Beste mensen,
We hebben een bijzonder verloop van de adoptie van Bikkel meegemaakt en op dit ogenblik staan Ricky en Milu in de belangstelling en hopen we van harte dat zij net als alle andere hondjes die hen voorgingen hun defintieve baasje zullen vinden. Toch is het nu relatief rustig op het adoptiefront en is het goed om u allen op de hoogte te brengen van de zaken die óók door blijven gaan.
Zo zult u deze keer de volgende onderwerpen aantreffen:
- Teleurstelling en blijdschap: Het verhaal van Bikkel
Omdat het verhaal Bikkel een wending kreeg die we niet eerder mee hadden gemaakt, hebben we dit opgenomen in deze nieuwsbrief. - Abuelito “Het kleine oude mannetje”
Sinds kort resideert er een oud mannetje in het asiel waar we de spotlights op zetten en waarmee we tegelijk aandacht vragen voor alle hondjes die nog een baasje zoeken. - De organisatie van de reünie
Graag brengen we u op de hoogte van de vorderingen rondom de organisatie van de Reünie op 30 maart a.s. . - Zoekplaatje… waar heb ik geslapen..???
Een klein berichtje over hoe we knus slapen maar soms wel gebroken wakker worden. - Het relaas van Zover
Artikel geschreven door Siebe en Frederique Visser voor “het Blafnieuws…” de nieuwskrant voor HDC de Loop in Nieuw Roden, waar Zover op school gaat.
- Boek in wording
————————————————————————————————————————————–
Teleurstelling en blijdschap: Het verhaal van Bikkel
Bikkel werd gevonden als zwervertje en heeft ruim drie maanden onder de hoede van Piedy en Juan Carlos geleefd. Het was duidelijk dat hij wel eerder in een huis had gewoond maar was behoorlijk ondervoed toen hij in het asiel van Los Mejores Amigos kwam. Zoals alle nieuwkomers werd Bikkel onderworpen aan de noodzakelijke medische onderzoeken om te achterhalen of Bikkel gezond was. Bloedonderzoeken wezen uit dat hij besmet was met de Leishmania parasiet waartegen hij direct behandelt moest worden en hij zijn leven lang een pilletje per dag zou moeten slikken. We wisten dat dit een factor was die het bepaald niet makkelijker zou maken om voor hem een baasje te vinden. Tot het moment daar was dat we een mailtje kregen van Susanne en Joep. Ze waren verliefd geworden op Bikkel en vroeg wat het zou betekenen als zij een Leishmania patiëntje zouden adopteren. Na alles te hebben uitgelegd hadden ze na een zorgvuldige afweging besloten om Bikkel toch te adopteren. Bikkeltje zou ondanks de pech besmet te zijn, toch een twee lieve baasjes in Nederland krijgen. De euforie was groot want lieve Bikkel was een echte huishond die een plekje in een gezin verdiende.
Terwijl de formaliteiten voor de adoptie klaar gemaakt werden, hadden we ook al een datum voor de reis van Bikkel. Hij zou met Piedy en Juan Carlos mee kunnen komen als die voor de Reünie op 29 maart naar Nederland zouden komen.
Toen gebeurde er iets dat we nog niet eerder hadden meegemaakt. We kregen van Piedy en Juan Carlos een telefoontje dat zij bericht hadden gekregen dat zich, bij de politie in Tobarra, de oorspronkelijke eigenaar van Bikkel had gemeld. Ongeloof was het eerste dat in hen opkwam want Bikkel was niet gechipt toen ze hem hadden aangetroffen. De familie kon zoveel zeggen … ze konden zich geen mogelijkheid voorstellen waarbij zij overtuigd konden raken van de oprechtheid van het zogenaamde oorspronkelijke baasje.
Die avond zou de familie komen om Bikkel op te halen. Of ze hem mee zouden krijgen was voor Piedy en Juan Carlos nog helemaal geen uitgemaakte zaak. Ze wilden eerst zeker weten of alles wel waar was wat was verteld anders zouden ze nooit Bikkel uit handen geven. Een maanden oude aangifte van vermissing van Bikkel, het feit dat Bikkel dolblij was toen hij de familie weer zag en de kinderen die huilend van blijdschap Bikkel in hun armen sloten, maakten het voor hen overduidelijk dat Bikkel hun hond was. Piedy en Juan Carlos konden niets anders doen dan Bikkel overdragen aan de rechtmatige eigenaar.
