Dierenmissie 2: Dierenmissie 2 – Deel 1, De start van de reis naar Tobarra

Beste mensen,

Vrijdag 27 mei:

De grote dag is aangebroken. We gaan voor de eerste keer 8 hondjes tegelijk ophalen uit Tobarra. Hun nieuwe baasjes zitten met spanning in Nederland op hen te wachten en onze speciaal voor dit doel geprepareerde caravan zal ons huis zijn voor de komende reis. Weer een reis met de nodige avonturen…

We zouden om 04.00 uur vertrekken maar helaas we hadden ons verslapen. Het was de avond ervoor erg laat geworden. ’s Nachts nog even de laatste perikelen van de Dierenmissies website doorgenomen met Richard onze webmaster. Enfin, om 06.30 uur waren we aan het rijden. Hierdoor waren ook op een verkeerde tijd bij Parijs en hebben we daar ook 2 uur stilgestaan. Ach het maakte niets uit. We hadden tijd genoeg. We rijden niet harder dan 80 km per uur en het oude beestje dat we met ons meesleuren, lijkt het prima te doen…. Ik ben best wel gewend om met een aanhanger te rijden maar met een caravan was voor mij  de eerste keer. Het is duidelijk een totaal andere ervaring dan met een solo BMW naar Spanje te scheuren. De massa aan mensen die elk jaar zo’n zelfde reis maken met een caravan gaf ons (mij in ieder geval) het vertrouwen dat het ons ook zou gaan lukken. Dat ik zelf, als totaal a-technisch figuur,  allerlei technische hoogstandjes in de caravan had gebouwd  gaf wel een extra spanning. Voor mij was het eerlijk gezegd een wonder geweest dat alles het leek te doen toen we wegreden.

Onze vrienden de Familie Talboom waren met hun personenauto op 26 mei al vertrokken om 3 hondjes op te halen.  Edy, een hond voor hun zelf en twee jonge hondjes. Een van de pups Luna was voor een familie in Voerendaal en de andere Toby voor een familie uit Epe.

Midden op de dag kregen we het fantastische nieuws dat de familie uit Epe nog een pup Cuko wilde adopteren zodat Cuko en Toby (die in Tobarra al samen waren) saampjes een nieuw leven tegemoet zouden gaan. Het was aan ons om te proberen dat nou eens goed regeld te krijgen. Onderweg zochten we eerst contact met de familie Talboom om te vragen of zij genegen waren een extra passagier mee te nemen. “Natuurlijk… geen probleem” was hun antwoord. Toen contact gezocht met Piedy en Juan-Carlos of Cuko klaar kon staan om met de familie Talboom mee te reizen. Dat lijkt makkelijk en voor de hand te liggen ware het niet dat er een dierenarts moet die zijn een gezondheidscontrole uitvoert binnen 48 uur voor vertrek naar Nederland. Er moest dus heel even wat geregeld worden buiten ons gezichtsveld en toen werden we teruggebeld. “Kon geregeld worden, dus Cuko kon mee…”.

En als laatste stap is het natuurlijk erg leuk om de familie te kunnen mededelen dat Cuko samen met Toby naar Nederland zal reizen en dat ze niet van elkaar gescheiden hoefden te worden. Dat zijn de leuke momenten wanneer alles op zijn plaats valt en je zelfs vanuit de auto, onderweg ergens in Frankrijk, de boel kunt regelen. Lang leve de hedendaagse communicatiemiddelen.

Ondertussen hadden we op de smart-phone de mailtjes van dierenmissies@gmail.com kunnen checken en hadden we diverse telefoontjes gekregen over een nieuw hondje Funy genaamd.  We hadden op dat moment al hele goede hoop dat Funy snel een baasje zou vinden….

