Geplaatste honden: Hoera..!!! Dobber heeft op 16 juli 2012 een nieuw baasje gevonden

Gelukkig lijkt alle ellende nu voorbij. Dobber heeft op 16 juli 2012 een baasje gevonden. Hij mag gaan wonen bij mensen die veel buiten zijn en zich bezig houden met de ruitersport.

De oude baasjes van Dobber Bart en Sylvia hebben verdriet van het afscheid van Dobber maar het kon niet anders.

 

 

 

 

 

Hieronder is hun stukje over Dobber te lezen, geschreven door Sylvia Straathof. 

Dobber, de hond die ik nooit zal vergeten

Inhoud

Voorwoord: mijn eerste hond

1. Ineens met zijn drieën
2. Zomer 2011
3. Wat moeilijkheden
4. Op zoek naar een nieuw baasje

Voorwoord

Mijn eerste hond

In augustus 2009, ik was toen 19, woonde ik samen met mijn toenmalige vriend in een flat in de plaats Vlaardingen nabij Rotterdam en na aanhoudende smeekbeden had ik hem overgehaald om op zoek te gaan naar onze eigen hond. Ik wilde al heel lang een hond, maar toen ik nog thuis woonde wilden mijn ouders het niet hebben over een eigen hond. We hadden altijd alleen maar cavia’s.

Samen reden we naar een boerderij in Prinsenbeek die werd gerund door een echtpaar. Het draaide hier op deze boerderij maar om één ding – het fokken van honden. Er waren een hele hoop honden die een mengelmoesje waren van twee rassen. Ze hadden dus honden in alle soorten en maten. Voor een gering tarief kon je er eentje overnemen.

Aangekomen op een zolder vol met Chihuahua’s zagen wij een schattig, klein hondje die naar mij toekwam en aan mijn tenen begon te likken. Het was een mengelmoesje van een Chihuahua en een Pekinees. We waren gelijk verkocht.

We namen haar mee in een dekentje en noemden haar Princess. Ze kreeg moeiteloos alle bevelen onder de knie en was binnen een no time zindelijk. We konden haar overal mee naar toe nemen aangezien ze zo klein was en ze kon uren lang op je schoot blijven liggen. Ze was bij ons toen we het nieuws aan mijn ouders vertelden dat we een hondje hadden gekocht en toen ik het uitmaakte in december 2009 met mijn toenmalige vriend.

Ze ging vervolgens mee naar mijn ouderlijke huis, wat ook gevestigd was in Vlaardingen, en ik maakte mijn school af en mijn moeder zorgde overdag voor haar. Ze wende er steeds meer en na mijn studie, in september 2010, leerde ik mijn huidige man kennen. Hij woonde in Roelofarendsveen en dat was een behoorlijk eind uit de buurt. Ik besloot in januari 2011 daar te gaan wonen en Princess bleef bij mijn ouders wonen, wat al helemaal haar thuis was.

1. Ineens met zijn drieën

We waren verliefd en waren net een half jaar samen en in verwachting van ons eerste kindje, waarna we tot de conclusie kwamen dat er iets binnen ons gezin miste, namelijk een trouwe kameraad, een hond. Een hond waarmee je lekkere stukken kunt wandelen, stoeien, die goed voor je is en vooral die voor altijd jouw trouwste vriendje wilt blijven. Op een avond in april 2011 speurden wij het internet af op zoek naar een pup. We kwamen uiteindelijk uit op Marktplaats, waar wij de hond Dobber tegenkwamen. Het was een aandoenlijk verhaal over een pup uit Spanje die werd gevonden in een verlaten, ingestorte zolder tussen ruim 10 andere pups en naar Nederland werd gebracht voor een beter bestaan. Er waren nog  twee pups beschikbaar, een teefje en een reutje. Dit verhaal liet ik aan mijn man, destijds mijn vriend, lezen en die was het ermee eens dat wij een keer zouden gaan kijken of dit wellicht een geschikt hondje voor ons zou zijn.