Normaal gesproken is dat eind goed al goed maar tegelijk dat bracht ons de moeilijke opdracht om Susanne en Joep op de hoogte te brengen van het feit dat de adoptie toch niet door kon gaan. Vanzelfsprekend was er de grote teleurstelling maar gelukkig begrepen zij ook dat dit voor Bikkel een prachtig moment was. Het ging per slot van rekening in eerste instantie om het welzijn van Bikkel.
Toch hebben we er een dubbel gevoel bij. Twee lieve mensen wilden Bikkel in Nederland een veilige mand bieden en hem alle zorg geven die hij maar nodig had. Nu moeten we maar hopen dat hij diezelfde zorg ook in Spanje zal krijgen. Natuurlijk mag je niet alle Spanjaarden over één kam scheren en hebben we er redenen voor om aan te nemen dat Bikkel de ellende bespaard zal blijven die zoveel honden bij hun baasjes in Spanje moeten ondergaan, maar toch blijven we een gezonde achterdocht houden. Graag willen we Susanne en Joep hartelijk danken voor hun betrokkenheid en de wil om Bikkel een nieuw leven te bieden. Piedy, Juan Carlos, Annerie en ik delen in hun teleurstelling. Susanne en Joep zijn echte kanjers en we hopen dat ze binnen kort toch een lieve hond zullen vinden waar ze opnieuw verliefd op zullen worden en dat die dan hun huisgenoot mag worden. Wie weet…. Misschien mag die ook wel uit Tobarra in Spanje komen…..
————————————————————————————————————————————–
Abuelito “Het kleine oude mannetje”
Soms komt er op het asiel bij Piedy en Juan Carlos een hondje binnen waarvan we weten dat die alles tegen zich heeft om ooit een baasje te kunnen vinden. De redenen hiervoor kunnen zeer divers zijn. Vals karakter, te erg getraumatiseerd, ernstig ziek of niet gesocialiseerd zijn, zijn vrijwel altijd absolute stoppers voor het adoptieproces. Maar ook de leeftijd kan erg tegenwerken. Pups vinden vaak snel een baasje en jonge honden lukt ook nog wel maar als een beestje eenmaal 4 jaar of ouder zijn dan wordt het al een stuk moeilijker. Laat staan als je de leeftijd van 10 jaar bent gepasseerd. Dan ben je gewoon gedoemd om de rest van je leven te slijten in het asiel. Ben je dan nog groot en sterk dan kun je je nog wel staande houden maar als je dan ook nog klein bent en hartruis hebt dan wordt het erg moeilijk. Zo’n hondje komt dan meestal terecht in huis bij Piedy en Juan Carlos. Maar die hebben al 10 hondjes rond lopen want ook net gecastreerde of gesteriliseerde, getraumatiseerde of andere zwakkelingentjes die extra medicatie behoeven, lopen daar al rond. Abuelito krijgt dagelijks een kwart pilletje tegen de hartruis maar is verder een gezond hondje die als enige handicap zijn leeftijd heeft. Vermoed wordt dat hij rond de 13 jaar is. Alles lijkt erop dat hij nog wel enkele jaartjes mee kan maar ja dat is natuurlijk niet een levensduur die je gewoon voor ogen hebt als je een hond aanschaft. Toch doen we ons best om dit oude mannetje een onbezorgd leventje te geven bij een baasje die weet dat hij oud is, hem met respect behandelt en hem gewoon een beetje wil verwennen. “Geer en Goor” kunnen we hier niet voor inschakelen dus doen we het langs deze weg. Wil je meer info over dit mannetje dat je graag gezelschap wil geven en daar ook de reis voor naar Nederland wil maken, bezoek dan zijn adoptiepagina (<<<— KLIK DAAR) en neem contact met ons op…
Maar natuurlijk hebben de laatste tijd nog veel meer leuke hondjes de weg naar onze website gevonden waar ze zich op hun voordeligst presenteren om als de ideale huisgenoot over te komen. Het zijn allemaal schatjes met een eigen verhaal die zonder meer de moeite waard zijn om eens te bekijken. Wie weet, kent u iemand die toe is aan gezelschap… en misschien mag dat dan wel een Spaanse stakker zijn die graag een Hollandse makker wil worden. KLIK HIER voor het overzicht van alle hondjes…. Wie weet..!!??
