Beste mensen,
Ieder van u heeft het verhaal van Bongo gelezen hoe hij na 1 dag niet meer welkom was omdat hij, ondanks de waarschuwing dat hij wat extra tijd nodig had om te wennen, voor de baasjes wegrende en niet aaibaar genoeg was… Tja…
We hebben enorm reacties gehad op het verhaal van arme Bongo en iedereen wenst Bongo het allerbeste toe. Zo waren er ook velen die Bongo graag een veilig plekje hadden willen geven maar dat dit helaas niet in hun huidige leven paste. Dat begrijpen we natuurlijk maar al te goed want Bongo heeft heel veel tijd en liefde nodig. We weten ook dat met tijd een heleboel goed komt. Als we zien hoeveel van de angst Bongo al kwijt is sinds hij bij ons kwam is dat enorm. Rende 
hij eerst weg in blinde paniek als je maar in zijn richting liep, zo komt hij nu uit eigen beweging mijn hand likken, komt hij ons begroeten als we weg zijn geweest en dient hij zich zich aan om te gaan wandelen. Natuurlijk moeten we alles nog heel erg voorzichtig doen en vooral in alle rust. Zo ook het om- en afdoen van zijn riempje want dan ziet hij weer grote handen op hem afkomen.. maar ja wat wil je .. je moet je verwachtingspatroon bij deze lieverd een beetje bijstellen en gewoon de tijd nemen. …..
Bij alle reacties waren er ook twee serieuze gegadigden die Bongo een eerlijke kans wilden bieden om een fijn bestaan te krijgen bij baasjes die voor hem wilden zorgen voor de rest van zijn leventje…. Dat zag er goed uit. Bij beide gezinnen woonde er al een hond en de voorwaarde was dat Bongo op moest kunnen schieten met ‘de hond des huizes’. De enige mogelijkheid om dat te bezien is met de hond bij ons op bezoek te komen om kennis te maken met Bongo.
De eerste lieve mensen die Bongo alle geluk van de wereld gunden en hem een plekje wilden geven waren Frans en Alette uit Leiden. Zij waren door onze vrienden Paul en Sylvia van het Doghotel in Frankrijk, gewezen op het verhaal van Bongo. Ze aarzelden geen moment en kwamen de eerste beste gelegenheid langs om te zien of Box, hun boxer, met Bongo op zou kunnen schieten. Helaas was er de magische klik tussen die twee honden niet. Box is een schitterende sterke boxer van 2 jaar die de wereld om zich heen naar zijn hand wil zetten. Box is een schat van een hond maar helaas was Bongo was geen partij voor hem. Box was veel te groot en sterk om met de zachte bange Bongo een goed team te vormen. Met spijt in ons hart namen we afscheid van Frans en Alette want die lieve mensen hadden echt alles voor hem over. We hopen deze lieve mensen nog eens tegen te komen in het Doghotel….
Daags daarna diende er zich een nieuwe kans aan voor Bongo. Deze keer was het Annet die namens haar man Marco en hun dochter Iris liet weten dat in principe Bongo bij hen erg welkom was mits hij met Toy overweg kon. Deze baasjes kenden we al want Toy heeft, ruim een maand geleden, bij hen haar ‘super gouden mandje’ gevonden.
We waren enorm blij dat er misschien toch nog een mogelijkheid zou zijn voor Bongo om een echt plekje te krijgen zodat hij kan laten zien dat hij wel degelijk een hele lieve schat is. Opnieuw vertelden we hen alles wat er maar te weten viel over Bongo. Wat wel en wat niet te doen, hoe hij te paaien was, waar hij bang voor was en nog zo tienduizend dingentjes. Bongo had, na de laatste ervaring, bij ons weer wat vertrouwen opgedaan maar had nog een lange weg te gaan. We moesten ons realiseren dat alles wat voor hem bij ons in huis vertrouwd aanvoelde, in één klap weer weg zou zijn en dat ze voor het winnen van zijn vertrouwen van voren af aan zouden moeten beginnen. Hierop vroeg Annet wat bedenktijd, maar zij en Marco hadden eigenlijk al vastgesteld dat Bongo bij hen een plekje in hun hart had veroverd. Restte nog slechts één obstakel en dat was de kennismaking met Toy. Nu waren Annerie en ik hier absoluut niet bang voor. Beiden komen uit het zelfde asiel met heel veel hondjes. Beiden zijn ongeveer even groot en hebben geen van beiden een dominant karakter.
