Beste mensen,
Wat een geweldig dag is het vandaag nu ik kan vertellen dat weer vier stakkertjes veilig in de armen van hun nieuwe baasjes zijn terechtgekomen. Het was weer een bijzondere vlucht en thuiskomt waarvan ik met plezier mijn verslagje schrijf.
Dinsdag 28 augustus 2012.
Na alle voorbereidingen, waarover we al uitgebreid hebben bericht, is het vandaag eindelijk de dag om Solo, Joy, Sara en Juanito te gaan halen.
Toen om o3.00 uur de wekker afging, had ik ongelooflijk veel moeite om op te staan. Meestal ben ik net voor de wekker wakker omdat ik met de gedachte dat ik om een bepaalde tijd eruit moet, ook naar bed ga. Deze ging is dat iets anders gelopen want na het laatste rondje met de hondjes gingen we naar bed en zijn eigenlijk gelijk in slaap gevallen. Om een onduidelijke reden werd ik rond 00.30 uur wakker en lag ik te draaien en te woelen om pas na 02.00 uur weer in slaap te vallen. Tja, toen het alarm van onze digitale wekker een geluid maakte dat ik al lange tijd niet meer had gehoord, drong het niet eens gelijk tot me d
oor dat het, onbeduidende zachte piepje, dat langzaam aanzwol tot een ongelooflijk hard en irritant geluid, het teken voor mij was om op te staan. Daisy, Sally en Botas die ‘s nachts bij ons in de slaapkamer verblijven waren duidelijk ook in hun slaap gestoord. Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien hoe zij me met hun ogen volgden toen ik nog, half slaapdronken, langs hen de weg naar de badkamer vond. Toen ik een kwartiertje later fris gedoucht en aangekleed beneden kwam, had Annerie al koffie gezet en vonden de hondjes het hoog tijd worden om uitgelaten te worden. Immers dat hoort er nou eenmaal bij als we naar beneden gaan en er koffie wordt gezet. Na een korte wandeling kreeg ik mijn welverdiende bakkie voor mijn neus … de dag was nu voor mij echt gestart. Rond 04.00 uur trok ik de voordeur dicht en pakte Annerie met de hondjes de draad weer op die ze een goed uur geleden hadden los gelaten.
Op Schiphol verliep alles op rolletjes en in no-time zat ik te wachten bij de gate C-06 waar ik nog net kon zien hoe, vlak voor vertrek, de twee air-kennels die net daarvoor had afgegeven, in het vliegtuig werden geladen. Nu wist ik zeker dat de air-kennels mee zouden vliegen naar Alicante. Stel je voor zeg dat die per ongeluk op Schiphol zouden blijven staan… dan hadden we vandaag echt een probleem. Nee, er kon nu niets meer fout gaan. Dat is het moment dat er een soort rust over je heen komt die heel comfortabel aanvoelt. Hoe lekker is het dan niet als je even tijdens de vlucht je ogen kunt dicht knijpen en daardoor de vlucht van Amsterdam naar Alicante kunt bespoedigen. OK … het zijn hazenslaapjes maar zo gaat de tijd wel lekker snel voorbij. Dat het door externe omstandigheden ook anders kan verlopen daar kom ik later op terug.
De aankomst op Alicante voelt bijna aan als een ‘thuis komen’ omdat we deze vlucht al zo vaak hebben gemaakt en daardoor precies weten waar we moeten zijn. Het was ook deze keer weer even wachten op air kennels die uit het vrachtruim moesten komen maar daarna kon ik me posteren in de vertrekhal waar ik de rest van de dag zou verblijven. Gauw even Annerie laten weten dat ik goed ben aangekomen. Het zijn de korte momentjes van de dag die een aangename onderbreking zijn van het lange wachten. Annerie had een beetje kunnen uitslapen en hoefde pas rond 09.00 uur weer met de hondjes te gaan lopen. Zo is het nachtelijk rondje met Daisy, Botas en Sally toch niet voor niets geweest.