Op 11 april was het zover, we mochten gaan kijken bij de stichting Dierenmissies in Leidschendam. Het teefje was inmiddels weg en Dobber bleef hier zo lang tot ook hij een baasje had gevonden. Wat ons opviel was dat hij daar leefde met een oudere kat en dit heel goed samen ging. Af en toe pikte de kleine Dobber een hapje uit de bak van de kat, maar dat kon de kat niet deren. We werden ontvangen door de familie Bogers en Dobber kwam gelijk naar ons toe en we kregen een handvol likjes en hij kwam bij onze voeten liggen. Een mooi, schattig, klein hondje waren onze eerste woorden. We waren meteen verkocht. Uiteindelijk besloten we die avond dat we hem graag een huisje wilden bieden en we konden hem die week erna ophalen als hij zijn inentingen had gehad. In die week gingen wij dus druk op zoek naar alle spulletjes die we nodig zouden hebben om hem een warm ontvangst te kunnen bieden. We konden niet wachten tot we hem mochten komen ophalen.

De dag was eindelijk aangebroken, we mochten Dobber gaan ophalen. Nog even een klein rondje buiten wandelen voordat wij afscheid namen van de familie Bogers, die ons alle geluk samen toewensten, voordat we de auto instapten. Dobber piepte nog even aangezien hij heimwee leek te hebben naar zijn oude opvangadresje, maar dat was gelukkig al gauw over. Het eerste nachtje sliep hij bij ons boven op bed om hem te laten wennen. Dit was achteraf geen goed idee, want hij wilde nu iedere nacht mee naar boven. Maar goed, we waren zo gek op hem dus dat mocht van ons. We zetten er ook een mandje neer, zodat hij daar ook kon slapen.

Mijn man werkte overdag dus de opvoeding zou volledig in mijn handen komen te liggen. Het lekkere weer brak aan halverwege april en dat was makkelijk om hem zo zindelijk te kunnen maken. De tuindeur stond dan gewoon open en als hij iets moest doen en het niet op kon houden tot het gebruikelijke rondje, dan kon hij het daar even doen. Inmiddels was ik ruim drie maanden zwanger en mijn buik begon te groeien. Overdag had ik dus wel eens een middagslaapje nodig. Ik ging dan even op de bank liggen om bij te komen en kleine Dobber kwam dan bij me liggen. Lekker tegen me aan en met zijn hoofdje op mijn buik. En als we buiten in de zon gingen zitten, kwam hij op een dekje naast me liggen. Bij dat lekkere weer hoorde natuurlijk een lekker waterijsje en Dobber kwam dan vrolijk aanwandelen en wilde graag een stukje kaas. Daar deed hij alles voor. Zodoende konden wij ook de basis beginselen aan hem leren.

Begin mei brak aan en onze trouwdag op 9 mei stond al op de planning. Alleen moesten we een oplossing vinden voor Dobber, die hier pas drie weken was en we besloten om hem een uurtje alleen te laten blijven. Hij moest het toch leren om zo nu en dan alleen thuis te blijven. Toen we thuiskwamen bleek dat alles goed was gegaan en dat hij prima alleen kon blijven, alleen had hij lekker op mijn slippers zitten knagen. Voortaan dus maar de schoenen goed opbergen.

Al gauw bleek dat je alles goed moet opbergen, want in het vervolg sneuvelden opladers, schoenen, een lamp en een afstandsbediening. Maar ach alle kleine hondjes zijn ondeugend en dat is juist alleen maar goed dat ze dat nu hebben, dan kan je het tenminste nog afleren. In het vervolg deden we dit dus ook en hij mocht dan ook niet in de woonkamer blijven als wij weg waren.

Dobber voelde zich inmiddels steeds meer thuis en vond zijn ultieme rustplaats in de bank, zijn mand bleek niks te zijn, want hij wilde hier niet in liggen. Vanaf de bank kon hij lekker naar buiten kijken en naast ons liggen als wij televisie aan het kijken waren. Half mei stond ook ons weekend weg gepland naar Centerparcs de Kempervennen. Het enige probleem was dat wij Dobber niet hadden aangegeven. Wij bedachten vervolgens een plan, we zouden Dobber bij het voeteneinde aan de passagierskant laten liggen zodat hij niet opviel. Dit bleek achteraf een goed plan. Iedereen blij.

