Nieuws: Dierenmissies Weekjournaal Kerstspecial van 24 december 2017

 .

.

Na de oproep in het vorige weekjournaal,. waarbij we aandacht vroegen voor Andro die al zo vaak pech had gehad omdat adopties net niet doorgingen, kregen  we een berichtje van een familie dat ze al een tijdje Andro in het vizier hadden omdat hun hond Bear was overleden.  Vragen of hij met kinderen en katten kan moeten nog beantwoord worden. We houden onze vingers gekruist.

.

.

 .

——————————————————–

.

.

Ondertussen liggen de spullen van Gjalt klaar en kan hij vertrekken naar Barcelona om Bonita te halen0.  Het vliegtuig wacht in Eindhoven om hem tegen 18.00 uur naar Barcelona te brengen. Hij zal een nachtje in een hotel slapen en morgen Bonita in de armen kunnen sluiten.

 .

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

De grote dag voor Bonita (Blanca)
.

Op tijd zit Gjalt al te wachten op de luchthaven. De grote vertrekhal met alle incheckbalies heeft ook een koffietent waar je allerlei versnaperingen kunt kopen . Hier had Gjalt zich geposteerd en wachtte hij de komst van Bonita af.
.

Ondertussen wordt bij het gastgezin ook Bonita klaar gemaakt om de reis van haar leven te maken.

Montse heeft zich over Bonita onfermd

.

Het in rond 12.15 uur als Anna (directrice van het asiel) met haar hulp Montse Bonita kwamen brengen.

 

 

.

.

.

.

.

.

.

.

Dan gaat het allemaal erg snel en staan ze al gauw voor incheck balie. Gjalt had zich via internet ingecheckt maar er moet een formuliertje voor Bonita worden ingevuld en de kennel moet natuurlijk worden gestickerd om te voorkomen dat die op een verkeerde luchthaven terecht zou komen.

.

En dan moet ze toch echt naar de odd size bagage-afdeling waarna ze uit het zicht raakt en pas weer te voorschijn kwan in Eindhoven.

.

Op het moment dat het vliegtuig met Gjalt en Bonita van Barcelona vertrekt, stap ik in de auto om op tijd in Eindhoven te zijn voor de aankomst. De aankomst was gepland om 16.25 uur en ik was er al rond 16.00 uur. Ik nam plaats op het panoramadek waar ik de aankomst zou kunnen zien. Het was wat heiig en langzaam werd het licht al wat minder. Toen bleek dat de aankomst een kwartiertje verlaat was en ik nog ietsje meer geduld moest hebben. toen het vliegtuig eindelijk was geland kwam het pal voor mijn neus te staan. Ik wilde proberen om het uitladen van de kennel met Bonita te filmen …

Aan de ene kant verlieten de passagiers het vliegtuig en aan de andere kant werden de koffers uitgeladen. Ik wist dat de kennels niet bij de koffers in het achterste laadruim maar vooraan pal stonden onder de pantry waar de stewardessen verblijven.  Dat heb ik mooi vast kunnen leggen.

.
En toen uiteindelijk de kennel met Bonita door Gjalt van de band was gehaald en op een karretje was gezet, kwam hij richting de aankomsthal gelopen.

Na een hartelijke begroeting zijn we direct naar buiten gegaan om Bonita uit de kennel te halen.

.

Bonita kwam uit de kennel en stond meteen bij Gjalt alsof ze wist dat dit haar plaats was. Nog een tikje onzeker maar toch stoer om zich heen kijkend.

Toen ik de auto had gehaald en de kennel achterin had gezet bracht ik Gjalt en Bonita naar P5 waar zijn auto stond.
.
Je zult het geloven of niet maar er stond een flinke file om bij de luchthaven weg te komen. We moesten zoeken waar P5 was want, nu het donker was en met alle omleidingen erbij, bleek dat nog niet mee te vallen. De enige die in alle rust dit ritje kon  waarderen was Bonita.

.

