Beste mensen,
11 december 2012
Met de wetenschap dat Bongo een fantastisch leventje zal krijgen bij zijn vriendinnetje Toi en de poes Floor was er een grote last van onze schouders gevallen. Nu is hem een reis bespaard gebleven waar hij eigenlijk nog niet aan toe zou zijn geweest. De laatste berichten die we over hem mochten ontvangen zijn hartverwarmend. Gelukkig hoefde Marco en Annet en hun dochter Iris niet van voren af aan te beginnen. Het verblijf bij ons is voor Bongo een goede basis gebleken om zijn gewenningsproces voort te zetten. Natuurlijk moet hij wel wennen aan de nieuwe gezichten maar 
dezelfde dag stond hij al nieuwsgierig naast Annet in de keuken en blijkt dat zijn nieuwsgierigheid steeds meer de overhand kreeg boven zijn angst. Natuurlijk zijn we net als Annet en Marco blij met elke kleine stap voorwaarts want voordat Bongo zo ver zal zijn dat hij onbevreesd met Toi en Floor in het huis rond zal stappen zal nog best wat tijd vergen. We hopen daar dan ook deelgenoot van te mogen zijn. In ieder geval gaat het liggen achter de schuifpui hen drietjes erg goed af…. Bongo heeft een eigen kleedje gekregen naast die van Toi en Floor ligt hoog en droog naar buiten te kijken.
Tja en zo kwam het dat de voorbereiding voor de reis er op het allerlaatste moment toch weer een beetje anders uit kwam te zien dan we hadden verwacht.
Wat staat er deze reis nog meer op het programma ?
Voor zover we nu kunnen plannen zal de reis er ongeveer zo uitzien:
woensdag 13 december 01.30 uur vertrek
13/14 december overnachting Lyon
14/15 december overnachting Cambrills
vrijdag 15 december aankomst Euro camping Oliva.
ergens tussen 25 en 31 december overhandiging Cheque opbrengst Stro-aktie aan Piedy en Juan Carlos
2 januari 2013, ophalen Himawari en Zodra uit asiel Tobarra.
3/4 januari overnachting Noord Spanje
5 januari aankomst in DogHotel Frankrijk
7 januari mijn verjaardag vieren in Dog Hotel (wie op mijn verjaardag wil komen, de koffie staat klaar!!)
12 januari vertrek in alle vroegte Dog Hotel op weg naar Nederland
12/13 januari overnachting grens Hazeldonk
13 januari aankomst Schoorlaan 37 te Leidschendam
Stro-aktie
Zoals jullie zien wordt er rond het oudjaar de geldcheque van de opbrengst van de Stro-aktie aan Piedy en Juan Carlos overhandigd. Dat betekent dat er nog tijd is om uw donatie voor dit doel te storten zodat dit nog bij het bedrag kan worden opgeteld. Op dit moment is de stand 605,00 euro….
Kijk af en toe op de betreffende donatiepagina want die zullen we onderweg bijwerken als er tijdens de reis, onder vermelding van “Stro-aktie”, nieuwe donaties op reknr: 5721780 t.n.v. Stichting Dierenmissies, Leidschendam binnenkomen.
We zullen hier natuurlijk nog op terug komen in de volgende nieuwsbrieven.
Na deze laatste informatie is ondertussen, na het laden van de caravan, ook de wagen (toch weer) vol gekomen (hoe kan dat toch hahaha!!!). Omdat we onderweg hebben gezien dat de Botas en Sally het erg plezierig vinden om te gaan liggen op de verschillende niveaus van de bagage hebben we hier rekening mee gehouden. Zo heeft Daisy meer ruimte op de vloer achter onze stoelen. Per slot van rekening gaan wij zelf ook op ons gemakje zitten in de meest comfortabele houding.
We waren klaar voor het vertrek en onze hondjes wisten al precies wat er ging gebeuren. De caravan die op zondag voor de deur stond en het laden van de auto waren voor hen meer dan genoeg signalen om te beseffen dat we weer op pad zouden gaan. Als we ze uit lieten stonden ze steeds te aarzelen bij de auto zo van: “Gaat het portier al open of moeten we nog even wachten voordat we er in mogen…?”
12 december 01.30 uur
De caravan hangt weer achter de auto en we zijn vertrokken. Het is toch de route over Lyon geworden. Het is daar wel koud (-6 graden in de nacht) maar de sneeuwval valt mee. Deze route is het meest vlak en dat is voor de auto wel zo plezierig. We hebben de route door Limburg genomen. Deze is wel een uur langer naar Lyon maar wel zo plezierig rijden omdat we dan Antwerpen en Brussel vermijden. We waren lekker vroeg en we verwachtten rond 17.00 uur aan te komen in de Lyon. Ook deze keer worden weer de nodige broodjes en sloten koffie weggewerkt die enkele uren ervoor door Annerie met zorg waren bereid. Die tijd heb ik gebruikt om een extra tukkie te doen want het is en blijft een beste ruk waar we, naar verwachting, zo’n 17 uur over zouden doen.
