Nieuws: De vlucht van Billy (Seven), Betun, Milu en Abeltje (Abuelito) op zaterdag 29 maart 2014.

Beste mensen,

Door al drukte van de reünie die de volgende dag zou plaatsvinden, mag natuurlijk het verslag van de vlucht van Billy (Seven), Betun, Milu en Abeltje (Abuelito) er niet bij inschieten.

 

 

 

 

 

Juist deze vliegreis zou bijzonder zijn omdat na aankomst niet alleen Abeltje nog een nachtje bij ons mocht logeren, maar vooral omdat de emigrantjes mochten reizen met Piedy en Juan Carlos zelf.

Ik hoefde zelf niet te vliegen dus konden Annerie en ik, buiten het boeken van de vlucht voor Piedy en Juan Carlos en de hondjes, ons  volledig concentreren op de voorbereidingen van reünie.
Op vrijdagavond kregen we nog een berichtje van Piedy en Juan Carlos. Ze gebruikten nooit een wekker omdat Juan Carlos altijd om 06.00 uur wakker werd. Hun wekker was al lang stuk en nooit hadden ze de moeite genomen om die te vervangen omdat er ook geen noodzaak voor was. Nu waren ze bang dat ze zich zouden verslapen want ze zouden om 04.00 uur op moeten staan. en om 5 uur met de hondjes in de auto moeten zitten richting luchthaven in Valencia.

Geen nood, onze wekker werkte prima en één kort telefoontje, even voor vier uur, was voldoende. Overigens bleken ze al wakker te zijn want de spanning van de reis naar Nederland had hen een erg onrustige nacht bezorgd. Op dat moment begon voor Piedy en Juan Carlos een hele spannende dag. De hondjes waren al daags te voren in bad gegaan, hadden de finale dokters controle gehad en waren helemaal klaar voor de grote reis. Piedy en Juan Carlos hadden voor hen samen één handkoffer klaargemaakt met de hoogst noodzakelijke persoonlijke spulletjes. Het zou toch schitterend weer worden dus zoveel hadden ze niet nodig. De portemonnee, e-tickets en de paspoorten voor hen zelf en de adoptantjes verdwenen in de jaszak. Niets kon meer fout gaan.

Natuurlijk moesten ze eerst nog naar het asiel om dáár de hondjes te verzorgen en goed achter te laten voordat, voor de daarop komende dagen, het toezicht zou worden overgenomen. Het was nog donker op het asiel en ze moesten de boel daar afhandelen bij kunstlicht omdat er nou eenmaal geen elektriciteit is.  Daar moest ook de auto opnieuw geladen worden omdat toen nog de reistas voor Abeltje en de grote variakennels voor Betun, Billy en Milu geladen moesten waar  ze hun vlucht in zouden maken. Ach…  alles verliep voorspoedig … dachten ze toen nog.

We hielden die dag met regelmaat contact per sms en zo hoorden we dat mooi op tijd aangekomen waren op de luchthaven in Valencia. Kort daarop kregen we het bericht met het verzoek of we in Nederland na aankomst van de hondjes aan de baasjes ook nog even boodschappen konden doen. Hun handkoffer bleek, bij het laden van variakennels te zijn achtergebleven op het asiel….

Niets mocht deze reis voor Billy, Betun, Milu en Abeltje in de weg staan en dat zou natuurlijk ook niet gebeuren door een koffertje. Alles ging verder perfect zoals gepland en vanwege een zuidelijk windje landden ze al om 12.09 op Schiphol. Dat was 20 minuten eerder dan oorpronkelijk was verwacht. Terwijl ik onderweg was naar Schiphol kreeg ik al een berichtje van Angela en Mario , de nieuwe baasjes van Billy dat ze al geland waren.

Ik had deze keer onze Daisy meegenomen om Piedy en Juan Carlos te begroeten. Daisy had, voordat wij haar adopteerden, jaren lang bij hen in het asiel gewoond.
Korte tijd later zagen we elkaar bij de aankomstshal 3 waar Piedy en Juan Carlos met de hondjes door de schuifdeuren zouden stappen. Gladys en Herman waren met een vriend naar Schiphol gekomen en erg benieuwd naar hun Milu en natuurlijk was het ook weer erg leuk toen ik Petra en Marc zag die hun hondjes Jacky, Rakker en Tycho die al eerder uit Spanje geadopteerde hondjes bij zich hadden om hun Betun welkom te heten. Angela en Mario waren met hun twee zoons gekomen.

