Beste mensen,
Eindelijk was het dan zo ver. Dit zou de dag worden waarop Micky, Ayla (Minnie), Lexi (Noël), Twiggy (Nova) en Rosie (Petrola) de grote reis naar Nederland zouden maken. Alle voorbereidingen waren getroffen en toen om 03.30 uur de wekker afging hoefde ik niets anders te doen dan mijzelf te wassen, aan te kleden, koffie aan te zetten, onze eigen hondjes uit te laten, koppie koffie achterover te slaan, airkennels en reistas in de auto te zetten, afscheid te nemen en naar Schiphol af te reizen. Natuurlijk was ook Annerie eruit gekomen om nog net mee te maken dat ik m’n koffie opdronk en ervoor te zorgen dat ik niets zou vergeten mee te nemen. Nee deze keer zou ik wel de klaargemaakte boterhamen meenemen. Zulke, schijnbaar onbelangrijke dingen, mis je pas als je trek krijgt. Nou heb ik dat eigenlijk de hele dag door dus om een beetje de kosten te besparen is dat geen onbelangrijke actie.
In de vroege vochtige morgen vertrek ik van Schiphol om ruim 2,5 uur later in het zonnetje te landen op Alicante Airport. Het zou die dag een heel gedoe worden met de kleding. In Nederland is het kwik weer gezakt tot dichtbij en onder het vriespunt met regen en natte sneeuw in het vooruitzicht terwijl het in Alicante tussen de 16 en 20 graden is. Je mag tegenwoordig maar 1 stuks handbagage bij je hebben en daar wordt erg streng op toegezien. Mijn handbagage zit in de reistas die op de terugreis bestemd is voor Rosie. Zo heb ik maar één tas bij me op de heenreis. Ik heb in die reistas ook nog twee zakken met hondensnoep voor de hondjes op het asiel. Ik mag immers mijn handbagage benutten tot 10 kg. Nou dat we dan ook keurig voor elkaar gekregen. Het hele pakket handbagage was precies 9,5 kg. Veel ruimte om kleding op te bergen had ik dus niet want ik moest wel wat warms aan voor het vertrek en de aankomst maar gedurende het verblijf op Alicante was een T-shirt echt wel voldoende. Ik zal hier niet verder over zeuren want dit is gewoon een klein logistiek probleempje dat je zo op je weg tegenkomt. Ik zou trouwens niet de enige blijken te zijn.
Eenmaal op de luchthaven van Alicante liet ik Annerie weten dat alles goed was gegaan en dan begint het lange wachten. Dat begint al bij de bagageruimte waar ik op de twee airkennels moet wachten die in het ruim zijn vervoerd. Zodra ik die op een karretje heb staan en mijn reistas erbij heb gezet wordt het zaak om een plekje te zoeken waar ik niemand in de weg zit en rustig de dag door kan komen tot het moment dat Piedy en Juan Carlos met de hondjes arriveren. Maar ja dat zou pas om 18.00 uur zijn. Ik heb diverse keren eerder geschreven hoe ik daar mijn dag doorkom en dat was vandaag niet anders dan anders. Omdat er overdag geen schokkende gebeurtenissen zijn gebeurd die absoluut het vermelden waard zijn volsta ik met het noemen van de geijkte bezigheden: cryptogrammetjes oplossen, krantje lezen, filmpje kijken op de DVD speler die ik heb meegenomen, rondjes lopen over de luchthaven om de benen te strekken èn ……. uit balorigheid een plaatje van jezelf schieten en dat naar huis sturen om Annerie te laten zien dat ik het prima naar mijn zin heb ……
Als het dan bijna 18.00 uur is kijk ik uit of ik Piedy en Juan Carlos al ergens zie. Dan krijg ik plots een berichtje op mijn mobiel dat zegt: “We are there”. Ik weet nu dat Piedy en Juan Carlos ergens in de garages van de luchthaven de hondjes uitladen. Ze hebben ook twee kennels gebruikt om de hondjes van Tobarra naar Alicante te vervoeren. Ayla en Micky in de een en Lexi en Twiggy in de andere box. Deze reissamenstelling blijkt de meest ideale te zijn en zo zouden ze ook in het vliegtuig vervoerd worden. Rosie mocht op schoot. Beetje verwend natuurlijk maar ja dat kwam nu eenmaal zo uit. Dat Rosie geen problemen of schaamte kende dat zou later nog wel blijken.
