Nieuws: Lotte en Piet als vrijwilligers in Spanje

Lotte en Piet zijn als vrijwiligers een weekje gaan helpen in het asiel Los Mejores Amigos te Tobarra, Spanje. Daar zullen ze de beheerders Piedy en Juan-Carlos bij staan in hun dagelijkse werkzaamheden om de hondjes te verzorgen. Aan het eind van de week, op zaterdag 19 november 2011, zullen ze terug reizen naar Nederland en in het vliegtuig de hondjes Pocholo en Muki mee nemen. Hieronder leest u hun ervaringen.

15 november 2011

Na een korte nacht, van 13 op 14 november, in het hotel op het terrein van Schiphol, stegen we in alle vroegte op, onderweg naar Alicante, waar we verder reisden met een huurautootje op weg naar ons doel van deze reis; het asiel van Piedy en Juan in Tobarra.

Piedy en Juan wisten uiteraard van onze komst.
Na enig zoeken wisten we onze weg naar de ontmoetingsplaats te vinden.
Enkele stappen op straat in Tobarra, zagen we al de eerste hondjes, de gewoonte is het hier om de hondjes los te laten lopen ook al hebben ze een baasje. De honden lopen ook gewoon op de weg, ze zagen er goed doorvoed uit.

Nadat we elkaar ontmoet hadden en in het hotel waren ingecheckt, gingen we direct naar het asiel.
Door luid geblaf werden we enthousiast onthaald, het is duidelijk dat deze honden veel behoefte hebben aan aandacht, die we uiteraard gaven. (Het is onvoorstelbaar dat sommige mensen vaak dat beetje goede verzorging niet kunnen opbrengen), wat een goed werk doen Piedy en Juan toch.
Eerst lieten Piedy en Juan twee van de negen redelijk kleine zwarte hondjes zien die in een huis zaten opgesloten en nooit werden uitgelaten. Ze zien eruit als groot uigevallen ruwharige chihuahua’s en lieten ze tijdens ons bezoek in een grotere ruimte, zodat ze flink konden rennen.
Juan liet ons de vergroeide nageltjes zien.

We werden rondgeleid over het terrein, Piedy deed het woord en gaf ons uitleg over de speciale behandeling die sommige dieren nodig hebben. Tussen de honden zochten we naar de gelukkige Muki die met ons mee naar Nederland terug mag, en jawel hoor, door zijn opvallende tekeningen zagen we hem al snel enthousiast kwispelen binnen een roedel.

Poncholo, die ook, maar dan in het mandje op onze schoot mee naar Nederland mag, zat bij Juan en Piedy in huis, dat helaas niet bij het terrein zelf staat.

We laten de springende honden begaan en geven ze klopjes, aaien en stellen ze gerust.
Het grote terrein bestaat uit verschillende gedeeltes dat met hekken is afgezet, Piedy en Juan proberen de juiste honden bij elkaar te zetten, zodat ze stabiele roedels kunnen vormen.
Zwakke honden, angstig, zieke honden, kunnen door een roedel aangevallen worden.
Het is dus heel belangrijk de honden goed te kennen, zodat ze bij elkaar gezet kunnen worden.
Sommige honden moeten om deze reden apart gezet worden. Met de gewonde Yeiko gaat het gelukkig beter, de gebroken poot zou eigenlijk geopereerd moeten worden. Een donatie is hier erg welkom! De operatie kost €1500!

Het valt ons op hoe verschillend de meeste honden zijn, soms kan je de rassen in herkennen. Vele honden zou je in Nederland in huiskamers kunnen

zien, aan de riem in de straat lopend, met kinderen spelend.

Bony loopt gezellig naast ons mee over het terrein.

Piedy verteld ook over, helaas, het vandalisme, hek dat kapot is gemaakt, gestolen aggreator, water dat ‘s-nachts wordt aangezet, zodat de hele nacht het stromend water wegloopt en de Galgo(windhond) die is gestolen. Er wordt hier over het algemeen niet geaccepteerd dat er een asiel is, er is in Tobarra geen vrijwilliger die hen meehelpt.

