Kerstverhaal van 2018.
.
Het moest een hond geweest zijn die tal van zwerfhondjes had geholpen aan een lief baasje. Je snapt dat juist wij hier natuurlijk alles over wilde weten en graag uit eerste hand het verhaal over deze bijzondere hond wilden horen. Maar ja, het was een wat bijzondere aanloop voordat ik het verhaal te horen zou krijgen.
Het begon met een flink stuk rijden naar Oost Groningen voordat ik bij de vrouw zou komen die mij alles kon vertellen over “Koekie”. Ik kon om 20.00 uur langskomen …. Tja je hebt wat over voor een goed verhaal.
.
Het was echt herfst zoals je de herfst moet voorstellen. Donker, winderig en nat. Ik had mijn auto geparkeerd op een kleine parkeerplaats aan de rand van een bos. Hoe de weg heette wist ik niet en had coördinaten gekregen om de kleine parkeerplaats te kunnen vinden. Met mijn kraag hoog opgezet en met mijn laptoptas onder de linker arm geklemd en met de rechter hand mijn mobiele telefoon gebruikend als zaklamp, liep ik over een smal bospad. De instructies waren duidelijk geweest… gewoon pad blijven volgen en hou er maar rekening mee dat het een flink stuk lopen is.
.
Het zou een test zijn om te kunnen beoordelen hoe graag ik het verhaal van Koekie wilde horen van de vrouw die zich het baasje van Koekie had mogen noemen.
Minuten lang liep ik al over dit glibberige smalle pad dat vol met bladeren lag. Nu ben ik absoluut niet bang in een bos en voel me daar prima thuis maar toch had ik nu een onbehaaglijk gevoel. Het was net of ik gevolgd werd en ik betrapte me er zelfs op dat ik een paar keer over mijn schouder keek. Nadat het pad een paar scherpe bochten had gemaakt stond ik plots aan de rand van het bos en zie ook hier was een kleine parkeerplaats. Er stond een straatlantaarn die op het punt stond om te vallen en die zijn licht liet schijnen op een oude geroeste Amerikaanse auto met een oude woonwagen. Ik stond er even naar te kijken en vroeg me af wat dat nou weer moest voorstellen. Ik zag op de auto kleine vreemde witte kentekenplaatjes met zwarte letters en cijfers die totaal niet leken op de grote platen die we in Nederland kennen. Er was een flauw lichtschijnsel waar te nemen in de ramen van de woonwagen en het viel me ook op dat er stroomkabel van de woonwagen naar de lantaarnpaal liep. Dit kon vast niet reglementair zijn maar ja wie was ik om daar iets van te zeggen. Ik kwam alleen maar om het verhaal van Koekie aan te horen. Toen ik uit het bos de eerste stap nam richting de woonwagen zag ik pas dat er drie honden achter me aan liepen. Had ik het dan toch goed gevoeld dat ik in het bos gevolgd was ?
De hele dertig meter die ik moest lopen om bij de woonwagen te komen, bleven de drie honden mij op mijn hielen volgen.
.
Ik klopte zachtjes op de deur en na wat gestommel ging de deur open. In de deuropening zag ik een oud krom vrouwtje staan met een lange grijze haren, een donkere rok tot op de grond, en met een bruine omslagdoek met franjes om de schouders. Ik stelde me voor en hoorde haar de naam Chimara zeggen..
Met een krakende stem en een accent dat vermengd was met Duits klinkende woorden, werd ik verzocht op mijn kousen de caravan te betreden. Terwijl ik mijn schoenen uitdeed waren de drie honden al voor mij naar binnen gelipt. Het was me duidelijk dat die hier ook woonden en in het schemerlicht zag ik dat de honden al een uitzonderlijk hoge leeftijd hadden. De grijze snuitjes en hun wat stijve manier van lopen maakten duidelijk dat ze al lang, net als hun bazinnetje, in de herfst van hun leven waren. Ik stapte binnen en waande me meteen in een heel andere wereld. Afgezien dat het een onmiskenbare woonwagen inrichting was, was het interieur erg gedateerd en ook aan prullaria was te zien dat die door de jaren heen verzameld was uit allerlei vreemde oorden… .
Ik kreeg koffie in een kopje en schotel dat me deed denken aan fondant. Zoet en rijkelijk versiert met mini tierlantijntjes en toen eindelijk hoorde ik het verhaal…
.
“Der Koekie war zelbst auch zwerver” hoorde ik de vrouw zeggen.
Chimara was met haar wijlen echtgenoot de pup Koekie tegengekomen in Hongarije. Uitgehongerd en vol met enge plekken in de vacht kwam hij bij hen. Met liefde en en geduld was Koekie aangesterkt en tot een flinke volwassen hond uitgegroeid. Hij had zo zijn plekje in de caravan ingenomen en was nooit meer weggegaan. Zo trok hij jaren aan een stuk met hen door het voormalige Oostblok en Zuid-Oost Europa.
.