De reis ging erg voorspoedig en onderweg hadden we zo’n momentje waarbij we geconfronteerd werden met het verleden van de hondjes die we natuurlijk niet altijd voor de 100% kunnen weten.
Zo kwamen we, op een afstand van ongeveer 150 km van Lyon af, te staan staan op een schitterende parkeerplaats, genaamd Aire de Beaune – Tailly, waar er parkeerplaatsen waren die een flink stuk van de snelweg af lagen. Dat is natuurlijk geweldig want daar konden de hondjes lekker vrij rondsnuffelen. Net waren de hondjes uit de auto gelaten of Annnerie vroeg mij de auto iets vooruit te rijden omdat de deur van de caravan net voor een smerig plekje stond. Een metertje vooruit rijden zou voorkomen dat de vloer van de caravan smerig zou worden door de hondenpootjes. Immers ook tijdens een korte pauze is de caravan voor de hondjes een veilig plekje waaar we even samen komen.
Terwijl ik weer in de auto ging zitten, de deur dicht sloeg en de auto startte schoot Sally volkomen in de stress. Bang dat de auto zonder haar weg zou rijden zou ze zich liever laten overrijden dan afstand nemen van de voorwielen. Natuurlijk 
hebben we haar gauw getroost en laten zien dat we niet zonder haar zouden vertrekken. Ach ja, zo leer je weer wat over het verleden van haar… dat hebben we nooit geweten anders hadden we dat nooit zo gedaan… Arme Sally. Toen alles weer stil stond en we buiten de auto stonden 
was alles goed en ging ze weer naar Botas en Daisy om mee te helpen met het snuffelen naar Franse molletjes…. want die zijn toch wel erg interessant…
Tien minuten later reden we weer de parkeerplaats af op weg naar Lyon.
Het eerste deel van de reis is prima en voorspoedig verlopen. Om 15.00 uur al draaiden we de camping in Lyon op. We haden ruim 860 km gereden. Ongetwijfeld kwam dat ook omdat we zo vroeg waren vertrokken. Hierdoor reden we in de nachtelijke uren door Luik en dat scheelt ook enorm.
13 december 09.00 uur
We vertrekken weer van de camping Lyon op weg naar Cambrills waar we de campng LLosa aan zullen doen voor de nacht. Het is een flink stuk rijden, weer zo’n 760 km, dus daar kwamen we in het donker aan. Helaas was er geen internet beschikbaar omdat de meneer van de avonddienst niet in de kassa kon en niets mocht verkopen ??? (Ja, je moet je personeel maar kunnen vertrouwen…pff)
14 december 09.00 uur
We wilden wel maar konden niet eerder vertrekken omdat het kantoortje pas om 09.00uur open ging en ik nog moest betalen. Dat kon alleen cash…
Het laatste stuk naar Oliva is nog maaar 327 km. “Eitje”, zou je zeggen en daarmee neemt ook je waakzaamheid iets af. Stom natuurlijk maar gelukkig hebben we onze vervaarlijke bloeddorstige waakhonden bij ons. Onze hondjes zijn echte helden..!!!! Onderweg hebben we toch weer een spannend moment mee gemaakt. Hoe vaak wordt je niet gewaarschuwd voor criminelen op de snelweg die hun slag slaan bij parkeerplaatsen?. Heel vaak !!!! Wat is de kans dat je hiermee te maken krijgt? Heel klein !!!! Maar als we terug kijken hoe vaak we de rit naar Spanje hebben gemaakt per auto hebben en tellen we ook daarbij op de keren die we de jaren voordat we met de hondjes reden, dan wordt de kans aanzienlijk groter dat we een keertje echt aan de beurt zouden zijn. We stonden bij een parkeerplaats nabij Moncofa (ca 100 km voor Valencia). We wilden daar een korte sanitaire stop maken. We parkeerden de auto met caravan op de plaats van de vrachtwagens omdat we te lang waren voor een normale auto-parkeerplaats. We stapten net uit toen er een kleine witte Seat naast ons parkeerde en er een lange man, met een noord Afrikaaans uiterlijk, uitstapte met zijn linker arm in het gips. Hij begon tegen ons in het Spaans te spreken en vroeg onze aandacht. We verstonden er geen snars van en vroegen hem in het Engels te spreken maar hij bleef maar doorratelen. Wij stonden rechts voor onze auto tot plots onze hondjes vreselijk te keer gingen. Annerie zag hoe er een man langs de linkerzijde van onze auto glipte richting de voorportier die op dat moment niet op slot was. Duidelijk geschrokken door het harde geblaf van onze drie kleine helden, Botas en Sally op de bestuurdersstoel en Daisy bij het linker achterportier, liep hij vlug terug om achter de caravan te verdwijnen. Annerie die nu, via de rechterzijde naar achterzijde van de carvan liep, trof de man achter de caravan aan. Daar deed de man of hij moest urineren in de hoop dat Annerie hem met rust zou laten. Omdat hij daar geen kwaad kon, daar de deur van de caravan aan de rechterzijde is, liep zij terug tussen de auto en caravan. De man van het autootje reed vervolgens snel weg en ook zijn maat was even later spoorloos verdwenen. Wat had er kunnen gebeuren? In ieder geval had die ene griezel langs het voorportier de auto in kunnen komen en wellicht een tas of mobieltje mee kunnen pikken. We waren toch even afgeleid en het is maar goed dat Annerie die andere man zag. Maar eigenlijk waren het de hondjes die ons pijnlijk duidelijk maakten dat we kwetsbaar waren en zich van hun beschermende taak kweten. Zij zijn het die uiteindelijk er voor gezorgd hebben dat een beroving niet door is gegaan. De daarop volgende kilometers beseften we pas goed hoe veel geluk we hebben gehad.