Na 15 uur reizen zochten we een plekje op een parkeerplaats. Dit zou onze eerste nacht worden. Toen we ons wilden installeren voor de nacht, bleek dat de accu in de caravan, die door mij speciaal zo was aangesloten dat hij tijdens het rijden zou bijladen, leeg te zijn. Gelukkig kon ik een echtscheiding voorkomen door te laten zien dat ik een reserve accu had meegenomen. OK een klein missertje moet kunnen. Wat mij betreft gewoon een kwestie van de volgende avond een camping zoeken en hopla dat ding onder stroom zetten. Tja.. dat zou natuurlijk weer heel anders aflopen maar dat wisten we toen nog niet.

Zaterdag 28 mei

Familie Talboom zou op deze zaterdag in Tobarra zijn om de hondjes op te halen en dan weer terug te rijden naar Nederland. Als alles goed zou gaan moesten we elkaar kruisen ergens ten zuiden van Barcelona.

Zo kachelden op ons gemakje met onze caravan vol met spulletjes richting het zuiden. Alles leek zowaar volgens plan te gaan. We passeerden de Spaanse grens en met een triomfantelijke glimlach keek ik Annerie aan. Zo dat hadden we toch maar gered .. niets stond meer in de weg om de hondjes op te halen…. Mis….

Plots voelde ik de auto slingeren en een rare trilling op de trekhaak. Uren achtereen had ik op de cruise control gereden. Eerst dacht ik dat we op ribbels in het wegdek reden want ze waren al kilometers lang aan het werk aan een ongelijk wegdek. Toen ik zo gauw niet zag wat er aan de hand was besloot ik om te stoppen om de boel te inspecteren. Tussen een paar pionnen door gestuurd en aan de kant tot stilstand gekomen zag ik pas wat er aan de hand was.

Het linkerwiel van de caravan had een lekke band gehad en was totaal aan gort gereden. Stukken rubber waren eraf gevlogen en zelfs de sierkap van de wielkast was verdwenen evenals de wieldop. “Maakt niets uit schat, stelde ik Annerie gerust. “Heb speciaal een nieuwe band om het reserve wiel laten leggen. We rijden zo weer…”.

De combinatie van stelpoten van de caravan en BMW krik blijken de oplossing te zijn om het casco van de caravan ver genoeg uit de veren te tillen om het wiel er af te krijgen. Vlug de vier bevestigingsbouten losgemaakt en het kapotte wiel naast de krik geplaatst. Met dezelfde zelfverzekerde handigheid  het reservewiel uit de disselbak gepakt …en toen tot de ontdekking komen dat het reservewiel vijf gaten had en dat die nooit ging passen…..  Ik had bij de voorbereiding wel de conditie van de reserveband gecontroleerd (en die ook vervangen) maar er niet bij stilgestaan dat er ook een totaal ander wieltype als reservewiel in de disselbak zou kunnen zitten… pfffff ….

Ondertussen waren er diverse auto’s gestopt. De eerste auto die stopte was een auto van een garagebedrijf.  Die had me zo eens bezig gezien en had al hoofdschuddend en lachend de boel gade geslagen. Toen waren er meerdere auto’s gestopt die met drukke driftige gebaren en op een temperamentvolle manier tegen de garagemeneer begonnen te spreken. Er was blijkbaar rubber of plastic van de caravan tegen de achteropkomende auto’s gekomen. Ik hoorde een paar keer het woord ‘policia’ vallen en begreep dat er chauffeurs waren die niet zo gelukkig waren.

Gelukkig dat de garagemeneer het voor me opnam en wenkte dat ik met hem mee moest komen. Hij legde me uit dat hij het voor mij ging oplossen.  Ik had ondertussen de ANWB gebeld voor het geval ik echt niet meer op eigen kracht verder kon. Toen zij de naam hoorden van de garage waarvoor mijn redder werkte vertelde de ANWB medewerker uit Barcelona me dat ik in prima handen was.

