Nieuws: De vlucht van Mosca, Albert, Luna (Bonna) en Bikkel ( Bon)

Heen: Vluchtnummer HV6335

Vertrek Amsterdam 07:25 uur

Aankomst Valencia 09:50 uur

Terug: Vluchtnummer HV6336

Vertrek Valencia 20:45 uur

Aankomst Amsterdam: 23:20 uur. (AANKOMST ALBERT, MOSCA, BIKKEL EN LUNA)

Aangezien Piedy en  Juan Carlos met de hondjes rond 17.00 op de luchthaven zouden zijn had ik dus ruim 7 uur de tijd om mijzelf bezig te houden. Dit zou mij de gelegenheid geven om een stukje van Valencia te zien.

.

Als dan eindelijk de dag van de vlucht nadert gaat het toch echt bij ons kriebelen. Om niets aan het toeval over te laten werden nogmaals de tickets nagekeken en werden de transportkennels tot één pakket bij elkaar gepakt. Een grote kennel en een kleinere kennel zou ik nu meenemen. Dat betekende dat ik wat gewicht overhad in dit pakket zodat we wat extra spulletjes voor de asielhonden mee konden nemen. Van de riempjes, halsbandjes, medicijnen, blikvoer etc… maakten we een apart pakket dat we bij de transportkennels konden voegen omdat we beneden de 23 kg waren gebleven. Kijk dat is dan weer leuk om mee aan te komen.

Om 02.30 uur ging mijn wekker. Zoals gebruikelijk waren ook nu onze hondjes meteen bereid om het proces van wakker worden te versnellen.  Ook arme Annerie werd zo uit de slaap gewekt maar die zou me toch nooit zomaar laten vertrekken zonder dat ze gecontroleerd had of ik alles wel bij me had…..  Nog in slaapdronken toestand zocht ik het koffieapparaat, zocht ik mijn kleren bij elkaar en deed ik het buitenlicht van de caravan aan. Botas is altijd als eerste die zo, midden in de nacht, als een soort ‘super waakhond’ moet gaan kijken of alles voor ons buiten wel veilig is….  Dan komt hij weer binnen gerend om te vertellen dat we met een gerust hart in het bos een plasrondje kunnen lopen…

De auto stond al geladen klaar en mijn ritje naar Schiphol ging voorspoedig.

Alles verliep super vlotjes en voor ik het wist had ik plaats genomen aan boord van de HV6335. Daar kwam ik naast een vriendelijke meneer te zitten die Richard heette en van beroep televisieprogramma’s maakte. Onderweg vertelde ik hem over Dierenmissies en het asiel Los Mejores Amigos in Tobarra. Altijd op zoek naar een leuk onderwerp luisterde hij met interesse naar het verhaal dat ik te vertellen had en wie weet kunnen we het hele adoptieproces nog eens op de TV laten zien. Richard, die zelf in Valencia woonde, hoorde dat ik de hele dag op de luchthaven zou moeten doorbrengen en raadde hij me aan om met de metro Valencia in te gaan. Ik nam zijn advies graag aan. Eenmaal op de luchthaven aangekomen, hielp hij mij, in rap Spaans, om op de luchthaven een tijdelijk veilig plekje te vinden waar ik de grote variakennels uit het ruim voor die dag achter kon laten. Het werd het echt tijd dat ik nog eens een cursus Spaans moet nemen want het was toch wel erg makkelijk als je zo even snel iets kunt regelen. Na het uitwisselen van telefoonnummers namen we afscheid en gingen we onze eigen weg.

Zoals mij was aangeraden nam ik de Metro naar halte Alameda en wandelde ik door het schitterende aangelegde park dat door Valencia heen slingerde. Meteen viel het me op hoeveel mensen er met hondjes liepen en dat ik tegelijkertijd uit moest kijken om niet onder de voet gelopen te worden door de tientallen joggers die mij links en rechts passeerden. Natuurlijk kwam ik allerlei mooie en bijzondere bouwwerken tegen zoals bruggen, fonteinen, speelplaatsen voor kinderen en nog veel meer. Maar wat mij het meeste opviel was dat er hier ook een grote veilige uitlaatplaats voor hondjes was gemaakt waar ze vrij konden spelen en dat er daarbij ook voor de baasjes een soort snacktentje was met een bescheiden terrasje. Kijk dat vond ik nou weer leuk om te zien.

.

Rond 16.00 uur was ik weer terug op de oude luchthaven. Ik haalde mijn kennels op uit het depot en wachtte ik de komst van Piedy en Juan Carlos af. Al gauw waren Piedy en Juan Carlos daar en kon ik eindelijk mijn reisgenootjes begroeten.

.

We zochten een plekje om even de spullen te kunnen overhandigen en daarna een rustig plekje voor een leuk plaatje te maken en vanwaar we hondjes één voor één konden laten drinken en buiten even een plasje konden laten doen.

Toen was het tijd om weer serieus te worden.

We moesten inchecken en tot onze aangename verrassing was het een hele gemoedelijke sfeer bij de incheckbalie.

Op Alicante word je na het inchecken met je kennels en de hondjes naar een speciale odd-size bagage afdeling getuurd waar je vervolgens eindeloos moet wachten tot er iemand zich daar van Transavia meldt om de hondjes daar weer in ontvangst te nemen. Dan moeten we de hondjes weer uit de kennels halen om alles door de röntgen machine te halen. Enfin altijd wel een boel gedoe dus.