Eenmaal aangekomen in het huisje was het allemaal nogal klein, maar we hadden wel een grote tuin. Daar kon onze kleine ondeugd wel lekker rondstieren. Hij was daar druk in de weer op zoek naar nieuwe ervaringen en als hij naar binnen moest komen, dan moesten we hem wel naar binnenlokken met een stukje pens. Overdag konden wij lekker een stuk wandelen met onze nieuwe aanwinst en tussendoor gingen wij even zwemmen en bleef Dobber op het huisje passen. Het was een ideale vakantie om tot rust te komen en onze hond beter te leren kennen.

2. Zomer 2011

De dagen vlogen om en Dobber voelde zich al helemaal thuis. Het werd tijd voor een wandeling in het bos. Laten wij nou net vlakbij Noordwijk wonen en daar een heel groot bos zijn. Op een zwoele zondagochtend gingen we op weg naar Noordwijk voor een flinke wandeling. Dobber moest gelijk een plasje doen nadat hij de auto was uitgestapt en eenmaal bovenaan de heuvel kon hij los. Hij rende een heel stuk weg en wij schrokken enorm. Zou hij wel terugkomen? Wij gingen vervolgens op zoek naar Dobber en we vonden hem uiteindelijk tussen de bosjes. Hij kwam mee en bleef netjes naast ons lopen. We kwamen onderweg aardig wat honden tegen waarmee hij kon spelen en hij was dus al lekker moe.

Op de terugweg kregen wij beiden wat trek en we besloten dan ook om ergens een hapje te gaan eten. We vonden een pannenkoekenrestaurant in de buurt  en daar mocht hij mee naar binnen. De serveersters kwamen even kijken en vonden hem heel schattig en wilden hem even aaien. Hij kreeg een bakje drinken en een lekker hondenkoekje. Het bakje was echter te groot en deze viel dan ook om. De hele boel zeiknat en wij moesten dan ook een doek halen om de vloer mee schoon te maken. Na vijftien minuten gewacht te hebben, kregen wij eindelijk onze pannenkoeken en deze gingen er goed in.

Het werd weer tijd om naar de auto te lopen en Dobber ging gelijk op de achterbank liggen, helemaal afgepeigerd uiteraard. Thuis hadden we ook geen kind aan hem.

Mijn ouders belden mij vervolgens op om ons uit te nodigen voor een etentje bij de Griek in Vlaardingen. Wij hadden besloten om Dobber mee te nemen en kwamen rond 6 uur aan die zaterdag bij het restaurant. Het ging hartstikke goed met Dobber en hij bleef keurig onder de tafel liggen. Ook een aantal uur rustig onder de tafel blijven liggen, kon hij dus goed. Dit konden we dus vaker doen.

Twee weken later gingen we een weekend weg met mijn ouders. Als dat maar goed gaat met Princess, een schoothondje en onze energieke Dobber. Het ging hartstikke goed op die keren na dat Dobber de kleine Princess aanmoedigde om te komen spelen. Zowaar zwom onze Dobber hier voor het eerst bij het meer en kon hij lekker los op het strand. Uiteindelijk moesten we eerder naar huis, omdat ik last kreeg van krampen in mijn buik. Ik had inmiddels al een aantal antibioticakuren gehad voor blaasontstekingen.

De huisarts besloot om mij op te laten nemen in het ziekenhuis, waarna ik daar bijna een week moest vertoeven. Mijn man bleef thuis om op de hond te passen en ik moest mijn trouwe vriendje een week missen. Ik kon niet wachten om weer naar huis te gaan. Toen ik eindelijk naar huis mocht gaan, haalden mijn man en Dobber mij op. Ik was hartstikke  blij om hen weer te zien en nu viel mij voor het eerst op dat Dobber een flinke hond was geworden. Wij zagen hem elke dag dus het viel ons eigenlijk niet op.