Piedy en Juan Carlos besluiten om de kleine kennel, waar Aila en Micky in zitten, in zijn geheel op een karretje te zetten en Twiggy en Lexi zelf te laten lopen. Rosie mocht in het mandje voor op de trolley meerijden. Zo ging de stoet 
naar boven en ontmoette ik hen, zoals gebruikelijk, bij de koffietent van de vertrekhal. Het is altijd erg leuk om die twee weer te zien. Terwijl ik een nieuwe voorraad Alopurinol pilletjes (voor de in Nederland verblijvende Leishmania patiëntjes) aanpak, de paspoortjes worden doorgenomen en ik de hondenkoekjes overdraag, hoor ik de verhalen aan van de hondjes Maida (schat van een herderteefje met eén oog) en Kadaque (klein wit pluizig hondje met een hele aparte manier van lopen) die nu weer in het asiel zijn gekomen. Beiden zijn kern gezond en hebben geen enkele belemmering met hun kleine handicap. Ze zijn dus niet zi
el
ig en kunnen alles wat andere honden ook kunnen. We kunnen alleen maar hopen dat hun pagina door veel mensen bekeken zal worden. Ze zijn echt de moeite waard en ze verdienen ook op z’n minst de moeite om ze een keertje bekeken te worden…. Deze schatten zullen later ook op de website te bewonderen zijn. Het zijn weer stumperds maar zijn nu toe aan een nieuw gelukkig leven.
Genoeg over die twee. Nu weer terug naar de hondjes die zo langzamerhand wel eens wat actie wilden. Het werd tijd om ons klaar te maken voor het inchecken. Nog even een klein rondje buiten lopen en wat laten drinken en toen gedroegen we ons weer als echte reizigers. Zo sloten we aan in de lange rij met wachtenden die allemaal met hun koffers en handbagage klaar stonden om te horen op welke stoel zij hun reis naar huis mochten maken. Ik had speciaal een stoel gereserveerd aan het gangpad omdat het dan een stuk makkelijker is “de flinke reistas met hond”, die tijdens het opstijgen en landen bij je voeten op de grond moet staan, op de grond te zetten. Zit je eenmaal ingebouwd bij het raam, dan lukt dat voor geen meter.
Zo verdwenen de twee ondeugden Twiggy en Lexi weer in de airkennel die ik voor hen had meegenomen.
De twee kleintjes Ayla en Micky werden nu ook in de air kennel gedaan die ik voor hen had meegenomen, Daar hadden ze aanmerkelijk meer ruimte dan in de kennel waarmee ze naar het vliegveld vervoerd waren. Dit kleine beetje luxe mag natuurlijk wel. Zoals gewoonlijk hebben we bij de incheckbalie weer de nodige bekijks en een oude brompot die achter ons stond, vond het allemaal wat lang duren. Tja ik moet nu eenmaal aan de balie voor elk hondje een formulier invullen “Sorry… “.
Daar staan ze dan… airkennels voorzien van een label waarop staat dat we toch echt verwachten dat we ze in Schiphol terug zullen zien. OK… het lijkt een beetje op een “zooitje ongeregeld” maar dat valt erg mee. Rosie hoeft pas op het laatste moment in de tas omdat die haar maar weinig bewegingvrijheid geeft. Zo gingen we naar de Odd-size bagagebalie. Daar kregen ze alle vier nog een kort kroelmoment met Piedy en Juan Carlos en daar lieten we de twee airkennels met de 4 lieverds achter in de zorg van het luchthavenpersoneel.