Het is beduidend rustiger op Alicante dan de laatste keer. De echte grote drommen van vakantiegangers zijn er niet meer. Het is weer een ‘normale’ drukte en met de goed werkende airco op de luchthaven is het er goed uit te houden. Na de nodige kopjes koffie, krantje, dvd-tje kijken en korte wandelingetjes krijg ik een sms-je van Piedy dat ze al met de hondjes vlakbij de luchthaven zijn. Ik zet alvast de kennels in elkaar en als ik net klaar ben zie ik hen in de verte door de hal op me af lopen.Ik maak vlug een foto en later zie ik dat Sara net uit het zicht achter 
Solo meeloopt. Maar wees gerust ook Sara was er toen bij hoor. Juanito die wat moeite heeft met het meelopen aan een riempje wil niets liever de opgetild worden. We hebben gelukkig nu alle tijd want we hoeven pas om 19.30 uur in te checken dat betekent dat we nog de tijd hebben om met de hondjes buiten te wandelen.
Nadat we ingecheckt waren konden we naar de odd-size bagageafgifte om de hondjes aan te bieden. Op de foto staan we te wachten tot we aan de beurt zijn. En dan komt het moment dat Solo, Sara en Joy in hun kennel gaan. Juanito mag dan later met mij mee in de reistas om in de cabine van het vliegtuig de reis naar Nederland te maken.
De vliegreis begint en eindelijk vertrekken we in een erg vol vliegtuig naar Nederland. Opvallend was dat er naast Juanito nog twee hondjes in de cabine meevlogen. Dat betekent dat er dus op deze vlucht alleen al 6 hondjes meevliegen. Het idee dat steeds meer mensen hun hondje meenemen op een vliegvakantie, in plaats van die hondjes naar een pension te doen, is erg leuk.
Eenmaal terug op Schiphol was er ook weer meneer bereid om even mee te helpen met het duwen van een bagagekarretje. Twee karretjes tegelijk voortduwen waar, op allebei, een grote air-kennel staat, is praktisch niet alleen 
te doen. Zo hobbelde ik naar de aankomsthal binnen waar de baasjes van Solo Aska, Bart, Tara en Alex stonden te wachten. Zo snel als we konden hebben we de hondjes uit de kennels gelaten. Het water dat werd aangeboden werd alleen door Sara gedronken en de rest vond het veel te spannend om te drinken. De hondjes waren duidelijk blij dat ze bevrijd waren. Alleen Juanito koos ervoor om uit de drukte lekker in haar mandje te blijven liggen met de klep open. Sara die het minste last van stress had deed een plasje op de vloer van de aankomsthal. Geen nood alles snel opgeruimd want dat is altijd te verwachten. Annerie had met haar vooruitziende blik ook deze keer een rol toiletpapier in de tas gedaan.
Het was een goede hint om ervoor te zorgen dat we als allereerste nu even de hondjes buiten zouden laten plassen. Een snel rondje buiten het luchthavengebouw leidde tot weinig resultaat. 
Tja… al die spanning. Voordat Solo met zijn nieuwe baasjes afreisde naar Veendam dronken we eerst nog een kopje koffie. En met zijn allen maakten we vervolgens de flinke wandeling naar parkeerplaats P2 waar onze auto’s stonden. Ik was blij met de extra hulp want de air-kennels, reismandje en drie hondjes in je uppie naar de auto brengen is ook een beste opgave. Daar namen we hartelijk afscheid en vervolgden we elk onze weg.
