Beste mensen,
Zaterdag 10 maart 2012.
We hadden vrijdagavond de caravan op de camping in Blanes (die ook zo heet camping Blanes) zo maar ergens tussen de bomen neergezet. Niet afgekoppeld maar er zo vooruit in gereden. Ten eerste waren we best moe en waren we niet in de stemming om moeilijke toeren uit te halen. De caravan is een stuk groter dan de vorige en daar komen we (ik dus) steeds weer achter. Ik kan er goed mee rijden maar of je rijdt met een caravan van 5 meter of een van 6,5 meter. Ook de dissel blijkt een stuk langer te zijn waardoor het keren tussen bomen door toch best wel even lastig is.
De luie manier van parkeren onder de bomen zorgde er ook voor dat we geen tv konden kijken. Dat was natuurlijk niet erg want we moesten nog genoeg schrijven aan de nieuwsbrief.
Het is nu zaterdag 10.00 uur en we maken ons op om te vertrekken. Tja … even dat ding zien te keren pfff. We worden geholpen door de campingbeheerder en een tuinman. Vorige keer hebben ook al melding gemaakt van de gemoedelijke sfeer die deze camping uitstraalt en het goedkope tarief van 14 euro per nacht. (meeste campings rekenen tussen de 20 en 30 euro per nacht) O ja, alles is daar ontzettend schoon… beetje reclame mag… http://www.campingblanes.com/
We hebben onderweg met de I-phone nog per mail contact met Piedy. Toen ze had verteld van de ramp met Livai was ze zo van streek geweest dat ze er over had gedacht om de handdoek in de ring te gooien. Het was emotioneel zo zwaar … Nu we anderhalve dag verder zijn komt ook bij Piedy en Juan Carlos de realiteit van alledag weer terug en eisen de andere hondjes ook hun aandacht weer op.
We hebben tientallen mailtjes gekregen over Livai. Opvallend is hoe de dierenvrienden niet alleen meeleven met Piedy en Juan Carlos maar heel goed begrijpen dat de pijn van dit verlies ook gevoeld wordt bij zijn nieuwe baasjes. Het is dan ook dat we door deze nieuwsbrief namens al die mensen die gereageerd hebben Ilonka, Edwin en hun kinderen alle sterkte wensen met het verlies van Livai.
Het is 17.15 uur en we arriveren bij de camping in Sagunto. We kijken uit naar een plekje dicht bij het strand waar onze hondjes lekker kunnen rennen. We zijn moe van de rit en we hopen spoedig ons kampement op te kunnen slaan. We rijden de camping op en bij de receptie sluiten we, ongewild, de weg af. (het is maar een smalle toegang) Ik laat de paspoorten achter en we kunnen op eigen gelegenheid gaan kijken of er nog een plekje is. Dit voelde niet goed want dat is meestal een teen dat het eigenlijk zo vol dat ze niet eens meer weten wat er nog vrij is. We rijden de camping verder op en ons vermoeden werd bevestigd. Alle plaatsen zijn bezet en de paar plekjes die nog over zijn, zijn voor onze caravan veel te klein. Dit hebben we hier al een keer eerder meegemaakt en we maken er verder geen woorden over vuil. We keren op het terrein de caravan en rijden het terrein af. Bij de receptie natuurlijk even de paspoorten weer opgepikt. We horen nog een excuus vanachter het loket vandaan komen maar we reageren daar niet meer op. Zodra we buiten de camping staan gaan we eerst een plekje zoeken om de hondjes goed uit te laten. We hadden ze een beetje te lang laten wachten want hadden gehoopt hen op het strand te kunnen laten dollen. Dat moest nu dus nog even wachten.
Een half uur later zijn we weer op weg. Nu naar de Eurocamping in Oliva. Met circa 3 extra rij uren voor de boeg.
Het is 20.30 uur. We staan voor de ingang van de Euro camping.
Even een kort bezoekje aan de receptie en we kunnen een plekje zoeken. En ja dat hebben we gevonden. Prima…. Nu eerst de hondjes de beloofde strandexpeditie laten beleven. We nemen hier even de tijd voor voordat we de boel installeren. De hondjes zijn helemaal door het dolle heen. Ze rennen als idioten achter elkaar aan. Ze hebben verlichte halsbanden aan en we zien de lichtflitsen over het strand schieten alsof het drie UFO’s zijn die niet kunnen besluiten waar ze zullen landen. Het duurt niet lang of ze zijn totaal uitgeput. Dit hadden ze verdiend want ze hebben zich de afgelopen dagen keurig gedragen en, achter in de auto, voornamelijk liggen slapen.
Om 22.00 uur hebben we de boel ingericht voor de nacht. Morgen zien we wel verder. Nog even de mail beantwoorden. Botas ligt uitgeteld naast de laptop op tafel en Sally heeft zich op de bank tegenover mij geposteerd. Beiden lopen te knikkenbollen. Daisy is al op bed gaan liggen in afwachting op onze komst.
Zondag 11 maart.
In alle vroegte de mail bekeken. Opnieuw zijn er mailtjes binnengekomen als reactie op onze vorige Nieuwsbrief. De camping is nog in diepe rust als we met de hondjes, bij de eerste zonnestralen, het strand op lopen. Opnieuw gaan ze weer helemaal uit hun bolletje. Nu kunnen we ze beter zien en als we wat wrakhout weggooien gaan ze er gedrieën achteraan. Het maakt trouwens niet uit wat je weggooit.. ook als of je doet dat je wat weggooit is al even leuk en zitten ze achter elkaar aan. Daisy is het eerste moe maar Botas en Sally kunnen dat een behoorlijk tijdje volhouden.
