Na 24 uur in Nederland te zijn, was niet meer welkom bij zijn baasjes. De kinderen waren bang voor kleine Pepe. Tja….
Pepe moest ‘hals over kop’ naar een noodadres…
En ja hoor engelen bestaan echt… Een paar uur na de oproep op de website werden we gebeld door Marianne uit Amsterdam. Ze had het verhaaltje gelezen en was ontroerd door de pech die Pepe ten deel was gevallen. Graag wilde ze Pepe die noodplek geven die we zochten maar wel moest ze eerst nog met haar man Hans overleggen. Ze hadden immers Sue al een bijna volwassen pup die Sharpei bloed in zich heeft dus niet de allerkleinste is.
Een paar uur later kwam het verlossende woord. Pepe was welkom. Ze zouden voor hem zorgen tot het moment dat Pepe een definitief baasje had gevonden. Dat was een week geleden. Nu kregen we van Hans het telefoontje of we alsjeblief Pepe van de adoptiepagina af wilden halen want hij mag niet meer weg.
Het gaat fantastisch met Sue en Pepe… hij heeft helemaal zijn plekje gevonden. Twee totaal verschillende karakters die perfect bij elkaar passen en elkaar prima aanvullen. Eén ding hebben ze gemeen: als ze de kans krijgen stoeien ze samen de hele dag. Het rusten doen ze ook samen. Maar eerlijk is eerlijk … even tussendoor een tukkie met mamma Marianne op de bank is ook heel erg lekker.
We wensen Marianne, Hans en Sue een ontzettend fijne onbezorgde tijd met Pepe die heeft beloofd zijn uiterste best te doen dat kleine lieve hondje te blijven …..
Annerie en Ton