Joy, Sara en Juanito reden met mij mee naar huis. Het was inmiddels 02.30 uur geworden. Om goed 03.00 uur kwam ik thuis waar Annerie met de hondjes op onze nieuwe gasten stonden te wachten. Het onthaal van de hondjes was hartelijk en het leek of ze hier al jaren woonden. Probleemloos zitten ze naast elkaar en allemaal hebben ze evenveel belangstelling voor Annerie die hen wat lekkers geeft. Ik bleef voor de resterende uurtjes van de nacht beneden in de kamer slapen. Knuffeltje Juanito kroop gelijk bij me op de bank en glipte gelijk onder het dekbed om een warm plekje te zoeken. Zo werd het ochtend en konden we ons voorbereiden op de komst van Erny, 
Margaretha en Saskia. Tegen twaalf uur arriveerden Erny met haar broer Jan die samen in alle vroegte Margaretha hadden opgehaald. Op het gemakje werd er kennis gemaakt met de hondjes en wat minstens zo belangrijk was … konden Sara en Juanito ook kennismaken met de nieuwe baasjes. Nadat we met z’n allen geluncht hadden werd het voor hen weer tijd om af reizen naar Almelo en Enschede. Sara nam naast Erny achter in de auto plaats de en kleine Juanito bleef de hele weg bij Margaretha op de schoot liggen.
Rond 14.00 uur arriveerden Saskia met haar jongste zoon Tim met hun oude Jack Russel om Joy te begroeten. Alles is even wennen maar zoals verwacht was het al gauw duidelijk dat Joy geen problemen zou ondervinden bij het doen van haar intrede in hun huis in Sassenheim. En zo geschiedde “eind goed al goed…”.
Nu kom ik nog even terug op wat door externe factoren toch op een vlucht mis kunnen gaan.
Het was deze middag dat heel Nederland kon vernemen dat er een vliegtuigbom uit de Tweede Wereldoorlog was gevonden nabij de C-pier van Schiphol. Trouwe lezers zullen hebben opgemerkt dat vrijwel alle vluchten die ik vanaf Schiphol naar Alicante maak vertrekken en aankomen vanaf de C pier. De gate die ik deze keer moest gebruiken was immers C-06. Nu vond er vertraging van vliegbewegingen plaats vanwege die bom die onschadelijk gemaakt moest worden. Of dat nog niet genoeg was heeft iedereen kunnen horen dat er een vliegtuig vanuit Malaga, op weg naar Schiphol, bij binnenkomst van Nederland een begeleiding gehad van twee F-16’s van de luchtmacht. Er was een vermeende vliegtuigkaping die later loos alarm bleek te zijn. Het vliegtuig van de maatschappij Vueling moest eigenlijk ergens aan de C-pier zijn passagiers kwijt maar heeft vervolgens uren lang op de landingsbaan gestaan zonder dat iemand eigenlijk nu goed wist wat er aan de hand was. Later bleek alles om een ‘communicatieprobleem’ te gaan. Ach ja… ze zult maar hondjes in het ruim hebben zitten die ineens 5 uur langer opgesloten zitten dan je had verwacht. Dat terwijl er nieuwe baasjes staan te wachten in de aankomsthal…. nee we moeten er niet aan denken.
Resumerend kunnen we stellen dat we maar nietige wezentjes zijn die denken alles onder controle te hebben. Oh jee wat kan dat een foute inschatting zijn.
Zo kun je alles zo goed mogelijk voorbereid hebben maar als op dezelfde dag, een paar uurtjes na jouw terugvlucht uit Spanje, op dezelfde luchthaven en nabij de zelfde pier C dingen gebeuren zoals:
èn na 70 jaar ineens een vliegtuigbom opduikt die voor vertraging zorgt
èn een communicatiestoornis optreedt tussen de verkeersleiding en een vliegtuig uit Spanje die er toe leidt dat die vlucht ineens als ‘gekaapt’ wordt aangemerkt …. dan kun je toch wel van een hele bijzondere toestand spreken.
Had ik een vlucht later gehad dat had deze dag er hééééél anders uitgezien.
En zo hebben we weer en hele leuke en enerverende vlucht achter de rug waarbij alle hondjes weer veilig op hun plekje terecht zijn gekomen.
Wat kan het leven toch mooi zijn als sommige dingen ook eens mee zitten.
Groetjes,
Annerie en Ton