Beste mensen,
Kennel met zee
We hebben de zondagnacht van 16 op 17 oktober op een parking net boven Valencia doorgebracht. Van de nieuwsbrief kwam toen niets meer. Die hebben we op maandag morgen gemaakt en rond de middag verzonden waarna we rond 13.00 uur zijn weer zijn gaan rijden.
Op maandag 17 oktober strandden we op een parking net onder Barcelona. De tijd van elke stop die we maken duren langer dan we gewoon zijn. Het opzetten van de buiten-ren voor de puppies is een bewerkelijk verhaal maar heeft absoluut zijn nut bewezen. Tot nu toe hebben we de benches droog kunnen houden. Dit is natuurlijk een hele prestatie en daar zijn we dat ook, namens de pups, erg trots op. Elke tussenstop betekent de boel opbouwen, pups erin, de andere hondjes uitlaten, pups weer in de caravan doen, de boel weer afbreken en rijden maar weer. We weten wel dat we zo niet erg opschieten maar dat geeft niet want we hebben tijd genoeg. Van maandag op dinsdag stonden we op en prachtige plaats. Met ‘Vistas a la mar” uitzicht op zee… Toen alles eindelijk rustig was hebben we bij het wegrestaurant een friet met kip gehaald en hebben dat in de caravan met de ramen open en met het geweldige uitzicht, genuttigd. Eerlijk gezegd hebben we in het verleden op minder mooie plekjes vakantie gevierd waar we dik voor moesten betalen en van de beloofde “Vistas a la Mar” maar bar weinig te bekennen was.
Als je dan ook nog wakker mag worden met een ochtendzon die in de verte boven de zee opkomt, dan voel je even een rijk mens…. Totdat dan de het spul zich laat horen want dan zijn alle romantische plaatjes direct uit de gedachten. Werk aan de winkel….
We wilden doorrijden tot we in Frankrijk waren. Net over de grens werden we een beetje onaangenaam verrast. De mooie Parkings met de grote picknickplaatsen waar we naar uitkeken waren net over de grens allemaal in de revisie… het ene bordje “FERMEE” na het andere bordje kwamen we tegen zodat we door moesten blijven rijden tot ongeveer 15.00 uur toen we eindelijk een geschikte plaats hadden gevonden.
Ook nu stonden we weer op een fantastisch plekje. Midden in de natuur maar zonder voorzieningen. Nauwelijks hadden we de buiten-ren opgezet en puppies er gedaan of de politie kwam langs. Nieuwsgierig keken ze naar onze uitspanning. Toen we hadden uitgelegd wat we met die beesten deden en dat we onderweg waren van Spanje naar Nederland vonden ze het allemaal best. Allervriendelijkst vroegen ze toen of we van plan waren hier de nacht door te brengen. “Ja”, zeiden we en vervolgens waarschuwden ze ons voor de overvallers die deze regio onveilig maakten. “Niet alle geld in één portemonnee doen hoor”, was hun laatste advies nadat ze met een glimlach naar de pups en een medelijdende blik naar ons hadden gegund.
Het zou een enorm lange nacht worden.
Vanaf 16.00 uur die middag hadden we aan deze nieuwsbrief gewerkt en we merkten dat de stroom te zwak was geworden om 220 volt te leveren. Dat betekent dat alles op 12 volt overschakelt maar dat we dus ook de laptop niet meer kunnen opladen.
Om 20.00 uur werd het donker en we hadden goed gehoord wat de agenten ons hadden vertelden. Onwillekeurig hou je beter de boel om je heen in de gaten. We stonden volledig afgezonderd op een berg omdat we niet willen dat de we tot overlast zijn van andere mensen. Per slot van rekening maken die puppies nog al wat lawaai. Omdat het bewolkt was en er daar geen verlichting was, was het aarde donker om ons heen. We hadden de buitenren in het licht gezet met lampen die we bij ons hadden maar toch voelde dat niet goed. Toen we rond 21.00 uur zonder aanwijsbare reden of noodzaak, voor de tweede maal dezelfde een auto de berg op zagen rijden en ons dus tweemaal passeerde, vonden we het tijd worden om te vertrekken. We zijn niet bang uitgevallen maar zoals we al zeiden ‘het voelde niet goed’ en we besloten elders kamp op te slaan voor de nacht. De pups hadden net in de ren gespeeld dus was dit het moment om de boel op te breken.