Annerie was bij de auto gebleven (in zo’n charmant oranje veiligheidshesje) en ik was met de meneer naar de garage gereden. Terwijl we daar waren had Annerie nog bezoek gehad van de politie maar die konden toch niet verstaan wat Annerie hen in het Engels had proberen te vertellen en waren maar weer vertrokken. Uiteindelijk waren we twee uur later weer op weg.

We troffen nu de familie Talboom met de vier hondjes boven Barcelona aan en het was een leuke onderbreking van de reis. De hondjes Edy, Cuko, Luna en Toby werden lekker verwend en uitgebreid uitgelaten. We hebben gezamenlijk gegeten en in het donker namen we afscheid.  Zij reden verder naar Nederland en wij verder naar het zuiden op zoek naar een camping … die we zo gauw niet konden vinden. Het was een lange dag geweest en uitgeput zijn we maar gecrasht in een hotel. Vlug nog even de mail bekeken en beantwoord.

Het was middernacht en ondertussen wisten we  dat we Funy een prima adoptieplekje konden geven. Hoera weer een adoptie rond. Funy zal mogen gaan wonen bij een familie in Ederveen waar ze een galgo-asielhond  als maatje zal krijgen. Ze mag op 18 juni meekomen naar Nederland met onze volgende caravantrip.

Zondag 29 mei

Fris vertrekken we de volgende dag voor het vervolg van onze trip. We hadden afgesproken om op dinsdag 31 mei bij het asiel in Tobarra te zijn. Nu was ons reisdoel de camping La Puerta in de plaats Moratella. Deze plaats was ‘niet al te ver van Tobarra’ tenminste dat leek zo op de kaart. Toevallig had de familie Talboom in de zelfde omgeving een nacht in een hotel geslapen en zij hadden ons gewaarschuwd dat het best nog een stukje rijden zou zijn.

De hele dag is goed verlopen en ’s avonds tegen 20.00 uur kwamen er aan. Het was ook een heel avontuurlijk ritje geweest. Met de caravan op hele smalle steile weggetjes en als we de tomtom niet hadden gehad, dan hadden we het vermoedelijk niet gevonden zonder aan honderd mensen de weg te moeten vragen. Maar ja zoveel mensen waren we nou ook weer niet tegengekomen. We wilden een rustig plekje om aan de nieuwsbrief te kunnen werken en alle mailtjes goed af te kunnen handelen. Ja 30 mei zou voor ons in de natuur een rustdag worden …, de laatste voordat we met een wagen vol met hondjes naar Nederland zouden afreizen.

De camping was letterlijk ‘in the middle of nowhere’… maar schitterend gelegen. Om ons heen hele bendes eekhoorns die in de bomen om de caravan zwierven.

Het geluid van een snelstromende rivier zachtjes op de achtergrond en voor de rest niets dan het getjilp van vogeltjes.

Alles uitgepakt en verslaafd aan de laptop had ik mijn tafeltje opgezet en de boel opgestart…. Oeps… Geen internet verbinding …. Dit was een prijs die we moesten betalen om in zo’n schitterende omgeving te mogen zijn…. Rond middernacht zijn we naar de receptie gelopen en daar bleek een pc te staan waar een hele trage internetverbinding op draaide. We wilden niemand tot last zijn en hebben vlug even de gmail bekeken. Geen dringende dingen. Dit was dus behalve sms het enige digitaal contact dat we hadden met de buitenwereld.

We hebben afgesproken op dinsdag 31 mei tegen het eind van de ochtend bij Juan-Carlos en Piedy te zijn. Dat betekend morgen rustig maar bijtijds de dag starten en dan op pad gaan naar Tobarra.

Rest ons nu dit bestandje op een usb-stick te zetten en te proberen te verzenden vanaf de pc bij de receptie van deze camping.

Als jullie deze nieuwsbrief lezen is dat dus gelukt….

Tot zover…
Groet van Annerie en Ton

dierenmissies@gmail.com
+31 (0)622225271