————————————————————————————————————————————–
De organisatie van Reünie op 30 maart 2014
We kunnen rekenen op veel belangstelling voor deze dag. Een kleine honderd hondjes met baasjes zullen hier aanwezig zijn. terwijl we eigenlijk zo’n 30 tot 50 bezoekers hadden verwacht. Met een gepaste trots vieren we met deze dag ook een beetje het succes van de samenwerking tussen Stichting Dierenmissies en het asiel Los Mejores Amigos. Dat we deze dag kunnen organiseren en dat ook Piedy en Juan Carlos hier aanwezig kunnen zijn, is alleen mogelijk door uw betrokkenheid en daar zijn we hartstikke blij mee… Juist omdat dit zo’n bijzondere dag moet worden willen we het ook voor iedereen een dag laten zijn, waar nog lang over gesproken zal worden. Dat we, vanwege de grote belangstelling, nog niet uit de organisatiekosten zijn is een pijnlijk feit want daar hebben we ons behoorlijk in vergist(zie kostenoverzicht ook de Reünie pagina). Het is ook voor ons de eerste keer dat we zoiets organiseren en we hopen stilletjes toch nog wat donaties binnen te krijgen.
Diverse baasjes hebben ons laten weten helaas niet bij de reünie aanwezig te kunnen zijn. Gelukkig hebben zij wel leuke recente foto’s toegezonden van hun makkers die we natuurlijk ook op zullen nemen in het verslag dat van de reünie wordt gemaakt en in de collage die zal worden samengesteld.
Er hebben zich inmiddels diverse mensen aangemeld om gedurende de dag foto’s te maken en voor de groepsfoto (waar iedereen op moet staan) komt een beroeps Hondenfotograaf, Harold Meerveld uit Zwolle die voor een hondvriendelijke prijs deze klus op zich heeft genomen.
Wat en waar gaat het gebeuren…?
Om een beetje inzicht te geven van de het camping terrein waar de reünie zal plaatsvinden hebben we hieronder een plattegrond opgenomen.
Hierop staat aangegeven waar de kantine is, waar toiletfaciliteiten staan, waar de Dierenmissies caravan staat en waar het evenement zal plaatsvinden.
Nadat u ten 12.00 uur, de Bezoensweg te IJhorst bent in geslagen (de weg die recht op de camping afrijdt) komt u bij de plaatsen waar u kunt parkeren. Dit zal staan aangegeven. U zult zien dat er vlakbij de parkeerplaats een speciale hondenuitlaatplek is waar de hondjes even op een afgesloten terrein kunnen rennen en hun behoefte kunnen doen. Daar vlak naast is ook een splinter nieuw toiletgebouw (gebouw N) om ook uzelf even uit te laten.
Als u dan richting slagboom loopt gaat u langs de receptie van de camping naar het kantine gebouw. Daar wordt u welkom geheten en krijgen alle bezoekers een consumptiebon die in de kantine is in te ruilen voor een kopje koffie/thee. Tevens krijgt u een plak-badge. Hierop staat uw voornaam en de hondjes die u van Dierenmissies heeft geadopteerd of ondersteunt. Dit maakt het makkelijker om met elkaar in gesprek te komen. Voor de honden is er een halsband labeltje. Op de presentielijst op de Reünie pagina en de deelnemerslijst die u krijgt bij aankomst, staan overigens alle hondjes en mensen die aanwezig zullen zijn op deze dag). Ook zult u enkele poepzakjes krijgen die u bij u kunt steken. Op het campingterrein zult u her en der kleine zwarte emmertjes zien hangen met poepzakjes. Mocht er op het campingterrein toch een ongelukje gebeuren dan is dat dus makkelijk te verhelpen.