Het was inmiddels 20.30 uur geworden en aangezien het vertrek gepland stond om 21.30 uur moest ik nu zelf met Rosie, de reistas en mijn handbagage door de controle gaan. Ik nam afscheid van Piedy en Juan Carlos en ook Rosie kreeg van hen een aai over haar bolletje en een dikke zoen. Alles was tot dat moment perfect verlopen.
Door de controle gaan, met het röntgenapparaat, is altijd een wat chaotisch gedoe. Niet alleen moet je riem, sleutels portemonnee en mobieltje in een plastic schaal gelegd worden ook mijn bodywarmer en spijkerblouse moest uit en apart worden aangeboden aan het apparaat. Daarbij ging mijn handbagagetas en reistas van Rosie er nog doorheen terwijl ik met Rosie in mijn armen, met mijn afzakkende spijkerbroek door het poortje moest lopen… Tja… dan is het aan de andere kant weer de omgekeerde volgorde terwijl er voor je nog een gezin staat dat kinderen aan het aankleden is en achter mij het apparaat nieuwe bakjes met persoonlijke spullen uitspuugt. Tja wat zal ik er van zeggen… Ik zeg maar niets.
Wat me opviel was dat het aan de andere kant erg warm was. Ik vermoedde dat het al gauw zo’n 25 tot 30 graden was. Lopend tussen de vele winkeltjes met de talloze lichtreclames maakte het beslist niet koeler. Zeer vermoedelijk waren er problemen met de airco in dat gedeelte van de luchthaven want zo warm had ik het daar nog niet meegemaakt. Routinematig loop ik met de twee tassen en Rosie in mijn armen naar gate C45-48 daar waar normaliter de Transavia van vertrekt. Halverwege zie ik op één van de informatieborden dat de juiste gate-informatie pas over 30 minuten verwacht wordt. Dit zou betekenen dat we pas te weten komen waar we moeten zijn op het moment dat eigenlijk het tijdstip van aan boord gaan voorbij zou zijn. Er zat niet anders op dan halverwege de hal te blijven wachten tot we meer informatie zouden krijgen over bij welke gate we moesten zijn. Ik zag meerdere mensen rond de borden blijven hangen en alle vakantiegangers hadden het erg warm. Ja dat was natuurlijk niet zo gek. De hal was bloedheet en omdat we hadden gehoord dat het in Nederland vroor en sneeuwde had men zich nog eens lekker warm aangekleed. Nou ik kan je vertellen dat wilde wel helpen aan de stemming van de passagiers. Wat ik veel erger vond was dat ik Rosie zo in haar tas moest doen terwijl het zo heet was. Met haar tongetje uit haar bek kon je zien dat ze verkoeling zocht. Ik hoopte dat we maar snel in het vliegtuig zouden zitten want dan voel je meteen weer een aangename temperatuur. Zelfs als je door de slurf loopt is het al een stuk aangenamer. Eindelijk zien we op het bord de vermelding dat we bij gate B35 moeten zijn. Dat is een totaal andere richting als waar ik gewend ben van te vertrekken maar goed ik was niet de enige dus alles weer opgepakt en bezweet en wel met alle andere passagiers de tocht naar B35 gemaakt. Als braaf volgzaam vee werd er daar weer door de mensen een keurige rij gevormd in afwachting van het moment dat we aan boord zouden mogen gaan. Rosie zat inmiddels in de tas en het kon nu niet lang meer duren want het was nog vijf minuten voor de geplande vertrektijd. Dat we vertraging zouden hebben was dus duidelijk geworden. Ik belde Annerie op om te vragen of zij op de Schiphol site wilde kijken om te zien of er al iets bekend was over een mogelijk latere aankomst. Dit bleek (nog) niet het geval. Toen kregen we de mededeling dat we ons weer moesten melden bij gate C47 (de plaats waar we oorspronkelijk van zouden moeten vertrekken). Ik hoef niet te herhalen wat voor opmerkingen ik hoorde die aardig de stemming weergaf van het gros van de mensen die om mij heen stonden. Ik kon gewoon zien dat gezichten behoorlijk rood waren aangelopen. Ik neem aan dat dit voornamelijk door de benauwde hitte was maar dat de stemming daar ook had toe bijgedragen sluit ik niet uit. De voornamelijk wat oudere gasten hadden het er duidelijk wat moeilijk mee. Weer met de tassen die eindeloos lange hal door. Ik kan alleen maar aan Rosie denken die het ook erg warm moet hebben. Ik hoor haar hijgen en ik zorg dat ik als één van de eerste bij C47 aankom. Het kon nu niet lang meer duren voordat we aan boord mochten gaan. Als we maar gauw uit deze benauwde hal zouden zijn.
