Allereerst wensen we iedereen een hele fijne kerst toe ,µ… en we hopen dat deze dagen voor iedereen en alle dieren een start zal zijn van nog meer zorgzaamheid, vreedzaamheid en verdraagzaamheid.
Beste mensen,
Zoals beloofd zou ik verslag uitbrengen van de nacht. Gelukkig had Harrie besloten zich terug te trekken in zijn bench. Hierdoor hoefde we slechts met ons eigen gespuis het gevecht om een plekkie aan te gaan. Daisy gaf het al gauw op en ging pal voor het bed liggen en Sally en Botas hebben eerst nog een half uurtje op bed gestoeid voordat ze eindelijk rustig gingen liggen.
Harrie is een geval apart. Gisteravond had hij gekotst. Toen we het wilde opruimen voordat hij het weer zou opeten liet hij even zien dat hij zijn “opgewarmde eten” niet wilde opgeven. Dit kan natuurlijk niet een kleine stevige confrontatie was onvermijdelijk. Dit resulteerde in het feit dat hij de eerste tijd van die avond keurig en schuldbewust voor zijn bench zat. Daarna was het weer allemaal dik aan…
Toen was het morgen. Bij het uitlaten.. eerst de drie musketiers en toen Harrie, had hij weer iets bijzonders. Tot nu toe moesten we hem steeds lokken met wat lekkers om de caravan in te springen en iets lekkers geven om hem de bench in te krijgen. Hem er inproppen lukt echt niet als hij dat niet wil… Nu liepen we met hem buiten op het campingterrein van Lyon toen er zo’n elektrisch golfkarretje aankwam van de tuinmannen. Hij werd helemaal gek en nam een spurt naar de caravan. Hij zou bijna door de caravandeur heen gaan om binnen te mogen. Ook toen hij zijn bench in ging, ging hij helemaal achteraan zitten tussen zijn knuffels… Hij is nu veel makkelijker de caravan in te krijgen alleen het naar buiten gaan is nu wat moeilijker. We laten de andere hondjes voor gaan en als ze buiten staan help ik hem voorzichtig de stap naar buiten te maken terwijl Annerie hem roept en de andere hondjes hem uitdagen. Tja, tegen zoveel overredingskracht kan hij natuurlijk niet op. Hij blijft zeer voorzichtig en waakzaam voor bijzondere geluiden…
Hadden we het gistgeren nog over een afgeladen caravan… Om een kleine indruk te geven hebben we een fotootje gemaakt. In de hoek links onderin is de bench van Harrie nog net te zien. Het is niet zo gek dat de caravan nu niet de optimale gewichtsverdeling blijkt te hebben. We hebben het gewicht zoveel mogelijk verdeeld maar we moeten ook nog met 4 honden kunnen leven en dan kun je niet ongestraft de vloer vol met goederen leggen… en al zeker geen zakken met voer. Tenminste als je ‘s morgens geen groot mix festijn van allerlei verschillende merken wilt hebben.
Gewoon lekker rustig rijden met een gangetje van 85 kilometer per uur is voorlopig de enige oplossing. We toeren lekker en bij de voorlaatste stop bij de grens van Spanje hebben de camping uitgezocht die we met een bezoekje wilden vereren. We konden kiezen uit drie campings. Roses, LLoret of Blanes. Het werd Blanes omdat we daar tot 21.00 uur terecht konden om in te checken en dat zouden we net kunnen halen.
Als je van de A7 afgaat dan moet je nog zo’n 20 km over de N11 rijden en dat is een donkere weg met veel bochten…. Moeiteloos kun je je voorstellen hoe hier in het hoogseizoen een dronken toerist zijn weg in de berm vindt…
Uiteindelijk reden we Blanes in en na een hele serie rotondes “en de nodige gesloten campings”, kwamen we op de plaats van bestemming. We waren opgelucht toen we ineens de verlichte aankondiging zagen.
Toen we met de auto tot vlak voor de poort waren gereden zagen we het bord van de campingbeheerder die antwoord gaf op de prangende vraag die ons al even door het hoofd speelde… Dat betekende overigens niet dat de campingbeheerder aanwezig was. Nu we hier waren was is ik niet meer van plan weg te gaan dus maakte ik het hek open en reed de caravan naar binnen. Een camping met een heleboel lege plakken en hier en daar rijkelijk met kerstlichtjes versierde caravan bevolkte deze camping. Toen we eenmaal binnen de poort stonden liep ik naar 
de eerste de beste caravan met voortent en duizend lichtjes en vroeg naar de beheerder. “Sorry, he is not here at this time of year….”… Tja het was 21.00 uur op Kerstavond. We konden er ons wel wat bij voorstellen. De man die ons te woord stond was blijkbaar een overwinteraar die hier al lang kwam.