Na de ontvangstceremonie, als iedereen aanwezig is en de koffie is genuttigd, zullen we vanwege de omvang van onze club verhuizen naar het achter terrein van de camping. Daar, vlak voor het bos, zal een extra plaats ingericht zijn waar we met z’n allen terecht kunnen na de wandeling. Twee tenten met zitplaatsen en enkele tafels met informatiemateriaal staan daar klaar. De kantine die we dan achter ons hebben gelaten, zal overigens wel tot 17.00 uur open zijn. Nabij het achter terrein zal een klein toiletgebouw beschikbaar zijn.
Op het achter terrein is er alle tijd om met Piedy en Juan Carlos te kletsen. Rond 13.30 uur zullen we een groepsfoto maken waar we proberen om iedereen met de hondjes op te zetten. Dat dit nog een hele leuke uitdaging gaat worden zal duidelijk zijn. Daarna gaan we de boswandeling maken. Hondjes die te klein zijn of wat zenuwachtig zijn door de andere honden om wat voor reden dan ook niet deel kunnen nemen aan de wandeling kunnen bij de Dierenmissies Caravan gebracht worden waar ze zullen worden opgevangen door Annerie en een vrijwilliger.
Terwijl de boswandeling plaatsvindt, die circa een uur zal duren, zal de groepsfoto klaar gemaakt worden om als presentje mee gegeven te worden aan de baasjes. Tegelijkertijd zal bij de terugkomst, rond 16.00 uur, opnieuw wat klaar staan om de inwendige mens te versterken. Het is overigens wel aan te raden op gepast schoeisel te dragen. De paden van het bos kunnen modderig zijn.
Als we rond 17.00 uur de reünie dag af zullen sluiten is er voor alle baasjes (1 per familie) als aandenken een afscheidspakketje samengesteld waarin ook een informatiemap zal zitten. U heeft met de adoptie van een zwerfhond al een geweldige daad gedaan en om u te sterken in uw overtuiging dat dit echt de beste manier is om zwerfdieren te helpen, wijzen we u graag op de laatste pagina’s van deze informatiemap. Hier vindt u onder: “Wist u dat ..” feiten te lezen die voor eens en voor altijd afrekenen met de vooroordelen zoals “Er zijn teveel honden in Nederland…”, “Het is toch niet nodig om een hond uit het buitenland te adopteren…”, “De asiels zitten hier al overvol..”, “Een hond kopen van een rasfokker is veel beter…” en nog veel meer van die clichés.
U heeft met uw adoptie(s) en donaties aan het werk van Stichting Dierenmissies en het asiel Los Mejores Amigos een enorm verschil gemaakt.
Door uw betrokkenheid bij de samenwerking tussen Stichting Dierenmissies en het asiel Los Mejores Amigos is succes niet uitgebleven want wist dat er inmiddels hierdoor:
- ruim 200 dieren een baasje hebben gevonden?
- er 3.000 kg diverse goederen naar het asiel in Spanje is gebracht?
- meer dan 300 zwerfdieren gecastreerd of gesteriliseerd konden worden?
- er hierdoor nu voorkomen wordt dat er elk jaar opnieuw 1.500 zwerfpups geboren worden?
Dit geeft ons in ieder geval een goed gevoel…. en we denken dat we dat best met z’n allen mogen vieren.!!!
————————————————————————————————————————————–
Zoekplaatje… waar heb ik geslapen..???
We weten dat niet elk baasje de hond toelaat in de slaapkamer. We kunnen hier alle moverende redenen voor bedenken. Laat staan dat ze een plekje mogen zoeken op bed.
Wij zijn daar wat makkelijk in en meestal is dat ook geen probleem. De grootste van het stel Daisy ligt meestal naast het bed, Botas komt even kijken maar gaat dan in zijn mandje liggen, Nessje vindt een plekje op één van de kussens en ligt de hele nacht roerloos om vooral niet weggestuurd te worden en Sally ligt op het voeteneind, al dan niet met een botje binnen haar bereik om zicht te kunnen bedienen van een nachtelijke snack.
Tja en soms word je dan wakker in de kreukels omdat het ineens erg druk is geworden…. stiekempjes hebben Botas en Daisy dan ook hun plek rechts op bed ingenomen. Er is dan ergens gedurende de nacht een moment geweest dat ze het gevoel hadden dat ze echt dicht bij ons wilden zijn. Nadat ik er voorzichtig tussenuit gekropen was, wilde ik dit tafereeltje vastleggen omdat het zo’n heerlijke harmonie laat zien van ons clubje… Tja, Annerie was nog letterlijk onder zeil toen ik in alle vroegte deze foto nam….