Het opbreken was snel gebeurd maar we beseften ook dat we nu in het stikke donker een nieuwe plek moesten vinden voor de nacht. We reden de parking af en vonden rond 22.30 uur een nieuwe stek op een parking ‘aire Beziers-Montblanc’.
Hier moesten we nog de grote honden voor de laatste ronde uitlaten. De pups waren stil… We namen de gok en probeerden maar snel te gaan slapen.
Mis gegokt…. 01.00 uur. Spencer begint met piepen en blaffen. Om 01.30 uur besluiten we om die ene pup even uit te laten. Hoera een plasje en een grote boodschap was het gevolg dus een goede beurt van die lieverd. Alles zachtjes weer dicht afgesloten en terug het bed in gekropen.
Om 02.30 uur vonden Dunque en Sue het tijd worden dat ze even uit moesten. Natuurlijk werden we wakker door het eindeloos blaffen. Ook die die deden keurig hun behoeften. Ook toen weer alles stil terug in de bench gedaan en konden weer het bed in.
Jullie begrijpen het al. Om 04.00 uur besloten we om het kleine spul maar in de buiten-ren te doen …. Hadden we dat maar om 23.00 uur gedaan… Na een half uurtje konden ze weer naar binnen. Nu konden we weer proberen te slapen. Dat lukte tot dat om 08.00 uur een bus met schoolkinderen vlak bij ons kwam te staan. Het gekrijs van de kinderen zorgde ervoor dat Sally en Botas het nodig vonden om de waakhond uit te gaan hangen. Gelukkig werden niet wij alleen maar ook alle andere honden weer wakker. Ach zoals het werkwoord luidt: “Ledigheid is des duivels oorkussen”…
Hoog tijd om de dag weer te starten, per slot van rekening hadden we meer dan genoeg keren ons oor op het kussen gelegd….. pffff.
Alle pups weer in de butenren en de andere hondjes uitgelaten… watertanks weer gevuld en het chemisch toilet weer gereinigd en gevuld met water.
Het is nu dus 19 oktober om 10.00 uur. We zijn weer aan het rijden. In de ochtend lijk je fit maar toch voel je hoe de vermoeidheid je bekruipt. Annerie zorgt voor de colaatjes, broodjes en koekjes enfin van alles om maar alert te houden. Het gesproken boek weer aangezet en terwijl we rijden luisteren we het spannende verhaal “Spoorloos”.
We maken drie sanitaire stops waarvan er één een tankbeurt is, Zelfs hebben onszelf de luxe verschaft te lunchen op de plaats waar we ook getankt hebben. Hondjes in de caravan gelaten en Sally en Botas bleven in de auto… Wat een rust….
Het is nu 18.00 uur. We zijn terecht gekomen op een parking tussen Lyon en Dijon. Ergens bij Macon. We hebben de boel weer opgezet en alles is uitgelaten heeft eten gehad en is nu rustig. Het is donker geworden en nu het 20.00 uur is hebben we tijd om de nieuwsbrief te werken.
De accu’s zijn onderweg weer een beetje bijgeladen dus we kunnen weer voorruit. We weten dat aan het eind van de avond alles weer uit moet.
We hopen dat we ze dan weer rustig kunnen krijgen, want wat verlangen we naar een goede nachtrust…. Wat zou dat eerlijk zijn.
