Dierenmissie 4: Dierenmissie 4 – Deel 5, Het laatste stuk naar Tobarra

Beste mensen,
Vanmorgen het berichtje gekregen dat in Volga goed de nacht is doorgekomen. Gistrenavond heeft ze een bloedtransfusie gehad en dat heeft haar goed geholpen. Laten we afwachten hoe het vandaag verder verloopt….
Het is 11.00 uur en we hebben alles ingepakt en zijn klaar voor vertrek voor het laatste stukje naar Tobarra. Rijden over de plaats Almansa dan via Hellin naar Tobarra.. dat is het kortste weg anders wordt je over de weg naar Albacete geleid en dat is een heel stuk om.
Als we aankomen rijden bij het asiel is het 14.00 uur geworden en als we de stoffige weg afrijden om bij de ingang te komen, zien we weer waarom de het project “de Muur” zo belangrijk is. Ook wij komen over dezelfde weg gereden zoals zovelen die dagelijks zo naar het werk gaan. Ondanks dat we stapvoets rijden doet onze auto met caravan nogal wat stof opwaaien en het lijkt of we een lange rookwolk achter ons aan hebben hangen. We zien in één oogopslag dat Muki, Max en Cairo vrolijk blaffend ons begeleiden en op enige afstand van het hek zien we ook de witte maar bang en verlegen Rayo onze komst gade slaan. Rayo was een pup van Nieves die met ons in januari naar Nederland was gekomen. Rayo is in het asiel geboren de dag nadat Nieves ’s-nachts over de afrastering was gegooid. Om de één of andere reden is Rayo altijd bang geweest. Misschien is bang niet het juiste woord want ze is best nieuwsgierig maar als je haar probeert te aaien gaat ze gauw aan de andere kant van het terrein staan.

Er is nog getracht om Cesar Milan, in het kader van opnames in Madrid, naar Rayo te laten kijken maar helaas was dat agenda-technisch niet mogelijk. Er wordt nu nog steeds naarstig gezocht naar een ervaren gedragstherapeut die Rayo wil observeren en een behandelplan wil opstellen om hem zo van zijn angst af te helpen.
Piedy en Juan Carlos waren al vroeg op het asiel te vinden. De pups Nena, Nina, Buddha en Axel staan al klaar met ‘hun koffertje’, met paspoortje en riempje. Zij zijn het meest bewerkelijk om klaar te maken voor vertrek. Neska en Pancho zijn een stuk rustiger. Zij kijken je aan met een blik van: “We zien wel wat er gebeurd want we laten ons niet gek maken….”.

De kittens Henk en Gringo werden door Alma en Cristin naar het asiel gebracht. Hun aanwezigheid in het asiel willen we zo kort mogelijk laten zijn….
De ontvangs is zoals altijd uiterst hartelijk. Alle honden proberen weer hun best te doen om te alten zien dat ze echt klaar zijn voor een nieuwe baas…
Elke keer als we daar aankomen proberen we Piedy en Juan Carlos duidelijk te maken dat we niet om komen van de honger maar hun gastvrijheid kent geen grenzen. Deze keer staat er tafel vol met lekkere dingen zoals druiven, kaas, koek, stokbrood, ham, het kan niet op… en natuurlijk een lekker koud alcohol vrij biertje… Tja we moeten natuurlijk wel veilig kunnen rijden. Het is gewoon gênant hoe weinig we ervan eten maar ja we komen niet om feest te vieren maar we zijn hier met een missie…. Al is het moment van bijkletsen ook altijd erg leuk.

Vrijwilligers

Wat ook leuk is om te zien dat er hard gewerkt wordt in het asiel. Zo hebben ze boven de oude picknicktafel (waar de Piedy en Juan Carlos met de gasten of vrijwilligers de pauzes doorbrengen, professioneel overkapt. Uit de zon, en als het onverhoopt mocht regenen, droog… !!!
Het zelfde systeem van overkapping heeft Juan Carlos ook gebruikt op de terreinen bij de honden. Hij is nog niet klaar maar er staan er al een paar. “Kijk zulke gelaste constructies kunnen niet kapot waaien”…
Ook deze keer hadden we weer spulletjes bij ons die waren ingezameld door Amanda Passchier en Lotte van de Bunte en Piet Verhagen. Voornamelijk voer en riempjes en nog een leuk presentje voor Piedy van Lotte en Piet die in november daar gaan werken als vrijwilligers. De manden in allerlei maten nemen we in oktober mee als we de grotere asiels aandoen want die worden in Tobarra niet gebruikt.
De kennismaking met de ‘gelukkige hondjes’ heeft elke keer iets bijzonders iets magisch… het is alsof ze weten dat er iets aparts staat te gebeuren.
Zelfs Daisy en Franky die pas in oktober mee gaan lijken al te weten dat zij uitverkoren zijn….

