Dinsdag 22 mei 2012.
Beste mensen,
Zoals we steeds hebben geprobeerd zijn we ook vandaag fysiek en mentaal goed uitgerust om de hondjes op te pikken en de reis naar huis te aanvaarden. Gisterenavond hebben we de boel op de tent na, afgebroken en ingepakt. Alle buizen zijn afgelopen weekend genummerd want zo’n puzzel willen we niet nog eens meemaken. Zo’n voortent moet echt binnen een uurtje kunnen ‘staan’. Het afbreken ging vanmorgen een stuk sneller. Wel is het zaak om dat een beetje secuur te doen zodat je alles voor de volgende keer zo voor het grijpen hebt. Enfin, rond 10.00 uur zijn we vertrokken met verse koffie in de kan en de gesmeerde broodjes in de tas, voorbereid om het laatste stukje af te leggen naar het verste punt van onze reis, het asiel in Tobarra. Al lijkt het niet zo ver meer, het is toch altijd nog zo’n 4 uur rijden door een behoorlijk heuvelachtig landschap. We nemen toch de binnenweg van Almansa naar Tobarra. Als we over Albacete rijden dan is het allemaal snelweg en is de weg minder heuvelachtig maar dan is de weg wel ruim 50 kilometer langer.
Allebei in gedachten verzonken en luisterend naar de muziek van een CD’tje tuffen de laatste kilometertjes weg. We weten dat Piedy en Juan Carlos alles weer klaar hebben staan. We zullen Don, Blanca, Otje, Tyna en Nuka spelend aantreffen in het Holland-terrein bij de voorraad plaats en de houten picknick tafel. Ze hebben al lang door dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Daar zullen ze weer kennis maken met onze Daisy, Sally en Botas. Als we dan tegen de avond weg rijden zullen ze vanaf dat moment de komende dagen samen in een kleine ruimte moeten verblijven. Samen eten, slapen, spelen en uitgelaten worden. Dat gaat altijd goed en zo’n clubje bij elkaar, die het voor elkaar opnemen als er van buiten iets bijzonders gebeurd, is gewoon vertederend om te zien. We kunnen gewoon niet wachten tot dat moment.
Rond 14.30 uur draaien we het zandpad op naar het asiel. Nog eerst door het tunneltje (dat zo onder water staat als het hard geregend heeft) en dan weer een beetje berg op waar vandaan we in de verte het asiel kunnen zien liggen. De onlangs aangelegde muur glinstert de zon. Nog een paar scherpe bochten op de weg die steeds hobbeliger en smaller wordt. We rijden hier stapvoets met de caravan want anders wordt alles van zijn plaats geschud.
We rijden met de ramen open en horen het geblaf van de hondjes steeds sterker worden. Die hebben ons al lang zien aankomen en natuurlijk ook Piedy en Juan Carlos gealarmeerd.
De poort van het asiel bestaat uit een sluis met twee poorten. Die sluis wordt voor ons leeg gehaald omdat we er met de caravan achteruit in moeten steken om zo te kunnen keren. Tegelijkertijd kan de caravan leeg gehaald worden als hij er in staat. Hoe minder je in de warmte hoeft te sjouwen met de airkennels, zakken voer, medicijnen etc.. hoe beter. Dan nog moet het zo’n dertig meter versjouwd worden via het Holland-terrein naar de voorraad ruimte maar dat scheelt toch weer een stuk. Aan een zijde van de sluis is ook de nieuwe kattenopvang gerealiseerd.
Juan Carlos heeft de poort al opengezwaaid en helpt me om de caravan van het smalle pad achteruit de sluis in te manoeuvreren. De auto staat nog half op de weg want die steekt nog uit. Zodra we stilstaan volgt de hartelijke begroeting. Nu mogen Daisy, Sally en Botas ook de auto uit en vrolijk snuffelend begroeten ze Piedy en Juan Carlos lopen ze de poort binnen op zoek naar de reisgenootjes die op hen wachten. Voordat we gaan uitladen gaan we ook eerst Don, Blanca, Otje, Nuka en Tyna begroeten. De volwassen Blanca en Don staan vooraan te wachten en rond hun poten dwarrelen de jonkies Tyna, Otje en Nuka zenuwachtig en nieuwsgierig rond tot ze de knuffel krijgen waar ze zo naar verlangen…
Alle goederen worden uitgeladen en naar de opslag gebracht. Als daar uiteindelijk alles staat, staat bij ons het zweet op de rug.
