Nieuws: De vlucht van Draco (Chicho) en Blanquita

Beste mensen,

Het is altijd weer spannend  wanneer het moment nadert dat hondjes in Nederland aankomen. Niet alleen voor de baasjes maar ook voor ons die verantwoordelijk zijn voor het transport van de beestjes. Meestal vliegen we zelf en dan heb je alles in eigen hand, weet je precies wat er gebeurd en kun je maatregelen nemen als er iets dreigt mis te lopen. Nu willen we onszelf niet bestempelen als ‘control-freaks’ maar het is wel fijn als je  constant kunt monitoren of alles loopt volgens plan. Dit temeer als op basis van jouw planning een boel andere mensen die bewuste dag allerlei acties ondernemen.

Deze keer is het anders dan anders. De vluchtbegeleiding wordt verzorgd door Ruby en Ties die terugkeren  van hun vakantie in Spanje.  We weten dat ze de laatste weken wat moeilijker te bereiken zouden zijn. We hebben hen wel mailtjes verstuurd maar rekenden niet echt op antwoord. Immers alles is vooraf tot in de puntjes afgesproken. Vanzelfsprekend is uitgebreid besproken over hoe en wanneer zij op de luchthaven van Alicante Piedy en Juan Carlos zullen ontmoeten en hoe zij, vlak voor hun vlucht naar Nederland, de hondjes overhandigd zullen krijgen. Nee, hier kan niets fout gaan…

Daarnaast is alles ook goed met de nieuwe baasjes afgesproken.  De vluchtgegevens van Ruby en Ties zijn doorgegeven en iedereen maakt zich op om op 19 september iets voor  23.00 uur op luchthaven Rotterdam te zijn. Zowel voor Loet en Gré (de baasjes van Blanquita) die uit Den Helder moeten komen  als voor Henry en Conny (de baasjes van Chicho) die uit het Limburgse Susteren moeten komen betekent dat een flink stukje rijden door de nacht.

Als Annerie me vertelt dat ze het toch wel fijn zou zijn als we zouden horen dat alles gaat zoals we gepland hadden kan ik beamen dat ik dat ook wel graag zou weten. We hadden immers al weer een paar weken geen contact meer met Ruby en Ties gehad.

Zo kwam het dat we op 17 september  naar Ruby een mailtje stuurden waarin alle afspraken nog eens op een rijtjes staan. Eigenlijk was dat mailtje natuurlijk volledig ten overvloede en bovendien zouden ze het wellicht niet eens lezen maar ja toch hoopten we stilletjes op een bevestiging dat alles goed was…  Natuurlijk kregen we hier geen antwoord op….

Kijk, als je eenmaal die kriebel hebt die zegt dat het wel fijn zou zijn om iets bevestigt te krijgen, heb je eigenlijk de angst dat er iets schort aan de afspraken die je zelf gemaakt hebt… Of dat nou gegrond is of niet… dat gevoel kun je dan niet meer van je af schudden en  het verlangen te horen dat alles OK is wordt daardoor alleen maar groter… pffff

Het is dan 18 september tegen de avond als ik een WhatsApp berichtje naar het mobieltje van Ruby stuur….

Als we op 19 september, de dag van de vlucht, om 08.00 uur nog geen reactie hebben gekregen op het berichtje van gisteren, besluit ik een nieuw berichtje te sturen. Nu per SMS. Ik neem me voor dat, mocht hier rond de middag nog geen reactie op gekomen zijn,  ik zal proberen te bellen. Ik lijk wel een neuroot …..

We beseffen ons dat we het onszelf moeilijk maken. Stel dat ik geen contact kan krijgen met Ruby… wat dan? Moet ik dan de nieuwe baasjes zeggen dat ze thuis moeten blijven? Nee natuurlijk niet. Zonder tegenbericht dat er iets tussen gekomen is moeten we ervan uit gaan dat alles gaat zoals gepland is.