Daisy

Daisy mag bij ons en Sally komen wonen en Franky heeft een nieuw baasje gevonden in Hengelo.
“Dus ik begrijp het goed, nog één maandje wachten ??”
Lijkt Franky hier rechts op de foto te vragen………

“Hee joh maak eens een close-up????  “OK”, zeurkous….

Links op de foto neemt Daisy alvast een voorproefje op alle knuffels die ze in oktober zal krijgen…
Dan wordt het tijd om onze reisgenootjes klaar te maken voor vertrek.
Big boy “Pancho”krijgt de grootste bench van de caravan.
Flinke pup Axel (Carlitos) krijgt de op één na grootste bench naast die van Pancho.
Nena en Nina krijgen een bench van gelijke grootte de één beneden en de andere boven. Later, onderweg, blijken ze steeds te willen wisselen …. OK dat mag….
Buddha (Croquet) zit ook boven naast de katjes Henk (Trabis) en Gringo (Siames)

Axel

Neska ging, met een kleine aansporing gewillig de vreemde auto in hup achter Sally aan op de achterbank.
Een kleine bench bleef leeg en dat is de bench van kleine Volga. Hierover zal ik later berichten.
Zoals gebruikelijk maakt Juan Carlos vlak voor verstrek voor vertrek een fotootje van alle reizigers in de carvan.

Eén katje, ET genaamd van ca 12 weken oud, moesten we helaas ook achterlaten. Daar hebben we nog geen baasje voor. Ze moet trouwens nog op het internet worden geplaatst. ET was twee weken geleden aangeleverd en verzorgd door de vrijwilliger Christina. Dit poesje had blijkbaar eerder een gebroken achterpootje gehad maar dat is zelfstandig genezen. Niet 100% recht maar vrijwel onzichtbaar en wat belangrijker is het poesje is speels en heeft er geen enkele last van. Hopelijk kan ze in oktober ook meekomen.
Omstreeks 19.30 uur reden weg van het asiel in Tobarra. De hondjes en katjes hadden hun plekje gevonden. Het werd al gauw donker en met een korte stop konden we in de koelte rijden tot 00.30 uur. We waren beland tot net boven Valencia. We hadden geen puf meer om nog aan de nieuwsbrief te werken. Het was een emotionele dag geweest en geloof het of niet het is altijd weer even wennen om met de wagen vol met dieren op stap te zijn…
Inmiddels hebben alle hondjes buiten geplast dus dat zit wel goed. Slechts één ongelukje in de caravan waarvan we niet zeker wie de dader is… We hebben het er met z’n allen over gehad en we maken er geen woorden meer over vuil.
Dinsdag 13 september, 05.30 uur.
De dag breekt aan en het leventje gaat weer beginnen. Alles twee keer eruit en twee keer plassen en zo mogelijk poepen. Dan  allemaal lekkere botjes om op te kluiven tijdens het rijden en dan vlug wegrijden.
Het is inmiddels 08.00 uur…

Nu begint de rit pas echt leuk te worden. De katjes gedragen zich voorbeeldig, zijn lekker speels (vooral snachts) en we leren de hondjes door en door kennen.

Neska

Neska weet dat ze mooi is, ze luistert prima naar het woord ‘ASSEE’ Dan gaat ze meteen zitten. Ze vindt het heerlijk om met een natte vacht te liggen rollen in het bos… tja, tot zo ver haar mooi zijn….

Pancho is de grote jongen die die niet omver te krijgen is. Als hij ligt is het een lieverd en als hij met je aan het vrijen is, is hij ook een lieverd. Als hij gewoon staat, dan straalt hij één bonk kracht uit … “Inbrekers… Pas maar op want Pancho komt naar Nederland…!!!”

De twee donderstenen Nena (gele bandje) en Nina hebben een soort verbond gesloten zoals alleen tweelingen dat kunnen hebben. Nina heeft witte tenen. Ze zijn allebei gevoelig voor kritiek en als je ze boos aanspreekt kijken ze je verschrikt aan en willen het gauw weer goed maken. Heerlijke meiden die speels zijn. We zijn druk bezig om hen aan het lijntje te leren lopen. De ene keer gaat dat beter dan de andere keer.