Toen Annet vanmorgen belde om af te spreken voor het bezoek van heden middag om kennis te maken met Bongo hadden we gemengde gevoelens. Bongo was in onze zorg geweest voor de afgelopen 10 dagen. Hij was al zo ver gekomen met de gewenning en hij liet zo goed merken dat hij ons ook steeds vertrouwde dat we met tranen achter de ogen moesten beseffen dat we zijn vertrouwen opnieuw zouden beschamen. Onze zelfzuchtige emoities moesten we van ons afzetten want natuurlijk zou het geweldig zijn als hij bij hen mocht gaan wonen. Immers met een flinke tuin, een lief maatje Toy, geduldige baasjes en een zorgzame dochter en poes, was zijn bedje gespreid. Het zou egoïstisch zijn om Bongo niet de kans te geven om zo’n leven te hebben. Het alternatief dat we hem zouden bieden zou de reis naar Spanje zijn … kijken of er nog de klik met Juan Carlos was (met de wetenschap dat hij dan toch het asiel terug in moet) of hem weer met ons mee terug naar Nederland nemen zodat we 4 hondjes hebben, wetende dat we dan problemen met campings zullen krijgen omdat 4 hondjes nou net iets te veel van het goede is…. Ach ja…. Ons hart was er goed voor en eigenlijk hadden we ons al een beetje verzoend met het idee en neergelegd met dat ongemak maar dat zou voor Bongo natuurlijk een gemiste kans zijn. Bongo is niet zoals Daisy, Botas en Sally die intussen doorgewinterde reizigers zijn en die je probleemloos, zonder enige voorbereidingen, in de auto kunt zetten om dan meteen door Europa te trekken. Elke plek waar je staat is voor hen prima, alle mensen zijn prima en elke bocht is voor hen een nieuwe wereld vol uitdagingen. Nee het zou voor Bongo altijd meer stress opleveren omdat hij nou eenmaal gewoon wat gevoeliger, voorzichtiger en door nare medemensen banger is gemaakt. Bongo vindt auto rijden niet erg maar is vooral gebaat met een stabiele omgeving waar hij zeker de eerste tijd volkomen tot rust kan komen en zich helemaal veilig kan voelen.
Annet en Marco stralen rust uit en Bongo, die samen met onze hondjes naar de voordeur was gelopen, stond vlak bij hen toen ze binnen kwamen. Van stress was geen sprake. Bongo ging op zijn eigen plekje liggen toen we bij de bank plaatsnamen en lag naar ons te kijken op nog geen 2 meter afstand. Het ijs was gebroken… Bongo en Toy hebben amper oog voor elkaar want hun aanwezigheid wordt gewoon voor lief genomen en van beider kanten zonder meer 
geaccepteerd. We kletsen wat na en zien dat ook Bongo volledig op zijn gemakje is. We beseffen dat dit dè kans is voor dit ventje om een onbekommerd leventje te krijgen. We konden niet anders dan hem die kans geven. Annet en Marco vragen nog voorzichtig wat we er zelf van vinden. Ach in ons hart voelen we pijn van het onafwendbare afscheid en zouden we het liefst willen uitschreeuwen dat hij niet meer weg mag… maar tegelijkertijd zien we ook het geluk dat op Bongo ligt te wachten… Bongo die onverwachts ons ‘zorgenkindje’ werd en waar we nu afscheid van moeten nemen … omdat het goed is…….. Wat is het toch gek dat je zo door zo’n beestje geraakt kunt worden….
We wensen Bongo alle geluk toe bij zijn nieuwe lieve baasjes.
Graag laten we iedereen weten hoe het met hem vergaat.
Annet en Marco hebben beloofd ons op de hoogte te houden… en geloof ons maar gerust dan weten jullie het ook…
Groetjes,
Annerie en Ton
Dierenmissies.
PS
Marco laat Bongo zijn nieuwe tuin zien…
We kregen net nog een berichtje van Annet toegestuurd dat de reis naar huis met Bongo goed is verlopen. Bij dit berichtje was het eerste fotootje van Bongo gevoegd waarop te zien hoe Marco Bongo vertrouwd maakt met de lekkere grote tuin.
We weten dat het zo goed is …