Dan is het 09.15 uur en krijgen we het verlossende berichtje via WhatsApp.  Alles is prima .. Ruby en Ties laten weten dat ze om 17.00 uur richting luchthaven gaan en zullen daar dus ruim op tijd zijn om zo op het gemakje kennis te kunnen maken met Piedy en Juan Carlos en alle tijd hebben om met de hondjes in te checken.  We hadden ons duidelijk helemaal voor niets ongerust gemaakt. Natuurlijk wisten we wel dat goed zou zijn hahaha… . Het wachten is nu op het verstrijken van de uren tot het tijd wordt om naar luchthaven Rotterdam te gaan.

Ondertussen feliciteren we telefonisch Ma Bogers met haar 79ste verjaardag. Het etentje met de familie dat vanavond plaats zal vinden, moeten we helaas laten schieten omdat we niet op twee plaatsen tegelijk kunnen zijn. We spreken af dat we het etentje na de caravanreis van oktober, in klein comité, zullen inhalen.

Er is genoeg te doen om de dag door te komen.

Het maken van allerlei folders, het afmaken van de presentatie voor de lagere school, het maken van de verwenpakketjes van de 4-oktober actie, het maken van oorkondes voor nieuwe baasjes die “op af stand” een hondje hebben geadopteerd,  het beantwoorden van de gebruikelijke stroom mailtjes  …. alles heeft de nodige aandacht nodig..

En zo hobbelen we naar de avond. De auto is leeg gemaakt voor de kennels die ik in ontvangst zal nemen. Rond 22.00 uur zullen Annerie en ik met onze hondjes naar de luchthaven Rotterdam rijden.

Terwijl wij druk zijn met onze bezigheden, gebeurt er natuurlijk, zo’n  2100 km verderop in Spanje, ook van alles.

Na het verzorgen van de hondjes wordt rond 14.30 uur door  Piedy en Juan Carlos de deur van het asiel achter zich dicht getrokken. Ze hebben Blanquita en Chicho en twee air-kennels bij zich als ze naar huis rijden om zich een beetje op te knappen. Het is begrijpelijk dat ze op Alicante airport graag een beetje toonbaar ten tonele verschijnen.  Rond 16.00 uur maken ze zich op om te vertrekken richting de luchthaven.

 

Rond 17.00 uur staan ook Ruby en Ties bepakt en bezakt klaar om van hun vakantieverblijf naar de luchthaven van Alicante te vertrekken. Zo past alles precies in elkaar.

Het is bij 18.00 uur als Piedy en Juan Carlos in de parkeergarage onder het luchthaven gebouw de kennels en hondjes hebben uitgeladen.  Dan is het een kwestie van met de roltrappen naar de vertrekhal op tweede etage te komen waar op hen wordt gewacht.

Eindelijk kon er kennis gemaakt worden. Ruby, haar man Ties en hun vriendin stonden op de afgesproken plek ‘bij de koffie-tent’ te wachten.

 

Elkaar mislopen was gewoon niet mogelijk. De stoet met de air-kennels en de twee honden was niet te missen. Ruby heeft behulpzaam van Piedy de lijn van Chicho overgenomen om zo Juan Carlos de gelegenheid te geven om een leuk plaatje te schieten.

Gelukkig is er ook nog wat tijd om even wat te gebruiken. Per slot van rekening is die koffie-tent daar niet voor niets.

En dan lijkt ineens de tijd voorbij te vliegen. Toch nog onverwachts is het tijd om te gaan inchecken. Uit ervaring weten we maar al te goed dat dit de ene keer vlot gaat en de andere keer erg lang kan duren. Om geen risico te nemen in tijdnood te komen, wordt de plaats in de rij voor de incheckbalie opgezocht.  Daar zullen de kennels voorzien worden van een label en moeten Ruby of Ties twee formuliertjes invullen waarop hun naam, adres en vluchtgegevens komt te staan.

Gelaten kijken Blanquita en Chicho om zich heen. Ze vinden alles best. Die extra aandacht vinden ze prachtig.

Daarna komt het moment dat ze naar de Odd-size bagage afdeling moeten waar ze in de kennels worden gedaan en worden overgedragen aan het personeel van de luchthaven die ervoor zorg draagt dat ze aan boord van de HV 5054 worden gebracht.  Dat moment is het einde  van het korte samenzijn en wordt er afscheid genomen. Piedy en Juan Carlos vertrekken weer naar hun hondjes in het asiel te Tobarra en Ruby, Ties en hun vriendin gaan door de paspoortcontrole om zich naar hun vliegtuig te begeven.