Hier ging het anders. Een vriendelijke dame ging ons voor en begeleide ons naar de lift waarin we zelf de hondjes in de kennels achter konden laten en  waarna ze direct naar het vliegtuig gebracht zouden worden.

Hierna had ik heel even de tijd om afscheid te nemen van Piedy en Juan Carlos. Terwijl we buiten stonden werd ik nog gebeld door Richard die belangstellend vroeg of alles met de hondjes goed was verlopen en of ik nog iets gezien had van Valencia. Het werd toen hoog tijd om naar het vliegtuig te gaan want  er werd al omgeroepen dat men nu aan boord diende te gaan. Geen tijd te verliezen en nauwelijks was ik aan boord van de HV6336 of de deuren gingen dicht en vertrokken we.

Het was een rustige vlucht die vlot verliep en mooi op tijd landden we op Schiphol.

Toen kwam het leukste moment van de hele dag. Eindelijk konden de hondjes kennis maken met hun nieuwe baasjes. Het is altijd weer spannend of er de klik zal zijn maar zoals altijd was het ook nu weer een ontroerend moment. Blije opgeluchte gezichten en kwispelende staarten maken een gouden randje aan deze lange dag.

Diane verwelkomde Bikkel die zich uitgebreid liet bewonderen. Angelique sloot Luna in haar armen en die vond het maar wat fijn om zo lekker vastgehouden te worden. Broer en zus mochten nog even samen zijn want Diana en Angelique hadden een goede vriend Benny gecharterd om voor vervoer naar Hengelo te zorgen. Zo waren dus toch nog even saampjes in de auto…

         .

Truus en haar hond Samira waren door Gerard naar Schiphol gebracht om Mosca te verwelkomen. Het was wel even wennen aan elkaar want Samira moest nu de aandacht delen met de kleine Mosca maar dat was gelukkig gauw bekeken. Ach het dametje hoefde niet ver meer te reizen. Ze mag in Rotjeknor gaan wonen. Ik heb haar in Valencia nog de woorden van ‘Hand in Hand Kameraden’ toe gefluisterd maar ik weet niet of ze dat toen ook heeft verstaan…

En toen bleef er ééntje over. Precies Albert. Triest keek hij alsof er niemand op hem zat te wachten. Nou dat was niet waar hoor. Mevrouw Aikens senior zat op hem te wachten in Lemmer maar was nu eenmaal niet in de gelegenheid om midden in de nacht zelf de reis naar Schiphol te maken.

Afgesproken was Albertje met mij mee mocht en de nacht bij onze hondjes zou doorbrengen. Nu kun je geen gemakkelijker hondje wensen want onderweg ging hij direct slapen tot we thuis aankwamen waar hij eerst kennis moest maken met onze hondjes. Probleemloos hobbelde Albertje mee en verkende hij de Dierenmissies caravan waar we deze dagen verbleven.

Eindelijk brak de volgende morgen aan en na het uitlaten van de hele club, gingen we op weg naar Lemmer. Onze Daisy mocht ook mee op dit uitje. Zo hoefde Albertje niet opnieuw alleen achterin de auto te liggen. Nou hij had een goed maatje aan haar want ook Daisy is in de auto een echte slaapkop.

Toen we rond 11.00 uur in Lemmer aankwamen werden door schoondochter Ilja en Mevrouw Aikens senior ontvangen. Mevrouw Aikens had ik al lange tijd niet gezien en zoals een paar jaar geleden was ook nu het onvangst weer uiterst hartelijk. Natuurlijk kwam haar eerder geadopteerde, en inmiddels overleden,  hondje Manchita ter sprake. Direct zag ik Machita weer voor me. Beelden van hoe zij naar Nederland kwam en hoe zij opknapte en de laatste jaren van haar leven de trouwe vriendin van mevrouw Aikens werd.  Ach, nu was het Albertje die hier met liefde zou worden omringt. Het is misschien gek want we hebben inmiddels al honderden hondjes bij een baasje achtergelaten maar elke keer is het een emotioneel moment.  Met Albertje misschien nog wel meer als bij andere hondjes en dat was niet alleen omdat hij een nachtje bij ons logeerde. Direct flitste het verleden van Albertje door mijn hoofd. Ooit door vandalen met de achterpoten in het prikkeldraad gehangen. Nimmer valse trekjes vertoont, ook niet toen hij hevig bloedend met een gescheurde huid,  binnen werd gebracht en verzorgd moest worden door Piedy en Juan Carlos. Daarna kwam het langzame herstel en uiteindelijk de spannende reis naar Nederland. Als Albertje je aankijkt voel je een stukje van de ellende die hij heeft meegemaakt…. En dan deze prachtige dag. Het moment dat hij eindelijk ‘thuis’ is gekomen. Oh wat wil hij graag laten zien dat hij blij is met zijn nieuwe bazinnetje.

Daisy en ik konden weer naar huis om als de wiedeweerga aan dit reisverslag te beginnen….

Zo nu weet u hoe het komt dat deze nieuwsbief zo laat in de avond in uw mailbox komt….

Wat is het toch fijn als dit moment weer aangebroken is en ik kan mijmeren over deze geslaagde reis….

We voelen ons best wel een beetje trots.

Wie kan er nu zeggen dat hij/zij keer op keer een cruciale rol mag spelen in het geluk Spaanse stakkertjes….

Groetjes,

Annerie en Ton