————————————————————————————————————————————–
Het relaas van Zover
Afgelopen dagen werden we verrast door een berichtje van Frederique Visser. De familie Visser heeft in juni van vorig jaar Zover geadopteerd. Dit kregen we te lezen: “Afgelopen week werden mijn vader en ik op de hondencursus van Zover gevraagd om een stukje te schrijven voor het blafnieuws… Dit is het nieuwskrantje voor HDC de Loop in Nieuw Roden waar Zover en wij de cursussen volgen..”.
Nu is dit zo’n leuk stukje geworden dat we dat, uiteraard met haar toestemming, ook u graag wilden laten lezen.
Zover Na het overlijden van onze hond Shadow zijn wij na enkele maanden van rouw en gemis begonnen met de zoektocht naar een lieve, waakzame viervoeter om een liefdevol thuis te geven. Onze zoektocht begon in Nederland. Na weinig succes in de Nederlandse asielen kwam Frederique terecht op de website van stichting Dierenmissies. En daar vond ze Zover… De geschiedenis en de foto’s van deze bastaard herder deden de harten van het hele gezin smelten. Er was alleen één probleem…Zover verbleef in het asiel Los Mejores Amigos in Spanje. Een persoonlijke kennismaking was dus niet mogelijk en Zover zou per vliegtuig naar Nederland moeten komen. Desondanks besloten we contact op te nemen met Ton Bogers, de contactpersoon van Dierenmissies. Vervolgens stroomden foto’s en filmpjes van Zover binnen via de mail. Na het bekijken van al dit materiaal was er geen twijfel meer en waren we bereid de eventuele risico’s te nemen. Zover liep op een dag rond het huis van Piedy en Juan Carlos, de eigenaren van het asiel Los Mejores Amigos. Hij was niet ondervoed, niet bang van mensen en men was er dan ook van overtuigd dat hij ergens een baasje had. Echter, na een dag of tien was Zover er nog steeds. Hij werd steeds hongeriger en duidelijk werd dat hij was achtergelaten. Dat was het moment waarop Piedy en Juan Zover meenamen naar hun asiel. Na enig speurwerk werd duidelijk dat de baasjes van Zover een maand geleden een perceel hadden gekocht in de buurt van het asiel. Dat ze de hond daar alvast onbeheerd hadden achtergelaten vond men blijkbaar een normale manier van doen. Zijn trouwe aard zorgde ervoor dat hij daar zonder eten, drinken of bescherming tegen de kou bleef wachten tot de baasjes terug zouden komen. U zult zich ongetwijfeld afvragen hoe Zover aan zijn naam komt. Ton Bogers is contactpersoon en vluchtbegeleider van Stichting Dierenmissies. Na iedere vlucht, waarbij enkele honden uit het asiel naar Nederlandse gezinnen worden gevlogen wordt hiervan uitvoerig verslag uitgebracht op de website. Deze verslagen worden door Ton altijd afgesloten met de zin ‘Tot zo ver’. Piedy en Juan zijn echte Spanjaarden. Zij beheersen de Nederlandse taal dan ook niet. De woorden zo ver vonden zij ontzettend leuk klinken. Ze hadden echter geen idee van de betekenis. Tja, leg dat maar eens uit… Dit is dan ook hoe Zover zijn naam kreeg. Wij hebben uiteindelijk besloten deze naam te behouden.  Op 25 juni 2013 was het eindelijk zo ver. Rond 1.00 uur s ’nachts stonden we vol verwachting op Schiphol airport te wachten op de aankomst van Zover. De kennismaking was voor Zover nogal ongemakkelijk. De reis was natuurlijk een hele belevenis geweest en alsof dat nog niet genoeg was, was Zover kort voor de kennismaking nog in zijn variakennel van het karretje gevallen. Zover was door dit hele gebeuren en door alle aandacht op Schiphol nogal van slag. Dit duurde echter niet lang. Toen we eenmaal naar de auto liepen was hij weer helemaal bijgekomen van de schrik. De auto rit naar Zevenhuizen kon beginnen…. Het was even afwachten hoe Zover zou reageren op het autorijden. Dit bleek geen enkel