“Staying long..?”, vroeg hij.
“Just for the night…”, antwoordde ik.
“OK, just pick a place and if you leave early in the morning before the office is open, then just leave 14 euros in the mailbox..”.
Zo’n camping hadden we nog niet eerder meegemaakt.
We besloten de auto en caravan vlak bij de ingang te parkeren. We wilden per slot van rekening niemand tot last zijn met onze vier hondjes. Dan wordt het altijd even druk. Stroom aanleggen, pootjes van de caravan uitdraaien, honden uitlaten (en dat gaat niet zo snel met het ritueel dat Harrie zich eigen had gemaakt). Vervolgens krijgen eerst de hondjes en daarna wij zelf te eten. En als dat allemaal achter de rug is wordt het tijd contact te zoeken met de buitenwereld. We startten de computer en keken als eerste de mailbox na. We lazen in een mailtje van Piedy dat naast Sisi (Lasi) nu ook Tommy (Kupi) en Draco bij haar in huis wonen. Zij woonden eerder bij een gastgezin. Voorts wenste ze ons, vooral deze avond, een veilig rit omdat, zoals zij zegt, Spanjaarden op deze avond te veel drinken en dan toch gaan autorijden……
We beantwoordden nog een tiental mailtjes en proberen een start te maken met de nieuwsbrief. Het gaat niet zo makkelijk en we beseffen dat we behoorlijk moe zijn. Dan komt er nog een mailtje van Maurits de webmaster binnen. Hij doet voor ons de nieuwsbrief op de site zetten en verspreiden zodra ik hem geschreven heb. Hij vraagt belangstellend of de brief er nog aankomt. Ik vertel hem dat het me spijt maar dat ik hem niet meer af zal krijgen op Kerstavond en dat het de volgende dag zal worden.
Dan is het ineens 24.00 uur. Het is Kerst. Annerie en ik kijken elkaar aan en lachen vermoeid en voldaan en bezegelen dit moment met een kerstzoen. Het is weer Kerst en we zijn weer op pad… het is voor ons eerder regel dan uitzondering dat we met Kerst niet thuis zijn. Hoewel we nu al een heleboel reizen gemaakt hebben om hondjes te halen wordt het onze tweede Kerst dat we met een boel beestjes op stap zijn en het voelt goed… .
Nog een laatste rondje met de beestjes lopen en dan het bed opmaken….. De serene rust van de camping geeft een verleidelijke knipoog naar de lichamelijke vermoeidheid en de combinatie van deze twee blijkt onweerstaanbaar. Zodra we in bed liggen vallen we als blok in slaap ….
06.00 uur Kerstmorgen. Harrie geeft aan dat hij nodig uit moet.
Dat betekent dat we allebei in de touwen moeten. Ons eigen trio is in een mum buiten en is zo getraind dat ze bijna op de automatische piloot hun dingetjes doen om de dag te starten. Maar ja Harrie heeft nog een beetje extra aandacht nodig. Opnieuw stonden we met Harrie in de deuropening van de van de caravan. Harrie gluurde naar buiten en wij probeerde hem weer met zachte woordjes over te halen naar buiten te komen. Het zou niet de laatste keer zijn en opnieuw was het een vermakelijk tafereel. Eindelijk konden we hem met zachte dwang in beweging krijgen. Toen hij eenmaal buiten was en de deur dicht was gedaan kon hij zich concentreren op de reden waarom hij ons wakker had gemaakt. Een grote en een kleine boodschap was de beloning. Wat een opluchting….
De nieuwe dag is definitief gestart en als we gedoucht en afgerekend hebben bij het kantoortje gaan we weer op weg. Komende nacht hopen we in Sagunto te kunnen doorbrengen. Wellicht kunnen we daar twee nachten blijven. We zouden Harrie pas op 27 december overdragen. We zullen wel zien of we daar met vier hondjes welkom zijn…
Tot zover…
Groetjes,
Annerie en Ton