uit de naastgelegen bench of het gordijn van de caravan….. Op de foto is het moeilijk te zien maar het gordijn is op dat moment het punt van aandacht….

Ik beloofde nog even wat te vertellen over Kim

Sinds gisteravond zijn we op weg en toen we vannacht ergens onder Madrid een parkeerplaats op reden hadden we geen internet verbinding.  Ik kon dus geen Nieuwsbrief maken. De Tomtom had ons om onverklaarbare redenen langs Madrid gestuurd. Deze weg is qua afstand ongeveer even lang maar voor ons iets onbekender. Nu zijn we dus anderhalve dag onderweg en vertoeven ergens onder Burgos..   Terwijl ik nu aan het schrijven ben wordt ik bijgestaan door Kim die de hele tijd half over mijn schoot ligt. Hij is het die pal naast je blijft lopen als je hem uitlaat en ook geen centimeter van je wijkt. Als dank voor zijn ‘hulp’ en gezelligheid tijdens het schrijven geef ik hem en zoen op z’n koppie. Het wordt tijd voor het verzenden van deze nieuwsbrief.

Tot zover…
Groet van Annerie en Ton

dierenmissies@gmail.com
+31 (0)622225271