Nu nog even wat kwijt over de reisgenootjes…
Franky slaapt
Franky is absoluut onze bewaker al zou je het niet zeggen als je hem op de foto ziet. Op de vorige parkeerplaats hadden we belangstelling van twee mensen die de parkeerplaatsen schoonmaakten. Een hele vriendelijk Spaanse mevrouw en meneer. Franky en Daisy lagen aan de riem naast de puppie-ren. Toen ze dichterbij kwamen liet de lieverd Franky duidelijk horen dat ze zich even moesten melden. Tja dat maakt indruk. Als ze eens wisten.
Franky is een hond die ‘om het kroelen’ bij je komt liggen. Liefst nog even een lik in je gezicht geeft en dan zich tegen je aan drukt. Eigenlijk is het geen gezicht. Franky is een hele ruig ogende hond. Met een kop als van een Ierse wolfshond. De vacht lijkend op die van een Bouvier maar dan nog stugger. Ook de bouw van een bouvier maar dan met normale oren en
Franky en Daisy
normale staart. Hij loopt prima mee aan de lijn. Als hij aan de rollijn loopt is een kleine waarschuwing genoeg om hem gauw weer naast je te laten lopen. Dat is nou eenmaal het
voordeel als je een hond hebt die net even iets ouder is en alles zo’n beetje wel gewend is.
Wat zal hij een heerlijk leven krijgen met alle aandacht die speciaal voor hem bedoeld is… Franky is van alles te leren want het enige dat hij wil is zijn baasje plezieren…. O ja en dan nog iets.. Als Franky een plasje doet, zoals alle grote hondenmannen dat doen, dan doet hij dat eerst met zijn ene poot om hoog, dan draait hij zich om en tilt op de dezelfde plek zijn andere poot omhoog. Als afsluiting veegt hij zo krachtig met zijn grote poten de boel aan… dat het soms lijkt of hij de grond wil omploegen..
katy met Ity
Katy is een lieverd die meer in haar mars heeft dan we aanvankelijk dachten. Ze vindt het fijn om gelijk met Daisy en Franky uitgelaten te worden. Is toch wel gezellig. Ze was ook de eerste die een grote boodschap deed en dat is altijd een grote stap tijdens het reizen. Het zegt iets over haar zelfstandigheid en haar vertrouwen dat ze heeft in de reisonderneming. Bovendien is ze tijdens het uitlaten even verlost van Ity die maar niet wil accepteren dat Katy haar echte moeder niet is. Ity is al een best katje geworden en helemaal niet zo piepklein meer.
Eerlijk gezegd zijn wij wel blij dat die twee bijelkaar kunnen want hen saampjes hoor je de hele nacht niet. Als we ‘s morgens Ity uit de bench bij Katy halen en in haar eigen bench zetten gaat ze direct op de kattenbak en kan
Katy even buitenhaar behoefte doen. Wat kan de natuur toch mooi zijn.
Spencer
we zijn aan het stoeien
Spencer is een stevige jongen die graag het voortouw neemt in een robbertje knokken met één van zijn broertjes Dunque of Dove. Die twee laten zich maar wat graag verleiden tot een stoeipartijtje en dan gaat echt alles omver. In en over de ijzeren waterbakken die dan door de hele ren gesleept worden. Als de zusjes mee worden getrokken in het spel en dan is de chaos compleet…. Eigenlijk willen de meiden Sue, Rita en Chiara liever dollen met de plastic etensbakjes om ze samen volledig in reepjes te trekken….
Op het ogenblik zitten Dove, Spencer en Sue in de onderste bench .. Ze zijn aan het vervelen en stoeien… er wordt steeds geblaft terwijl de andere drie Dunque, Chiara en Rita heerlijk rustig liggen te slapen… Tja als
dat vannacht maar goed gaat…
Tot zover….
Groet van Annerie en Ton
dierenmissies@gmail.com
+31 (0)622225271
Bij voorbaat dank aan alle mensen, bedrijven, organisaties die ons geholpen hebben en nog gaan helpen bij het verzamelen van goederen, het geven van advies, of anderszins ondersteuning hebben verleend en nog zullen verlenen aan de komende transporten.
Er zijn nog geen reacties op dit artikel. U kunt als eerste reageren!