Het paar had geen kinderen gekregen en alles wat leefde in de natuur was voor hen erg belangrijk. Zo was het ook met de zwervertjes die ze op hun trektochten tegen kwamen. Waar ze een paar dagen stonden deed haar man klusjes om wat geld te verdienen en werd hij steevast vergezeld door Koekie die kennis maakte met lokale zwerfvriendjes. De meest zwakke, uitgehongerde en zieke dieren werden steevast door Koekie meegenomen naar de caravan die daar een veilig onderkomen vonden en waar ze, al rondtrekkend, liefdevol werden opgevangen tot ze weer gezond en aangesterkt waren. Omdat ze soms wel vijftien honden in de caravan hadden wonen, vielen ze op en waar ze voor korte tijd neerstreken, lagen de honden in en rond de caravan. Deze toch aparte verschijning viel op en trok de aandacht van de mensen. Koekie die rust en vertrouwen uitstraalde was een goed voorbeeld voor de nieuwe bewoners van de woonwagen en samen met de zorg van de meneer en mevrouw waren de verwilderde honden in korte tijd gewend aan mensen. Bezoekers die aangaven een hond te zoeken konden bij hen een lieve viervoeter vinden. Zo vonden steeds weer honden, tegen een kleine vergoeding, een baasje. De weinige centjes die ze hadden werd voornamelijk besteed aan het eten voor de beestjes. Het was niet zoals heden ten dagen maar zo kregen, door de jaren heen, honderden hondjes uiteindelijk toch een vast onderkomen en een dagelijkse maaltijd. Het was duidelijk dat meneer en mevrouw samen met Koekie een hechte eenheid vormde. Ze waren met weinig tevreden en hun liefde voor de honden kende geen grenzen…
.
“Ja…. das war unser leben voor viele jaren und wir waren sehr gluklich” sprak ze in haar vreemde taaltje….
.
Koekie
Het toeval was dat ze weer in Hongarije waren toen op een nare dag haar man een spierziekte kreeg waardoor hij steeds minder kon en waaraan hij uiteindelijk ook zou overlijden. Hierdoor veranderde de taak die Koekie op zich nam. Koekie leek te beseffen dat hij dubbel zo hard zijn best moest doen om hondjes te redden en voor inkomsten moest zorgen om het voer te kunnen kopen maar hij wilde ook zijn baasje niet in de steek laten die amper nog uit bed kon komen. Zo lang het baasje wakker was lag hij trouw op het voeteneinde de wacht te houden. Alleen in de nacht, als het baasje sliep, ging Koekie naar buiten om zwervertjes te zoeken die dringend verzorging nodig hadden. Maar omdat ze lang op één plek bleven staan en hij alleen in het donker erop uit trok, was het steeds moeilijker om op diezelfde plaats verwilderde hondjes te vinden. Hij liep steeds verder weg van de caravan en zo kwam het dat hij op een nacht werd aangezien voor een wilde hond die op een erf van een boerderij rondscharrelde. Koekie die niet bang was voor mensen en het volste vertrouwen had dat niemand hem echt kwaad zou doen, kon niet begrijpen dat de betreffende boer hem aanzag voor een wolf die het op zijn kippen had voorzien. Het noodlot voltrok zich. Met een dubbelloops jachtgeweer werd er op hem geschoten. Totaal verrast en nog steeds niet begrijpend wat er met hem gebeurd was, had hij bij de harde knal gehoord en gevoeld hoe hij een klap kreeg tegen zijn linker flank toen de hagel zijn vacht binnendrong. Hevig bloedend met veel pijn en op drie poten wist hij nog strompelend de caravan bereiken. Nu had het bazinnetje twee gezinsleden om te verplegen maar dit was een strijd die zij op geen van de twee fronten kon winnen. Koekie lag verbonden en wel in de armen van zijn doodzieke baasje maar de hagel had zijn desastreuze uitwerking niet gemist. Er was teveel intern beschadigd en met de dag werd Koekie zwakker en zwakker. Nog geen week later overleden zowel zijn baasje als Koekie op dezelfde dag.
.
Gewend om alles zelf te doen zonder bemoeienis van allerlei instanties, heeft Chimara toen eigenhandig haar man en Koekie begraven in één graf zodat ze voor altijd samen zouden zijn en is zij diezelfde dag nog met haar hele boeltje van die plek vertrokken. Een moeilijke periode brak aan voor Chimara en de inwonende hondjes. Opnieuw verliepen er jaren en ook deze keer raakte ze gewend aan de nieuwe situatie. Dat is nu ruim dertig jaar geleden en nimmer is er een nieuw baasje of nieuwe Koekie gekomen. De drie honden die bij haar in de caravan wonen zijn nu ook al ruim tien jaar bij haar en naar ze vertelde, stonden ze met de woonwagen al acht jaar op de zelfde plek, pal aan de Duitse grens. De auto was beslist niet meer instaat om de caravan te trekken en naar mijn mening leek de woonwagen ook niet meer geschikt om nog de weg op te gaan.
Ik vroeg Chimara hoe haar toekomst eruit zag. Ze vertelde me : “Ach mensch, habe alles was ich mich me wensen kan… “ . Hierbij keek ze met een vertederende blik naar haar drie vrienden die aan haar voeten lagen. Met haar kromme lijfje met afhangende schouders, zag ze er vermoeid uit.
.
Ik had mijn verhaal en terwijl ik haar bedankte voor haar gastvrijheid, legde ik een envelop op haar tafel in de wetenschap dat zij de inhoud ervan goed kon gebruiken. Ergens voelde ik me schuldig om haar zo achter te laten al was het haar eigen wens om zo te leven te midden van haar drie honden. Maar ik had ook de twinkeling gezien in haar vermoeide ogen toen zij vertelde over hun Koekie en het bestaan dat zij en haar man hadden geleefd. Het had haar voor een kort moment terug gebracht in een gelukkige periode uit haar leven.
Verzonken in mijn gedachten liep ik het pad af door het bos en kletsnat kwam ik bij mijn auto aan. Mijn tomtom bracht me weer thuis bij Annerie en onze hondjes. Annerie was benieuwd naar mijn relaas en de hartelijke begroeting van Botas, Flor, Pichi en Mia deden mijn sombere gedachten verdwijnen. Om me heen kijkend besefte ik maar al te goed in wat voor rijkdom we leven.
.