probleem… Hij vond het prachtig! Eerst even lekker naar buiten kijken en de Nederlandse lucht opsnuiven en toen vielen zijn ogen al snel dicht van de drukke en lange dag…Thuis aangekomen ging er een wereld voor hem open. Een grote boerderij met een groot erf en KATTEN… Wauw ! Die katten daar kon hij mooi achteraan rennen… Echter, hij was er snel achter dat de katten de baas waren… Al snel werd duidelijk dat Zover het nodige had meegemaakt. Wanneer er messen uit de la werden gepakt wist hij niet hoe snel hij bij de achterdeur moest komen en kroop hij helemaal in elkaar. Schreeuwen en in je handen klappen had hetzelfde effect. Ook bleek dat Zover nog veel moest leren… Aan de lijn lopen vond hij maar niks…zitten en liggen had hij nog nooit van gehoord… Er moest dus wat gebeuren… We namen contact op met Annet Vervat en kregen te horen dat Zover mee kon doen met de net nieuw opgezette juniorencursus.  Op die cursus ontmoete Zover zijn nieuwe maatje Sam. Elke maandag stond hij te springen om weer naar ‘het schooltje’ te gaan. Met vallen en opstaan leerde Zover de basiscommando’s. Hij behaalde uiteindelijk zijn eerste diploma! De basis van socialisering was gelegd, maar stoppen was geen optie. Zover stroomde met zijn maatje Sam in bij de SGH cursus bij Karl Heinz. Ook deze cursus werpt zijn vruchten af. Natuurlijk, Zover heeft nog heel veel te leren, maar hij heeft al ontzettend veel bereikt. Naast de socialisering van Zover heeft de cursus voor Zover nog een andere betekenis. Hij kan zijn energie kwijt, ontmoet hier elke week zijn maatje Sam en vele andere viervoeters waar hij lekker mee kan spelen. Daarnaast is de cursus voor de baasjes zelf ook ontzettend leerzaam. Immers de socialisering van de viervoeter is een samenwerking tussen mens en dier….   Tot Zo ver,Familie VisserZevenhuizen En mocht u eens een momentje over hebben bezoek dan eens de site van stichting dierenmissies en zie wat voor fantastisch werk deze stichting doet….! |
Oh ja, jullie kunnen Zover ook op de reünie begroeten hoor.
————————————————————————————————————————————–
Boek in wording.
Sinds eind 2010 houden we ons op in de wereld van de zwerfhonden. Zo kwamen we in contact met buitenlandse asielen, adopties van dieren en alles wat er bij komt kijken. Door de betrokkenheid bij de problematiek van zwerfdieren en een persoonlijke sympathie voor het asiel Los Mejores Amigos in Tobarra Spanje, zijn we Stichting Dierenmissies gestart. Tegenlagen en succes wisselden elkaar af en door schade en schande leerden we onze weg vinden. Niet zelden met gevaar voor Dierenmissies als organisatie maar ook voor ons als persoon, staan we nu vier jaar later, op een punt waarop we terug kunnen kijken op een turbulente start. De pioniersfase is nu afgelopen en is de moeite waard om te worden verteld aan een groter publiek. Dit was de aanleiding tot het schrijven van een boek over dit onderwerp, dat gebaseerd is op ware gebeurtenissen en die de lezer een kijk geeft achter de schermen van een organisatie die met de beste bedoelingen hulp probeert te bieden aan hen die zich belangeloos inzetten voor het welzijn van zwerfhonden in Spanje. Om niet te verzanden in een opsomming van feiten is gekozen voor een autobiografische roman/thriller die makkelijk weg leest en doorspekt is met anekdoten. Voor diegene die dat wil kan alle feiten terug vinden op onze website. We hopen eind 2014 het boek (Titel moet nog verzonnen worden) op de markt te kunnen brengen. De revenuen zullen ten goede komen aan de Stichting Dierenmissies.
Graag vernemen we uw reactie op deze aankondiging op dierenmissies@gmail.com
————————————————————————————————————————————–
Tot zo ver…
Met groet,
Annerie en Ton