In de week dat ik thuis bijkwam van mijn ziekenhuisopname was Dobber heel goed voor me. Hij kwam lekker bij me liggen en was niet trekkerig aan de riem buiten. Ik kon dus goed herstellen van mijn zoveelste blaasontsteking.

Dobber werd steeds groter en zwaarder, hij was nu al ruim 25 kilo en 50 cm hoog. Dat terwijl hij toen wij hem gingen ophalen slechts 4 kilo woog. Er werd ons toen een schatting gedaan dat hij maximaal 40 cm hoog zou worden. Hij was hier dus al overheen.

Hij had nu dus ook meer beweging nodig, maar die kon ik hem helaas niet geven aangezien ik met vele blaasontstekingen had te kampen. Een kleine ronde ’s middags en ’s avonds met mijn man een flink stuk wandelen was dus de oplossing voor de resterende maanden van mijn zwangerschap.

Begin augustus werd de babykamer geleverd en ging ik alvast aan de gang met de onderdelen die werden geleverd. Uiteindelijk hebben we samen alles in elkaar gezet en lieten we Dobber alvast snuffelen in de babykamer, zodat hij wist dat hij binnenkort niet meer de enige in huis zou zijn.

Inmiddels sliep Dobber op de overloop in plaats van op bed, hij was immers al een grote hond geworden. Regelmatig gingen de knuffels van onze aanstaande kleine man in zijn bek en dacht hij dat het zijn speelgoed was.

3. Wat moeilijkheden

Eind augustus konden we dan eindelijk op cursus met onze hond om hem het nodige bij te brengen. Dobber was inmiddels weer groter en sterker geworden en zijn hapgedrag was hij nog steeds niet verleerd.

De eerste les stond gepland voor eind september. Het was dus nog even wachten tot het zover was. We waren inmiddels ten einde raad aangezien Dobber buiten flink trok aan de riem en ik al bijna op klappen stond.

Het was dan eindelijk zover, de lessen gingen beginnen. Er waren nog twee honden, allebei een Friese stabij en zij wilden meteen met elkaar gaan spelen, maar daar kwamen we natuurlijk niet voor.

Het begon met de basisbeginselen, die hij eigenlijk al onder de knie had en dit werd naarmate de lessen vorderden steeds meer uitgebreid. Uiteindelijk heeft Dobber de gehoorzaamheidscursus met goed gevolg doorlopen en daar waren wij apetrots op.

In de nacht die volgde op de tweede les begonnen de weeën. Onze kleine man werd dinsdagochtend 11 oktober 2011 geboren en ons gezinnetje bestond dus niet meer uit ons alleen. Dobber leek aanvankelijk alles te accepteren, maar vertoonde nadien dominant gedrag richting mij. Mijn man kon hem wel de baas. Het valt natuurlijk niet mee als je de aandacht moet delen met iemand anders.

We besloten toen om in begin november een chemische castratie, wat werd geadviseerd door de dierenarts voordat definitieve castratie plaatsvindt, uit te laten voeren om dit ongewenste gedrag te kunnen bestrijden. Het zou echter twee weken duren voordat het resultaat zichtbaar zou zijn.

Na deze twee weken was er helaas geen resultaat zichtbaar, waardoor dus ook definitieve castratie onnodig scheen te lijken. Dan maar een gedragstherapeut erbij, dachten wij.

Begin december kwam er een gedragstherapeut bij en deze bevestigde ons vermoeden dat hij alleen dominant was richting mij en dit zou alleen met veel beweging en discipline te bestrijden zijn.

Onze kleine man kreeg al gauw last van eczeem, waardoor wij genoodzaakt waren om tweewekelijks een bezoek te brengen aan een dermatoloog en om de 3 maanden op controle te gaan bij de kinderarts.

We kochten een halti voor het trekken buiten en dat gaf een hoop rust. Zo kon ik ook naar buiten met de kinderwagen en Dobber tegelijk lopen en was het niet meer even de hond snel uitlaten, want mijn kind ligt alleen in de box. Je was alleen wel afhankelijk van het weer.

In januari 2012 begonnen we met de hondenuitlaatservice op de vrijdag, zodat Dobber tenminste een keer per week goed zijn energie kwijt kon. Dit was een hele verademing voor hem en via Petra, eigenaar van dit bedrijf, kregen wij een bench zodat Dobber zijn eigen plekje binnen huis zou hebben.