Als Annerie en ik rond 22.30 uur aankomen op de luchthaven Rotterdam staan Henry en Conny met hun hondje Sam al te wachten op de parkeerplaats. Als we even later binnen in de aankomsthal staan komen ook Loet en Gré met hun ‘flinke’ Tinus binnen wandelen.We hebben nog tijd voor een bakkie koffie want nu begint het wachten op de aankomst van de hondjes.

Transavia heeft haar best gedaan en de vlucht is keurig op tijd. Klokslag 22.50 uur landt de HV 5054 op luchthaven Rotterdam.

Dat het toen nog ruim 40 minuten duurde voordat Ruby, Ties en hun vriendin met de hondjes door de schuifdeur de aankomsthal in kwamen lopen was al gauw vergeten bij het zien van de hondjes.

Wat ons opviel was dat Blanquita al uit de kennel was toen zij de aankomsthal in kwam. Het bleek dat op een onverklaarbare wijze Blanquita uit de air-kennel was gekomen. Het deurtje was ontzet en spijltjes waren los getrokken.

Hierdoor was er even wat oponthoud bij het aannemen van de hondjes uit handen van grond-stewards bij de bagageafdeling. Dit was voor Ruby geen probleem.  Blanquita werd vlug de riem aangedaan en zo naar de aankomsthal begeleid.

Natuurlijk werden Ruby en haar man hartelijk bedankt voor hun inzet als vluchtbegeleider en hebben Annerie en ik met hen de afspraak gemaakt om na onze caravanreis in oktober, waarbij weer goederen heen en hondjes terug gebracht zullen worden, in alle rust nader kennis te maken. Immers, we hadden met hen tot dit moment alleen per mail en telefonisch contact gehad.

Dat ook deze keer weer de feitelijk kennismaking in persoon tussen baasjes en nieuwe huisgenootjes het mooiste moment van de dag was zal niemand verbazen.  Elke keer lijkt het alsof op een onverklaarbare magische wijze de hondjes vanzelf hun baasje weten te vinden. Baasjes kunnen eindelijk de hondjes in de armen sluiten en ook met hun meegebrachte huisgenootjes is de klik er meteen. Het lijkt alsof de eenheid er altijd al heeft bestaan. De harmonie die hier steeds uit blijkt tussen de dieren onderling en de mensen  is vertederend. Tja we zeggen het steeds… “hier doen we het voor..”

De plaatjes spreken voor zich. Net zoals Henry, Conny en hun kleine Sam  Chicho hebben opgenomen in hun roedeltje vergaat het ook met Loet, Gré, hun zwarte Tinus en de blonde Blanquita.

Het is geweldig te zien dat hun nieuwe huisgenootjes direct worden geaccepteerd en dat ook het hele spul samen probleemloos met elkaar optrekt. Het is een perfect voorbeeld van gewenst hondengedrag. Helaas komen we tijdens het uitlaten van onze hondjes nog steeds hondjes tegen die geen sociaal gedrag vertonen. Opvallend is dat dit zelden of nooit adoptiehondjes uit Spanje betreffen. Gek hè..???

Na afscheid van elkaar genomen te hebben  gaat iedereen zijn eigen weg.  Blanquita reist nu naar het noorden en Chicho naar het zuidoosten van Nederland op weg naar de plaats waar hun mandje zal staan.  Nadat we de kennels in de auto hebben gedaan en met een blik op onze hondjes, die keurig in de auto op ons hebben gewacht, stappen we in om naar huis te rijden.  Botas springt gauw op de schoot bij  Annerie. Daisy en Sally hebben het te druk met hun botje. Ze kennen het klappen van de zweep. Ze weten dat we zo weer thuis zijn, dat ze dan nog een rondje zullen lopen en als beloning nog wat lekkers krijgen voordat we naar bed gaan.  Een kort sms berichtje naar Piedy en Juan Carlos ‘dat alles weer perfect is verlopen’ was onze laatste daad van de dag die met een goed gevoel werd afgesloten.

Groetjes,
Annerie en Ton