Dan komt het verlossende moment dat we ons mogen melden bij de twee dames die de boardingpassen afscheuren en je doorlaten om richting de slurf te lopen. Kijk … goed dat ik ver vooraan stond. Gang door hoek om en daar begint de slurf…. STOP we mogen nog niet verder… OK we wachten rustig onze beurt af. Er kwam al wat koele lucht onze kant op dus dat was aangenaam. Op dat moment besluit Rosie dat ze echt even moet poepen. Het arme beestje was helemaal niet lekker door de warmte en kon het niet voorkomen dat ze een beetje poepte in de tas. “SHIT” letterlijk en figuurlijk. Meteen verspreidde zich een aroma dat onmiskenbaar de aanwezigheid van poep verraadde. Ik kon niets anders dan door de rij met mensen, die zich achter mij hadden opgesteld, mij een weg terug te worstelen naar de hal waar de toiletgelegenheden zich bevonden. Toen ik bij de dames kwam die mijn boarding pass hadden afgescheurd liet ik de reistas zien en ze begrepen dat ik zo niet het vliegtuig in kon. Een stukje verder in de hal waren de toiletten. Daar kon ik Rosie even uit de tas halen, aan het riempje doen en achterpootjes schoonmaken. Toen zo snel ik kon de reistas schoonmaken. We leggen er altijd luiers in voor ongelukjes dus dat was een groot geluk. Nog even de randjes een beetje schoonmaken, het ondertapijt er weer in en hopla de tas was weer klaar. Arme Rosie was er een beetje beduusd van. Ik pakte gauw een washandje en maakte haar koppie lekker nat. Zo dat zou haar een beetje koelte geven. Als je snel moet zijn en allerlei attributen te voorschijn moet halen uit de reisbagage dan lijkt je directe omgeving op een slagveld. Ik heb nog nooit zo snel een slagveld weer in ordentelijk staat gebracht. Als laatste Rosie weer in de tas en toen rennen naar gate C47, langs de dames die mij gelijk de slurf in stuurden naar de HV5160 die op het punt stond te vertrekken. Met het zweet op mijn rug nam ik plaats in het vliegtuig op de speciaal voor mij gereserveerde stoel 3D. Voor de mensen die niet weten waar die stoel zich bevindt … nou vlak vooraan bij de deur en gelijk aan het gangpad. Dat was dus weer een meevaller. De deuren konden dicht en direct ging het lichtje ‘fasten your seatbelt’ aan.
Ongeveer 20 minuten te laat landden we op Schiphol. Zodra ik buiten het vliegtuig was mocht Rosie weer uit de tas. Samen zouden we op de andere hondjes wachten. Als dan alle leed is geleden en je komt bij de bagagebanden aan en in de verte staan de baasjes op je te wachten dan duurt elke minuut wachten te lang. We lopen al vast naar de deur toe omdat we toch nog moeten wachten. Daar ziet Rosie Boy die het vriendje zal worden van Micky.