Toen we eindelijk P5 hadden gevonden mocht Bonita even de poten strekken en snuffelen op een stukje gras. Helaas vond ze het allemaal zo spannend dat er nog niet geplast werd maar dat zou later wel goed komen.

.

.

Toen was het tijd om afscheid te nemen. Bonita had immers nog een hele rit naar Emmen voor de boeg.

.

Met een goed gevoel keerde ik naar huis en berichtte ik aan Annerie dat alles prima was verlopen en dat ik weer onderweg was naar huis waar zij en onze hondjes op mij wachtten.

.

 Rond 22.00 uur die avond, had ze wel haar plekje gevonden. Pal naast Gjalt die haar grote held was..

 .
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Al sinds  8 oktober 2013 maakt ze deel uit van het gezin.

.

Nog altijd een beetje voorzichtig maar een heerlijke kroeldoos.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Sue woont al sinds 22 oktober 2011 bij hen en kleine Pepe sinds 24 april 2012.

.

Tja dan wordt het passen en meten op de bank maar ach een plekje zoeken lukt altijd wel…

.

.

.

.

.

Fidel woont al sinds 19 april 2013 bij hen en Charley kwam daar op 30 januari 2014 bij.

.

.

De twee schurken laten zich geregeld vervoeren per paard en wagen waar ze vanaf de bok kunnen toezien hoe twee viervoeters zich in het zweet werken… Ach … verschil moet er zijn.

.

.

.

.

.

Neeltje is sinds 27 september jl. bij haar.

MMMMM Lekker op haar kleedje bij de verwarming…

.

.

.

.

.

.

.

Natuurlijk wensen we haar ook hetzelfde en laten we gelijk even weten dat Milo nog is te adopteren. Serieuze adoptanten kunnen op afspraak bij haar met Milo kennis maken.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Linda heeft ons ook geholpen met het maken van de leuke kerstwensen van onze hondjes.

.

Lieve Linda, hartelijk dank daar voor !!!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

========================================================================

Kerstverhaal 2017 “Junior”

Deze keer werd ik getipt om te gaan praten met John en Patrick. Zij werkten in de verpleging en zo hadden zij wijkverpleegster Dianne leren kennen en meegemaakt hoe haar leven met het leven van de hond Junior verstrengeld raakte. Het was weer een verhaal dat meer dan de moeite waard is om verteld te worden. Ik was geroerd en werd er stil van toen ik het verhaal mocht optekenen …
.
Hun verhaal begon op het moment dat een 85 jarige oude baas Ferdinand genaamd, voor het eerst de hond Junior zag. Junior was een jonge hond van amper 8 maanden. Speels en ondeugend en nog niet opgevoed en dat kwam hem duur te staan want zijn baasje zou wel eens laten zien wie er de baas was….
.
Ferdinand was iemand die geen onrecht of dierenleed kon zien. Hij had het zichzelf moeilijk gemaakt toen hij op was gekomen voor Junior die door zijn baasje werd mishandeld omdat hij niet snel genoeg begreepdat hij iets fout deed. Tieren, rukken aan de riem, slaan en schoppen het hield niet op. Het arme beestje zat totaal ineengedoken om proberen de slagen te ontlopen. Ferdinand was er met zijn hoge leeftijd op af gestapt en was tussen de hond en het baasje gaan staan en had hem de huid vol gescholden. Tja, daardoor had hij een paar rake klappen opgelopen maar uiteindelijk had hij het baasje de huid vol gescholden en Junior behoed van meer onheil. Door omstanders was hij van zijn belager ontzet en toen het baasje van de jonge hond bakzeil moest halen heeft die foeterend de hond bij hem achter gelaten met de woorden: “Als jij het zo nodig voor die kut hond op wil nemen dan moet je er ook maar voor zorgen.” …
.