De bench was in het begin een obstakel waar Dobber absoluut geen trek in had, maar al gauw maakte hij het zijn eigen stekkie waar hij ging liggen als hij moe was en waarin hij at, dronk en sliep.

Zijn ongewenste gedrag bleef echter aanhouden en onze kleine man was inmiddels aan hele sterke zalven bezig en had al speciale voeding, waardoor wij genoodzaakt waren om een ander baasje voor hem te gaan zoeken, medio april 2012.

We zijn in de loop der tijd  enorm van hem gaan houden en wilden het beste voor hem en dat is niet een huisje waar hij beperkte beweging en vrijheid krijgt. Dat gun je een beestje niet.

4. Op zoek naar een nieuw baasje

We vonden al gauw, dachten wij, een ideaal huisje voor Dobber bij een stel uit Katwijk. Helaas gingen zij na twee weken uit elkaar, waardoor we opnieuw op zoek moesten naar een ander baasje. Door de scheiding dreigde Dobber in een pension te komen. Dit konden wij niet over ons hart verkrijgen en wij namen hem, tijdelijk, terug.

We hoopten dat het beter zou gaan met de huid van onze kleine man, maar dat was helaas niet het geval. Het eczeem was opnieuw erger geworden en we waren genoodzaakt om met spoed opnieuw voor Dobber een ander baasje te zoeken.

Alles werd uit de kast getrokken in de zoektocht naar een ander baasje en dit werd op diverse plaatsen op internet aangekondigd. Zelfs bevriende stichtingen van de stichting Dierenmissies hadden een advertentie van Dobber geplaatst. Er reageerden verschillende mensen en uiteindelijk was er een baasje uit Delft die met zijn kinderen kennis kwam maken. Het ging allemaal goed en drie dagen later zouden zij hem op komen halen. Zij prefereerden rond 09.00 uur, want dan konden ze die dag nog lekker met hem wandelen in het Delftse Hout.

Dat gaf ons nog even de tijd om de spullen van Dobber klaar te zitten en afscheid van hem te nemen. Iedereen was blij voor Dobber en alle mensen die meehielpen in de zoektocht naar een ander baasje werden bedankt.  Alle advertenties van Dobber werden aangepast om de lezers op de hoogte te brengen van het feit dat Dobber een nieuw baasje had gevonden en dat hij in Delft mocht gaan wonen.

Op zaterdagochtend werd de bench van Dobber ingeklapt, zijn spulletjes verzameld en in een boodschappentas gedaan. Bij zijn vertrek hadden wij natuurlijk gemengde gevoelens, maar het kon gewoon niet anders. Mijn man liet Dobber nog eens goed uit, zodat hij bij zijn nieuwe baasje een rustige start zou maken. Wij waren aan het wachten tot het 09.00 uur zou worden.

Uiteindelijk hebben we de hele dag gewacht, maar niemand kwam Dobber ophalen. Deze familie heeft niets meer van zich laten horen. Hun telefoon stond uitgeschakeld, op voicemail werd niet gereageerd en zijn mail werd niet beantwoord.

Daarna hebben we nog diverse kijkers gehad en uiteindelijk was er een klik met mensen uit Harderwijk, die hem op 16 juli 2012 zijn wezen ophalen.

Een dag later heb ik nog steeds heel verdriet van het gemis van mijn hond, maar in de wetenschap dat hij een beter leven zal hebben, dekt dat enigszins de wonden. Ik zal nooit meer van een hond houden, zoals ik dat van Dobber deed. Ik zal voor altijd van je blijven houden lieve Dobber.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 

 De advertentie van Dobber….  Sorry u kun het nog wel lezen maar Dobbertje heeft een prima plekje gevonden.