Als we dan aankondigen weer terug te gaan en we geven zelf het goede voorbeeld door quasi hard naar de caravan te gaan lopen, dan rennen ze ons voorbij en staan ze al weer voor de deur te wachten tot ze binnen mogen. Ze lijken wel afgericht hihi.
We hebben de puppyren te voorschijn gehaald en voor de ingang van de caravan gezet. We zien dat we die via het zijluik van de caravan te voorschijn kunnen halen. Dat is erg praktisch voor als we straks met de pups onderweg zijn. Ook merken we dat we niet bij de ‘rok’ kunnen die de onderkant van de caravan naar de grond afsluit. Stom maar die hebben we te goed opgeborgen en ligt onder de benches die we geplaatst hebben voor onze reisgenootjes. Net als de stokken van de Isabella voortent die o zo mooi moest zijn. Nu waren we al weken bezig geweest met het inrichten van de caravan en we hadden natuurlijk niet verwacht dat we deze extra dag zouden hebben.
We hebben ons meerdere malen afgevraagd wanneer we ooit Nederlanders zouden treffen die, zodra ze hun tent, caravan of camper hebben neergezet, te midden van een groot aantal nationaliteiten, als eerste volgende daad een Nederlandse vlag zouden hijsen. Wij zijn ze nog niet tegen gekomen. Wel komen we een groot aantal vlaggen tegen van onze oosterburen. Men neemt zelfs de moeite om, over een afstand van duizenden kilometers, een heuse vlaggenmast mee te slepen om maar vooral op grote afstand, door de fier wapperende driekleur Zwart Rood en Geel aan iedereen kenbaar te maken dat op die plaats een Duitse nederzetting is verrezen.
Trouwe lezers hebben ons relaas gelezen over de “speciale relatie” die we hadden met een Duits echtpaar tijdens onze vorige caravantrip. We hadden verwacht dat echtpaar hier weer te treffen maar ze waren al vertrokken. Even dachten we ze in de verte weer te zien maar de vlag die we gewaar werden behoorde tot een ander Duits stel en ook aan de andere kant van onze caravan zien we zo’n vlag wapperen. Tjonge!!!! We zullen Botas goed in de gaten houden en uit de buurt van stekkerdozen houden! Tenslotte hebben ze ‘s-nachts nu zelf verlichtingssnoeren om hun nek hangen.
Op het moment dat we met de hondjes het strand op rennen lopen we de mevrouw uit Etten-Leur tegen het lijf die hier bijna het hele jaar woont en voor de katjes op de camping zorgt (zie Dierenmissies 6, deel 7). Ze begroette ons hartelijk en het eerste wat ze met een lach vertelde was dat het bewuste Duitse echtpaar vertrokken was en daardoor haar camping katjes een beter leven hadden. We spreken af dat we elkaar nog wel zullen spreken maar ja het is alweer maandag en nu zijn we alle spullen, die er bij het asiel uit moeten, bij elkaar aan het zoeken. Morgenochtend vertrekken we al naar Tobarra. Met onze gedachten zijn we al lang bij de hondjes die meegaan en in gedachten hebben we de ruimte van benches al verdeeld. Hoe het werkelijk ingedeeld zal worden zal afhangen hoe groot de zeven pups zijn geworden. Het plekje van Livai zal natuurlijk ook benut worden maar dat geeft wel de nodige gemengde gevoelens.
Laten we nog even onze komende reisgenootjes voorstellen:
Allereerst de pups die ons onderweg vast laten zien hoe je de aandacht kunt trekken.
 |
 |
 |
 |
| Vicky | Bolita | Sara | Domin |
 |
 |
 |
|
| Kaya | Lexy | Roque |
Dan de volwassen hondjes (die het goede voorbeeld moeten geven).
 |
 |
| Macy | Pecas |
 |
 |
| Luna | De ervaren reizigers Daisy, Sally en Botas |
In ieder geval zullen de pups Vicky, Bolita, Sara (Sisi), Domin, Kaya (Tania), Lexy (Kika), Roque verdeeld worden over twee benches waarvan een ervan erg groot is. Macy (Lola), Luna (Nube) en Pecas krijgen een aparte bench. In het geval dat de pups toch meer ruimte nodig hebben dan zal Luna bij ons in de auto een eigen bench krijgen. Luna heeft naast een sterilisatie ook een kleine knie-operatie ondergaan en daarom verdient ze wat extra aandacht en vertroeteling.
We hebben deze twee dagen een boel geleerd. Wat handig is om bij de hand te hebben. Dat wil zeggen dat door de geplaatste benches een deel van de opbergruimte niet meer bereikbaar is. Hier moeten we beter rekening mee houden. Zo is ook de watertank daar geplaatst en kunnen we niet zien hoe vol die nog is. Een metertje zou handig zijn. Ook de stokken van de voortent liggen daarin opgeborgen. Daarom konden we de tent niet opzetten. Toen we de caravan aan het inrichten waren voor deze reis, wisten we nog niet dat we deze twee extra dagen zouden hebben en de gelegenheid zouden hebben om de tent uit te proberen.
We hebben sterk het vermoeden dat we toch te zwaar beladen zijn. Een volle watertank van 150 liter, zware voortent met palen, twee grote gasflessen, de ijzeren puppyren, de vijf geplaatste benches (volgestouwd met spullen voor het asiel), goederen voor Tobarra, eigen spulletjes dat loopt al gauw op. Het ledig gewicht van de caravan is al 1600 kg. We schatten dat we al gauw een eind boven de 2000 kg zitten. We zijn dan ook benieuwd hoe de auto de caravan zal trekken als alle goederen voor Tobarra zijn uitgeladen. We zullen het dinsdagmiddag zien.
Woensdagavond zullen we verslag doen van onze aankomst in het asiel en de eerste reiservaringen van de hondjes.
Tot zover…
Groetjes van ons
Annerie en Ton