Het was een ‘match made in heaven’ en zo bleef vanaf dat moment Junior voor goed bij Ferdinand. De eerste jaren die volgden waren een zegen voor zowel Ferdinand als Junior. Volledig op elkaar ingespeeld waren ze elkaars schaduw. Maar zoals altijd kwam er ook aan dit sprookje een einde. Ferdinand ging sukkelen met zijn gezondheid en kwam in een rolstoel terecht. Junior was in de kracht van zijn leven en was niet weg te slaan bij de rolstoel van Ferdinand. Junior werd door Ferdinand aangeduid als zijn hulp-hond en daardoor mocht hij overal mee naar toe. Ferdinand hoefde maar zijn hand naast de rolstoel te houden en Junior zorgde ervoor dat Ferdiand voelde dat hij er was. Elk restaurant, elk openbaar gebouw en niemand die het samenzijn van de rolstoeler en zijn hond in de weg stond. Junior had zich aangepast aan de beperkingen van Ferdinand en hij begreep feilloos wat Ferdinand nodig had. Maar de leeftijd en de zwakke gezondheid van Ferdinand vergde eigenlijk te veel van het inlevingsvermogen van Junior. Ondanks dat kon Ferdinand met af en toe een bezoekje van de wijkverpleegster Dianne, op zich zelf blijven wonen. Die bezoekjes waren altijd leuk en de gespreksonderwerpen waren steevast over de reizen die Ferdinand gemaakt had. Dianne had verteld dat zij altijd al de wens had om eens met een campertje door Europa te reizen en mooie plaatsen te bezoeken maar ja, daar had je veel vrije tijd voor nodig en om zo in je eentje zo’n reis te maken dat was toch wel een beetje eng …. Ferdinand had haar aangemoedigd om die droom nooit te laten varen …
.
Enkele jaren gingen voorbij maar naar mate de tijd verstreek begon Ferdinand steeds meer dingetjes vergeten en het was de routine van de dag die voor Junior de vaste agenda was. Het waren de uitlaatrondjes en het dagelijkse rondje naar de buurtsuper, die de ankerpunten van de dag waren. Ferdinand kon zien aan Junior wat er moest gebeuren. Zodra Ferdinand wat onrustig was en hij zijn hand naast de rolstoel liet hangen was Junior er weer die hem liet voelen dat hij niet alleen was. Dit ging een tijdje goed maar het onomkeerbare proces van dementie zou uiteindelijk hun leven samen voorgoed verstoren.
.
Zo kabbelden de maanden nog voort maar Ferdinand ging meer en meer achteruit en ook was hij nu met regelmaat letterlijk de weg kwijt. Junior die hem trouw volgde waar hij ook maar ging voelde aan wanneer het baasje hulp nodig had en wees hem menigmaal de weg naar huis maar die ene keer was het helemaal mis.
.
Ferdinand was verdwaald geraakt en was op een bewaakte spoorwegovergang terecht gekomen. Daar was hij tot het besef gekomen dat hij op een verkeerder plek was en tijdens het omdraaien van de rolstoel was hij met zijn wiel van de rolstoel in de rails blijven steken. Door de situatie was hij helemaal in de war en in paniek geraakt en kon hij niets zinnigs uitbrengen. Met de hand zocht hij de aanwezigheid van Junior en het voelen van zijn vacht voorkwam dat hij een totale paniek aanval kreeg. Mensen die hem te hulp wilde schieten werden op afstand gehouden door Junior die maar niet begreep waarom er zo paniekerig werd gedaan en waarom allerlei vreemde mensen druk stonden te praten en naar zijn baasje stonden te staren. Dit zou verkeerd afgelopen zijn als niet toevallig Dianne passeerde en die direct begreep wat er aan de hand was. In plaats van te roepen en druk te doen sprak die met een zachte stem en had ze aandacht voor Junior. Ze vertelde hem dat het ‘goed’ was. Junior voelde zich gesterkt door haar en liet haar toe om Ferdinand te helpen. Ze had net de rolstoel weer aan het rollen gekregen toen die vreselijke luide bel aankondigde dat zo de overwegbomen dicht zouden gaan. Vlug hielp ze Ferdinand en Junior weg van deze plek en vergezelde ze hen naar huis. Toen ze thuis waren aangekomen had ze koffie gezet en wilde ze in alle rust met Ferdinand praten over wat er gebeurd was. Met beste wil van de wereld wist Ferdinand niet meer waar ze het over had …
..
De periode die volgde waren voor Ferdinand erg naar want hij kon niet langer voor zich zelf zorgen en kwam in een verzorgingstehuis terecht en daar kon helaas Junior niet bij Ferdinand blijven wonen. Dianne had besloten dat Junior bij haar mocht komen wonen en elke dag bracht zij met Junior Ferdinand een bezoekje. Uiteindelijk bleek de vreselijke ziekte dementie ook humane trekjes te hebben want de heldere momenten van Ferdinand werden snel minder en minder. Wanneer zij een bezoekje brachten aan Ferdinand herkende hij haar niet meer. Ferdinand liet permanent zijn hand langs zijn rolstoel hangen en Junior die onmiddellijk het gebaar herkende likte dan zijn hand. Als hij dan met zijn hand spelend door de vacht van Junior streek, verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
.
Op 93 jarige leeftijd overleed de redder van Junior. Junior vond het maar gek dat het vaste rondje naar het verpleegtehuis achterwege bleef maar nu hij drie jaar bij Dianne woonde was hij verder helemaal aan haar leefpatroon gewend geraakt. Dianne was steeds verbaasd geweest hoe zorgzaam Junior was en hoe hij de subtiele signalen had opgemerkt waarmee hij zijn oude baasje zolang had kunnen helpen. Ze merkte ook hoe hij haar observeerde en reageerde op alles wat zij deed. Ook bij haar likte hij haar hand als zij het gevoel had dat het allemaal wat veel was… Er waren maar weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen en dat gaf een fijn gevoel.
.
Zelf had ze inmiddels ook de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en had nu de tijd om te doen waar ze altijd al naar had verlangd. Met de gespaarde centjes kon ze haar campertje kopen. Ze had nu tijd genoeg en wist nu wie haar reispartner zou worden. Junior zou haar laten voelen dat ze nooit alleen zou zijn…
.
Ik dankte John en Patrick hartelijk voor hun verhaal over Junior en op weg naar huis wist ik dat dit het Kerstverhaal van 2017 zou worden.