Nena & Nina

Plassen op commando gaat nog niet vanzelfsprekend. Ze goed in de gaten houden en zien wanneer ze onrustig worden is belangrijk om ze buiten te laten plassen. Als je ze dan meeneemt gaat het na een blokje of 10 vanzelf… (dit is een grapje).. Raad eens wie van de twee is dit??????

Axel (Carlitos) is een jeugdige praatjesmaker die — als hij ergens binnenkomt— ook iemand binnen laat komen. Hij is zeer alert en ziet alles. Hij staat het liefst de hele dag op zijn achterste benen om zo ver mogelijk te kunnen kijken. Axel luistert ook erg goed en ook hij is gevoelig voor kritiek. Een keer waarschuwen en hij vraagt om je goedkeuring. Dat wil niet zeggen dat hij niet ondeugend is….. Van sloopgedrag hebben we niets gemerkt. Hij is een hond die snel leert en die graag positieve aandacht wil verdienen. Een vrijdoos, liefst op schoot, en een echte werkhond…..

Buddha

Buddha (Croquet). Wat een bijzondere hond is dat. In alle opzichten. N Laten we beginnen met zijn model. Zijn brede porten en grote kop doen vermoeden dat hij een grote hond zal worden. FOUT. Hij blijf klein. De lengte van het lichaam is als die van een tekkel, maar de kop is van een herderdogjudokakoffiehond.  Probeer dat nou maar eens te vatten. As je zo’n lief karakter hebt en kroelneigingen hebt dan zou je haast denken dat er toch ergens een schoothondje in moet schuilen. Maar zijn tekening van zijn vacht lijkt ook weer op een herderstype…
Al wordt Buddha honderd jaar men zal hem altijd als een pup zien omdat de verhouding en van zijn poten en kop ten opzichte van zijn lijf niet kloppen. Misschien is dit ook wel de rol die Buddha wil blijven spelen voor de rest van zijn leven….

Op de camping

13 september 12.30 uur

Op de parkeerplaats

We zijn neergestreken op een parkeerplaats op ongeveer een half uur rijden van de Franse grens.
Hier slaan we uitgebreid ons kamp op. We moesten de nieuwsbrief nog maken van gisteren.

Voorts hadden we steeds contact met Tobarra en de nieuwe familie van Volga.  Rond de middag leek alles nog stabiel te zijn maar haverwege de middag kregen we het bericht dat het vrij plots slechter ging met Volga.

Het bericht dat rond 18.00 uur hierop volgde maakte aan elke hoop op Volga’s genezing definitief kapot.

Volga

Omstreeks 18 00 uur kregen we het bericht dat Volga was overleden.

Het was Volga niet gegund om een beschermt leventje te mogen leiden in Nederland. Ondanks de beste medische verzorging in een speciale dierenkliniek in Murcia Spanje, kon zij niet gered worden.
We danken Manuela en Rob uit de grond van ons hart dat zij al die tijd achter de adoptie zijn blijven staan ondanks dat Volga onverwachts ziek was geworden vóórdat zij naar Nederland was gekomen. We wensen hen heel veel sterkte met het verlies van hun Volga.
We hebben zo’n fijn adoptiegesprek gehad en mocht kennis maken met jullie twee labradors die nu de aandacht en kwellerijtjes van de kleine Volga zullen moeten ontberen
We danken iedereen die meegeleefd heeft met het wel en wee van kleine Volga.
Namens:
Manuela en Robert (baasjes van Volga)
Piedy Juan-Carlos “Los Mejores Amigos”
Annerie en Ton “Dierenmissies”
Hartelijk dank voor uw medeleven….

Nu is het bijna 24.00 uur. De nieuwsbrief is te groot om per mail te versturen dus ik moet hem eerst op de dierenmissies site zetten. Dan krijgen jullie weer linkje toegstuurd net als de vorige keer. Het was een lange dag.
Groet van Annerie en Ton
dierenmissies@gmail.com

+31 (0)622225271

Bij voorbaat dank aan alle mensen, bedrijven, organisaties die ons geholpen hebben en nog gaan helpen bij het verzamelen van goederen, het geven van advies, of anderszins ondersteuning hebben verleend en nog zullen verlenen aan de komende transporten