Gelukkig dat we hier een paar daagjes kunnen zijn om ze bij te staan! Aandacht wordt door de honden met beide poten aangenomen, en het is een dankbare taak dit te kunnen geven.
Na dit korte bezoek gingen we ieder weer onze eigen weg, wij gingen naar het -op de eigenaar en wijzelf uitgezonderd- verder uitgestorven hotel.
De volgende dag waren we al weer vroeg uit de veren om op weg te gaan naar het asiel.
We waren helemaal naar Tobarra afgereisd om een handje te helpen, dus het was tijd voor actie!
De taken werden verdeeld: Lotte hielp Piedy met het schoonmaken van de voederbakken en het poep ruimen.
Piet hielp Juan met het maken van een nieuwe omheining. Het plan is om een dichte omheinig te maken voor een paar hazewindhonden, zodat voorbijgangers ze niet kunnen zien. Piedy en Juan zijn namelijk erg bezorgd dat ze gestolen zullen worden!
De lokale boeren gebruiken ze vaak enkel voor de jacht, waarna ze daarna afgedankt worden.

Na de lunch ging Juan naar huis om hun 10 honden daar te verzorgen, weer terug dronken we dankbaar de meegebrachte koffie.

Toen we weer over het terrein liepen viel ons het bordje boven het hok van Rocco op, want daar stond de naam Gerda geschilderd!
Gerda is de eerste die zich opgegeven heeft voor adoptie op afstand, zij heeft gekozen voor de stoere Rocco. Rocco is al vanaf 2005 in het asiel en is hier zo geintegreerd dat herplaatsing voor hem geen optie zou zijn.

17 november 2011

Lotte en Piet hebben hun draai gevonden en zijn lekker aan het werk op het asiel. We kregen een grote hoeveelheid foto’s toegestuurd en zij lieten per sms weten dat ze druk in de weer waren geweest met de waterbakken en de omheiding die constant aandacht behoeft.

Met werkoverleg begint de dag, dan volgt de periodieke inspectie van de hondjes. Juan Carlos inspecteert de sterilisatiewond van Dracu.

Lotte laat zich portreteren voor de opslag containers van het asiel en heeft na het reinigen van de waterbakken Quality-time met de hondjes.

Een grijnzende Piet voor een vrachtwagen met grote letters Tobarra erop. Dat er ook zwaar werk te verrichten is vindt hij niet erg. Het hele hekwerk nalopen en tegelijk de nodige reparaties verrichten is een constant terugkerende bezigheid.

En……. er ligt nog zoveel werk te wachten……. Grond gebruiksklaar maken, hondenhokken opmetselen, verder isoleren en afsmeren, reinigen van

de leefruimtes, grond egaliseren met grind, etc…..

Aan het eind van de dag is er onderwerg naar het hotel natuurschoon te vinden die snel op de kiek wordt vastgelegd. Eenmaal bij Piedy thuis worden de fotootjes ge-uopload en worden de ict handigheidjes uitgewisseld.

Valentina zoekt ondertussen een knuffel bij Piedy en Sonja heeft zich genesteld tussen Juan Carlos en Piet en haar kleine kopje is nog net zichtbaar.

Hier is het vervolg van het relaas van Lotte en Piet:

De volgende dag hadden we om half elf afgesproken voor de ingang van het asiel.
Iets later dan normaal, we maakten dankbaar gebruik van onze “vrije tijd” door de omgeving te verkennen.We beklommen de dichtsbijzijnde berg, om onze conditie te trainen (want wie honden heeft moet van wandelen houden) en van het uitzicht te genieten.

Na met Piedy de grote schoonmaak in de container afgerond te hebben, gaf ik vandaag sommige honden een flink kluifbot, zodat ze zich konden vermaken.
Wanneer er een roedel bij elkaar wordt gezet kunnen er geen botten gegeven worden, want dan kan er een gevecht ontstaan. Tijdens de dag wordt er gewisseld van plek. Ze hebben in ieder geval een terrein van minstens 150 meter, zodat de honden lekker kunnen rennen.

Piet had vandaag Juan verder geholpen met de omheining, er was nog veel werk te verzetten, gaten hakken in de ruwe, rotsachtige grond, cement aanmaken en storten om de palen van de omheining te verankeren. Een geluk dat het niet al te warm was, laat staan hartje zomer… dan was het echt zweten geblazen! NU is het belangrijk om de hondenhuisje zo te maken dat zze tegen het natte weer kunnen dat vooer de deur staat. Zondag wordt er weer veel regen verrwacht.

De volgende dag ging Lotte Piedy helpen met het bespuiten van de honden tegen de vliegen.

Een hele sociale bezigheid, want je loopt alle honden na, wel met handschoenen, om de honden in te masseren.