Toen eindelijk rond 13.20 uur Piedy en Juan Carlos door de schuifdeuren kwamen werden zo spoedig mogelijk de hondjes uit hun variakennels gelaten en werden ze hartelijk begroet door alle nieuwe baasjes en door Daisy en de hondjes van Mark en Petra. Tja dat was zoals altijd een heel leuk moment.

Betun vond het een beetje moeilijk om afscheid te nemen van Juan Carlos omdat ook hij daar jaren lang had gewoond maar Petra en Marc zouden de volgende dag ook op de reünie komen dus dit afscheid was maar voor even.  Dus eerst een nachtje in Moordrecht slapen en dan weer in de auto naar IJhorst voor de reünie. Betun vond alles prachtig zo groot als hij is, is hij een ongelooflijke lieverd die het geweldig getroffen heeft bij Petra en Marc.

Billy had het helemaal gemaakt. Met aandacht van pappa Mario  en mama Angela en de twee jongens kwam hij niets te kort. Zo zou hij snel in de auto gaan om in Eindhoven zijn nieuwe leven te beginnen.  Daar heeft hij zijn draai gevonden en is hij de ster van de buurt.

 

 

 

 

Milu is hier bij Gladys en Herman. Heeft net te drinken gehad en voelt zich helemaal thuis zo tussen hen in.  Milu mag met hen mee naar Zwolle. Daar zal hij de buurt onveilig maken maar niemand hoeft iets te vrezen hoor. Ook Milu is heeft een ontzettend lief en aanhankelijk karakter. Hij is gewoon een hartenbreker bij jong en oud….

 

 

Tja en toen bleef alleen Abeltje nog over… Die zou met ons meerijden. Daisy en Abeltje konden het gelijk al erg goed met elkaar vinden en respecteerden beiden elkaars leeftijd. Zoals we eerder vertelden moesten we ook nog even boodschappen doen omdat de koffer van Piedy en Juan Carlos in Spanje was achter gebleven. Zo kwam het dat Abeltje ook met Piedy en Juan Carlos de winkels van Meppel bezocht.

Hier staat Juan Carlos voor een winkel in centrum Meppel te wachten op Piedy die hier even naar binnen was geglipt.

Toen we om half zes naar ons appartement reden waar Anerie met onze andere hondjes op ons wachtte kwamen Piedy en Juan Carlos eindelijk tot rust. Het was een lange dag geweest. We hebben samen gegeten en toen zijn we met Abeltje gauw naar de camping gegaan. Daar zou hij de nacht doorbrengen. Ook Abeltje was dood op. Niet zo gek natuurlijk na alle emoties en de vele indrukken die hij deze dag had mee gemaakt. Bij onze hondjes voelde hij zich meteen thuis. Lekker rondhobbelen in de tuin bij de caravan en toen de bakken van onze hondjes leeg gegeten. Tja, je zult maar honger hebben. Die nacht had hij voor de kachel  zijn plekje gevonden.

Toen werd het 30 maart. De grote reünie !!! De dag dat hij kennis zou maken met Astrid. Hij was de vorige dag zo moe geweest dat hij bijna de hele dag nog heeft geslapen. Pas in de middag, toen de reünie ten einde liep werd hij wakker en kon Astrid hem in de armen nemen. Stom van ons dat we juist van dat moment nu geen foto hebben maar het is niet anders. Daar wachtte Niek en Niebla op zijn komst. Gelukkig kregen we van Astrid een foto toegestuurd hoe hij zijn plekje gevonden had om veilig uit te rusten. En jawel…  dat is dan op de schoot van Niek. Dit oude mannetje heeft daar echt een gouden mandje getroffen.

 

En zo hebben er weer vier lieverds hun definitieve bestemming gevonden. Een veilige mand waar ze kunnen rekenen op alle zorg en liefde die een hond verdient en nodig heeft.

Tot zover,

 

Groetjes van ons,

Annerie en Ton.