En o o o wat duurt het wachten lang. Terwijl we bij de bagageband staan laat Rosie zien dat ze echt nog niet klaar was met poepen. Nu ze in Nederland was kon ze best op Schiphol nog even de rest van haar behoefte doen. Ze had toch niets anders te doen. Toen ik dat opgeruimd had en de volgende tien minuten waren verstreken moest ze ook nog een plasje doen. Snel weer naar de toiletten gerend want de rol met papier die ik bij me had was ondertussen wel op. Rosie heeft het onderweg niet makkelijk gehad. Eerst in een veel te warme omgeving steeds van plaats naar plaats gedragen worden in de voor haar wat kleine reistas waar ze uren lang in moest verblijven. Vervolgens mocht ze eruit en dan die eindeloze lange gangen van Schiphol door lopen in combinatie met alle spanningen van de reis …. tja dan komt de stoelgang weer op gang. Toen ze ook nog eindeloos moest wachten was dat de druppel …
Enfin toen even later de twee airkennels door een medewerker van Schiphol de bagageruimte in werd geduwd mochten Twiggy en Lexi er ook gauw uit. Met drie hondjes aan de lijn en de twee pups nog even in hun riante reisverblijf konden we de aankomsthal binnen gaan waar de baasjes stonden te wachten. Eindelijk….
Barbara was met haar dochter gekomen en had haar twee hondjes mee gebracht. Twiggy verbleekte niet van de eerste kennismaking en vond alles best. Ze mag op een boot gaan wonen en zal daar ook kennis maken met de poes en nog drie andere kinderen. Aan aandacht zal deze kleine geen gebrek hebben.. Op naar Amsterdam…
M
icky heeft intussen met Boy kennisgemaakt en zal een snelle rit naar Vriezenveen maken. Gwendolyn die met haar broer naar Schiphol was gekomen zal voor de kleine gaan zorgen. Omdat Boy bij moeder naast haar woont, zullen ze elkaar regelmatig gezelschap houden. Dat gaat helemaal goed komen hoor.
Brigitte met man en zoons vormden het ontvangstcommitee van Lexi. Zoveel aandacht ja dat is natuurlijk heerlijk om mee te maken. Zoveel handen die je kunnen aaien… “Niet allemaal tegelijk aub… gewoon je beurt afwachten….” Ze hoeven maar en klein stukje te reizen om naar huis te gaan. Lexi wordt een Leienaar…
Jacqueline kwam met haar zoon en vriendin de kleine Ayla halen. Ze had Lola thuis gelaten maar ze stuurde vandaag al een fotootje van hen tweetjes. Het was even wennen maar dat 
was gauw bekeken. Leuk dat we dat plaatje uit Wijchen ook nog even kunnen laten zien.
En zo was er weer een missie volbracht. Moe en voldaan kon ik naar huis. Rond 03.15 uur parkeerde ik de auto voor de deur en werd ik met veel enthousiasme onthaald door onze eigen hondjes. Natuurlijk werd ik van kop tot teen besnuffeld want ze moesten even kijken of alles wel goed was nu ik de geur bij me had van de hondjes uit Spanje. We vragen ons af of ze dat ook daadwerkelijk zo herkennen. Ach het maakt niets uit want ze weten dat ik met regelmaat die geur bij me draag. Annerie had een bakkie koffie gezet en we konden nog even napraten. Toen lonkte het bed want die hadden we 24 uur lang niet gezien. Het was inmiddels 04.00 uur geworden toen het licht uit ging.
De vijf bofferts hebben hun gouden mandje gevonden en hen wacht nu een fantastisch leven dat ze nog nooit hebben meegemaakt. Kijk met zo’n gedachte kun je gemakkelijk in slaap vallen.
Tot zover en groetjes,
Annerie en Ton