Dobber is begin april 2011 vanuit Spanje naar Nederland gekomen als pup van 8 weken. Na twee weekjes mocht hij naar zijn baasje toe. In de omgeving waar hij zijn kleutertijd door bracht kwamen er snel ingrijpende veranderingen. Er was een kindje op komst waardoor er niet altijd tijd was voor Dobber. Ook vanaf het moment dat het kindje er was waren lange wandelingen, waar Dobber zo’n behoefte aan had, niet mogelijk. Daar werd een oplossing voor gezocht door gebruik te maken van een uitlaat dienst die hem ook lekker stoom lieten afblazen. Daarnaast ging Dobber naar cursus en heeft hij   met goed gevolg een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Na afloop van de lessen kon hij zich lekker uitleven met de honden op de school.

Het onbezorgde leventje van Dobber kwam voor een eerste keer in gevaar. Toen bleek dat het kindje voor Dobber  allergisch was kon Dobber alleen nog in de gang van het huis komen is dat is natauurlijk niet het leven dat je hem gunt. Na lang wikken en wegen werd er een nieuw baasje voor hem gezocht. Omdat Dobber een flinke hond is die in de kracht van zijn leven is moet het ook een passend baasje zijn. Het zonnetje leek voor Dobber te gaan schijnen. Ja hoor we vonden ee leuk stel dat helemaal gek was op Dobber…. Alles leek koek en ei en prima geregeld.  Toch was dit geluk voor Dobber slechts van erg korte duur.

Voor een tweede keer kwam Dobber pech tegen op zijn weg. Helaas ging dit stel al na één week uit elkaar waardoor Dobber opnieuw naar een baasje moest zoeken. Door de scheiding dreigde Dobber in een pension te komen. Dit konden de oorspronkelijke baasjes Bart en Slivia niet over hun hart verkrijgen. Dobber naar een pension nee dat had hij niet verdiend. Nee dan was hij nog beter af bij hen in de gang in de hoop dat dit toch maar een tijdelijke oplossing zou zijn.  Stilletjes hoopten zij dat de allergie van hun kindje beter zou gaan maar dat is helaas niet het geval. Nu was de allergie van hun kindje opnieuw erger geworden en met weemoed waren ze genoodzaakt om met spoed opnieuw voor Dobber een ander baaasje te zoeken. Alle registers werden opgetrokken en de zoektocht van Dobber naar een goed baasje werd op diverse plaatsen op het internet aangekondigd. Zelfs bevriende stichtingen van Dierenmissies hadden een advertentie van Dobber geplaatst. Verschillende mensen reageerden en uiteindelijk was er weer een baasje Kees van Tol uit Delft die met kinderen kennis ging maken bij Dobber. En ja, er was die klik tussen Dobber en de potentiele nieuwe baasjes.  Over drie dagen op zaterdag 7 juli zouden ze Dobber op komen halen. ‘Bij voorkeur rond 09.00 uur want dan kunnen we die dag nog lekker met hem wandelen”, had Kees van Tol nog opgemerkt. Dat gaf Bart en Silvia nog even de tijd om het koffertje van Dobber te pakken. Iedereen was blij voor Dobber en alle mensen die mee hebben geholpen om voor hem een baasje te vinden werden hartelijk bedankt voor hun moeite.  Alle advetenties van Dobber werden aangepast om de lezers op de hoogte te brengen van het heugelijke feit dat Dobber een nieuw baasje had gevonden en dat hij in Delft mocht gaan wonen bij de familie van Tol.

Op zaterdag in alle vroegte werd de bench van Dobber ingeklapt, zijn spulletjes verzameld. en in een grote tas gedaan. Natuurlijk hadden Bart en Silvia gemengde gevoelen over het vertrek van Dobber maar het kon gewoon niet anders. Voor een laatste keer werd Dobber nog eens goed uitgelaten zodat hij bij zijn nieuwe baasje Kees van Tol een goede start zou maken. Met een knoop in de maag werd gewacht tot het 09.00 uur zou worden.

Ook een derde keer pech werd Dobber niet bespaard. Het werd negen uur, tien uur, middag ..de hele dag gewacht maaar niemand kwam arme Dobber ophalen. De heer Kees van Tol heeft niets meer van zich laten horen. Zijn telefoon staat uitgeschakeld, op voicemail wordt niet gereageerd en zijn mail wordt niet beantwoord.