.

.

 

=============================================

.

.

De Virtuele Dierenmissies collecte is en blijft een noodzaak.

.

SNUFFEL DIERENMISSIES

.

.
Wellicht wilt u:
eens klikken op de mooie Lima (links) zodat u de wereld van Karlijn Shop betreedt waar u mooie cadeaus voor uzelf of uw geliefde kunt kopen,
kans maken op prachtige geldprijzen in de Vriendenloterij,
kwaliteitsvoer kopen bij Shumafood
of eens even snuffelen op Marktplaats tussen de spulletjes van Snuffel Dierenmissies….?
.
Mocht u al meedoen met de Vriendenloterij maar wilt u met uw loten Stichting Dierenmissies steunen? Dan kan dat eenvoudig door één telefoontje te plegen met de Vriendenloterij: 0900 – 300 1400

.,

GELUKKIG HEBBEN WE DONATEURS DIE HET WERK VAN DIERENMISSIES MOGELIJK MAKEN EN DAAR ZIJN WE ONGELOOFLIJK BLIJ MEE. 

Bekijk onze donatiepagina en bekijk zie het leger van onze donateurs

====================================================

.

.

DE AGENDA voor de vakantie van uw hond.
Om te zien of er bij ons een plekje vrij is voor een vakantie van uw makker kijkt u op de onderstaande kalender. De rode data geven aan dat de vakantieplekjes al vergeven zijn.

Het is best wel druk in het hoogseizoen dus dan is tijdig reserveren de oplossing. Informeren naar een plekje kan altijd want soms is er toch nog een plekje vrij of kan er gecombineerd worden.

Voor meer informatie over vakantieopvang van uw huisgenoot(je) KLIK HIER
.