Rond 14. 00 uur kwamen we aan in Oliva. Het grote uitpakken en inrichten kan beginnen.
Ondertussen krijgen we ook leuk nieuws over Bongo. Bongo doet het heel erg goed. We lezen dit door de berictjes die we steeds krijgen van Annet en Marco. Zo bezwaard als we ons hadden gevoeld toen Bongo met hen wegreed, zo opgelucht en blij zijn we dat Bongo echt mensen heeft getroffen die de moeite hebben genomen om hem beter te leren kennen. Na vier dagen bij hen te wonen is het aan en af doen van zijn riempje geen enkel probleem meer en komt hij zelf de aaiende hand van Marco opzoeken. Eindelijk kun je zien dat Bongo lekker in zijn velletje zit.
Daarna krijgen we nog een berichtje. “Bongo speelt voor kat”. 
De bijgaande foto laat lien hoe hij over de leuning van de bank balanceert om ook nu aangehaald te worden. Hij volgt Marco door het hele huis en heeft hier zijn plekje bij Toi en de kat Floor gevonden. Dochter Iris was door Annet verteld dat het hééél lang, misschien wel een jaar of langer, zou duren voordat zij Bongo zou kunnen aaien. Nu weet ze dat dit geen jaar zal duren ….
15 december
Wat een mens allemaal mee kan sjouwen op zo’n trip….. Maar dan is het zover we zijn eindelijk een beetje op orde. Dat wil zeggen, het meeste moet nog opgeruimd worden maar we hebben het tentgedeelte tenminste weer staan. Nu is het nog een kwestie van netjes bewoonbaar maken en de boel verder inrichten. Dit doet Annerie, omdat ze dat nou enmaal veel efficiënter en beter doet dan ik. Ik heb nu even de tijd om de computer aan te sluiten, de mailtjes af te handelen en deze nieuwsbrief af te maken.
Het nieuwe baasje van Zodra, die ik nog voor ons vertrek had bezocht voor de adoptie van Zodra, is Tessa Veldhorst en zij is grafisch vormgever van beroep. Tessa had aangeboden om een leuk logo voor Dierenmisies te ontwerpen. We vonden vandaag een mailtje van haar met allerlei voorbeeldjes. Hier gaan we eens op ons gemakje naar kijken. Erg leuk en origineel. Een keuze zal nog moeilijk worden. We zullen daarom ook onze webmaster eens raadplegen. Tessa TOP !!! We hopen de lezers gauw deelgenoot te kunnen maken van je werk.
Zoals we hadden beloofd aan Chris, de dame die bijna permanent op deze caming woont en voor de talloze katjes zorgt (zeker nu de naburige camping Azul voor het eerst gedurende de winter gesloten is) hebben we voor haar katteneten bij ons. Ze is er nu niet en zoals afgesproken zullen we het voer bij haar caravan zetten.
Nog even terug kijkend op het weer dat we deze reis hebben gehad mochten we niet klagen. Het koudste moment was bij de grens van Luxemburg. Die passeerden we in de nacht met een temperatuur van -14 graden. De ramen van de portieren waren vastgevroren en gingen niet meer open. Hier in Oliva hebben we op dit moment 19 graden en lopen we in korte broek en T-shirt over het strand met de hondjes. Een verschil van 33 graden. Tja dat kan natuurlijk slechter en daar rekenen we dan ook op want in de loop van de week zou het iets kouder worden… We zullen wel zien.
Nu we weer helemaal bij zijn laten we het hierbij.
Dus … tot zover maar weer… en tot over een paar dagen….
Groetjes uit Oliva,
Annerie en Ton
Dierenmissies