Zijn bench is weer opgezet en de spulltjes zijn weer uitgepakt.  Dobber moet weer in de gang verblijven en opnieuw zullen we als Dierenmisies er alles aan doen om voor een vierde keer een nieuw baasje voor hem te vinden.

“AAN DOBBER LIGT HET NIET”… we willen het uitschreeuwen over alle daken …. We hopen echt dat we snel een goed plekje voor hem vinden.

Eén ding is zeker…. We hopen dat andere stichtingen en asiels gewaarschuwd zijn voor de familie van Tol. Kennelijk vindt deze meneer het leuk om met zijn kinderen op pad te gaan om hondjes te gaan bekijken en daar een verkeerde indruk achter te laten van zijn bedoelingen…  

 

Omdat we de heer van Tol op geen enkele manier meer konden bereiken kunnen we hem niet om een reactie vragen.

Pas op 9 juni konden de huidige baasjes van Dobber na eindeloos bellen pas contact krijgen met de heer van Tol. Aan het eind van de dag mochten we onderstaand mailtje van hem ontvangen. Dit is een antwoord op een mailtje dat van een vreemde emailadres hem was toegezonden met als onderwerp Uitnodiging. Oordeelt u zelf:

 

Van: Kees van Tol
Verzonden: maandag 9 juli 2012 18:05
Aan: Ton Bogers
Onderwerp: Re: uitnodiging

 

Hallo meneer Bogers;

Ik moest helaas vrijdagnacht met mijn vrouw naar het ziekenhuis waar ik tot zaterdagmiddag gebleven ben,het ziet er naar uit dat ik de komende weken erg vaak met haar problemen bezig ben.

Het spijt mij ontzettend dat ik wat laat contact opnam omdat ik zondag nogal van slag was.

Op het ogenblik weet ik ook nog niet wat de nabije toekomst me brengen gaat.

Zogaauw ik wat weet neem ik contact met u op.

met vriendelijke groet Kees van Tol.

 

Van: Ton Bogers
Verzonden: 8 juli 2012 10:20
Aan: Kees van Tol
Onderwerp: Uitnodiging

Geachte heer van Tol,

Graag nodigen we u uit om een reactie te geven waarom u Dobber niet op 7 juli omstreeks 09.00 uur hebt opgehaald bij de familie Straathof.
Mogelijk is door een onvoorziene omstandigheid  de adoptie van Dobber verhinderd.
We hopen dat alles met u in orde is.

Met vriendelijk groet,

Ton Bogers
Voorzitter Stichting Dierenmissies

 

======================================================================

Ter bescherming van de dieren en om teleurstellingen van mens en dier zoveel mogelijk te voorkomen lijkt ‘het aanleggen van een zwarte lijst’ opnieuw een goede actie…

======================================================================

Dobber is een jonge energieke hond van 15 maanden oud met soms nog een puberaal eigen willetje.  Hij is lief voor mensen en andere honden. Dobber is met zijn 50 kilo en 70 cm hoogte een flinke, goed geproportioneerde jongen. Dobber kan prima alleen thuis zijn. Je kunt met hem, op afspraak, kennis maken. Hij woont in het westen van het land. Bel of mail ons voor info of een afspraak…

Hij is leergierig en mensgericht. Dat hij bij voorkeur een baasje treft die enige ervaring heeft met het trainen van honden zou ideaal zijn. Als jij iemand bent die hem die sturing kan geven dan heb je aan Dobber een fantastische trouwe vriend die voor je door het vuur gaat.

Dobber is een schitterende hond geworden. Prachtig postuur en absoluut een hond waar je nog een keer je hoofd naar om draait.

Hij is lief en wil zo graag zijn baasje een plezier doen. Hij is een door zijn grootte niet altijd even subtiel in zijn bewegingen maar dat maakt hij meer dan goed door zijn onvoorwaardelijke aanhankelijkheid.

Hele kleine kinderen zouden door zijn enthousiaste liefde wel eens per ongeluk ondersteboven gelopen kunnen worden dus daar moet het baasje een beetje op letten.