Omdat Piedy en Carlos ook eigen bezigheden hadden sloot het asiel al vroeg in de middag. Juan komt iedere avond terug naar het asiel om de honden nog aandacht te geven en alles na te lopen.
Iedere keer als Juan aanstalten maakt om weg te gaan van het asiel, beginnen de honden te huilen.
Juan is overduidelijk de packleader!

Wij gingen deze middag met de auto op pad om de omgeving te verkennen, we belandden tussen de olijfgaarden, een weids en ruig gebied, waar we ook telefonisch geen bereik hadden.
Een omgeving om van te genieten.Het land heeft een bepaalde ruigheid die we in de Lage Landen niet kennen.

De volgende dag waren we als eerste bij het asiel, tot onze verbazing liep er een zwarte hond voor de ingang. Toen we onze autodeur openden sprong de wilde hond in de auto en uit de auto.
Likte de auo af, waar wat dauw op zat, want wat had hij een dorst!

We dachten dat het een ontsnapte hond uit het asiel was!

Gelukkig kwam Piedy en Juan er al snel aan, de hond was er gedropt!
Het leek op een Stafford terrier die gevaarlijk kunnen zijn en erg sterk.
Deze honden zijn niet geschikt voor dit asiel, er kunnen gevechten uit voortkomen.

Carlos bracht de hond naar een ander asiel die de hond kon opvangen.

Bijgekomen van de schrik begonnen we ondertussen met poep ruimen.
Met speciale scheppen verzamelden we de poep en gooiden we het in een groot gat op het terrein.

Tijdens de nachten had Piet nog kans gezien om een schilderij van Daisy te maken.
Daisy is onze geadopteerde hond uit het asiel, het was destijds een van de lievelingshonden van Piedy.
Ze is altijd nog erg ben benieuwd hoe het met haar gaat.
Tijdens onze laatste middag gaven we het aan Piedy en Juan, ze zoeken er een mooi plaatsje voor in hun huis.

Het asiel sloot op tijd, rond half vier, wij vroegen aan Piedy of we met een hondje konden wandelen.
Dat kon! In de straat waar hun huis gevestigd is leeft een hondje aan de ketting, dag-en nacht zit hij daar, beschutting heeft hij in een gat dat in de muur gemaakt is.
Wij wilden natuurlijk met dit hondje lopen! Tijdens het losmaken kwam de eigenaresse, ze was er niet blij mee, maar dankzij Piedy konden we toch met het hondje lopen.
Piedy en Juan gingen ondertussen een paard voeren dat ook verwaasloosd wordt, echte dierenmissionarissen zijn ze.

Het hondje had heerlijk gewandeld, maar werd op het laatst gedragen door  Piet, want op den duur ging hij er maar bij liggen.

De laatste voorbereidingen waren getroffen voor Muky en Poncholo, gewassen, gekamd, anti-vlooienmiddel etc. Muky mocht een nachtje bij Juan en Piedy slapen, om 6:00 zouden we daar zijn om de beide honden op te halen.

  De missie liep dus bijna ten einde, Na een voorspoedige rit met onze
huurauto naar het vliegveld verbleef Muky in het bagageruim en
Poncholo mocht met ons mee op schoot als handbagage. De kleine
teddybeer Poncholo leek het niet al teveel te deren. Muky vond
alles wel spannend, hij kwam dan ook een beetje verdwaasd maar
rustig, aan in  de aankomsthal van Schiphol. Z’n nieuwe baasjes
stonden samen met Ton en Annerie hem al te verwelkomen; met
een nieuw halsbandje, een mooi naamplaatje in de vorm van een
hartje, en liefkozingen.

  We namen na wat gepraat te hebben afscheid van Muky en z’n
baasjes en gingen met Ton en Annerie nog wat leuten om onze ervaringen
uit te wisselen.

  Ook Ton en Annerie zijn ware missionarissen. Door hen was ons
asielbezoek mogelijk en hebben we een inspirerende week gehad en
hebben twee hondjes weer een goed tehuis gevonden.

Hierna was het tijd om onze eigen Mika en Daisy op te halen. Wat een heerlijk weerzien!

Thuis kregen we het volgende berichtje van Piedy:

we hope you have a nice and easy trip.
we want to thank you for all the help and the love you gave us and the dogs.
You are one of the few people they know and cared for them.
THANK YOU BOTH SO MUCH FROM THE DEEP OF OUR HEARTS.
LOVE
JUAN CARLOS AND PIEDY AND ALL OUR CHILDREN