Maar het is weer de moeite!
Met dank aan allen:
Gerda, Emmie, Golida en Lammert, Amanda, Linda en Willem, Brigitte van Westvliet die meegeholpen hebben aan de inzamelingen.
Dan is het tijd voor de kennismaking… eindelijk…en dan blijkt dat je veel kunt plannen maar dat alles toch weer anders uitpakt… Don heet ons van harte welkom. Ook Blanca kijkt ons aan en vraagt zich af of het allemaal wel echt is… “Mag ik nu echt mee..???”
Sally lijkt te zeggen “You better believe it baby..!!!” (maar dan in het Spaans)
Ons was opgevallen dat Otje en Tyna hele beste hondjes geworden zijn. Het zijn flinke honden geworden en heerlijke vrijkousen. We twijfelen er aan of ze wel samen in een bench passen waardoor de hele benchverdeling voor de reis in de war geschopt wordt.
Ook dan hebben we nog een nieuwtje te horen gekregen. De kleine Nuka is voor het eerst loops geworden. Amper 6 maanden oud en nu al een dametje… met alle aandacht van de reutjes die daarbij komt …pfff dat wordt een extra zorg…. Don is weliswaar gecastreerd maar zo’n kleine meid met zo’n geur … dat is eigenlijk wel de ‘kat op het spek’ binden. Zelfs onze Botas is een beetje van slag.
OK genoeg gezeurd nu aan het werk. Op het asiel maken we natuurlijk een rondje om te zien hoe het met de hondjes gaat. Speciale aandacht gaat dan ook even uit naar alle hondjes die op afstand zijn geadopteerd. Dat zijn de minder fortuinlijke hondjes die nooit naar een echt baasje zullen kunnen en zo in het asiel moeten verblijven. Speciaal voor hun zorg hebben diverse mensen zich bereid verklaard om een deel van hun dagelijkse kosten voor hun rekening te nemen door zo’n stakker ‘te adopteren op afstand’. Het is heerlijk om te zien dat die honden het naar omstandigheden goed maken. Waar we konden, bezochten we ze en maakten we een fotootje. Niet alle hondjes van deze categorie zijn door fysieke ziekte niet te adopteren. Sommige honden zijn niet te vertrouwen in een gezin of bij andere dieren en of zijn traumatisch. Net zoals bij mensen is dat niet van buiten te zien tot je even met hen vertoeft… Pas als ze je wat beter kennen kun je met hen veilig spelen… Dat het toch lieverds zijn hopen we te laten zien op de foto’s. Kijk vooral eens op de speciale pagina die hiervoor is ingericht op de website van Dierenmisies.
Jaco (wordt gesteund door Emmie)
Yeiko (wordt gesteund door Hanneke) Links op de foto met Bony aan de rechter kant. Bij elkaar algauw zo’n 60 kg hond.
Rocco ( wordt gesteund door Gerda) blijft bang en blijft liever in zijn hok
Sole (Wordt gesteund door Carla)
Cairo (wordt gesteund door Hanneke) is een stuk beter benaderbaar geworden. We hopen dat hij op een dag toch een normaal baasje zou kunnen vinden.
Juanito (wordt ondersteund door Maria) zit bij Piedy op schoot en is een plaatje om te zien. Met zijn misvormde pootjes hobbelt hij rond of hij de wereld aan kan. Hij is lekker bijgetrokken maar is een stumpertje
Valentina (ondersteund door Jerrel en Christa) verblijft in huis bij Piedy en Juan Carlos. Daar konden we dus helaas deze keer geen foto van nemen.
Rayo (wordt ondersteund door Lotte en Piet) is nog steeds schuw voor mensen al gaat het al wat beter. De tijd was te kort om snel even bij hem in de ren te lopen. Dat willen we hem niet aandoen. Misschien hebben we de volgende keer iets meer tijd en zullen de mooie witte Rayo in het zonnetje zetten.
Negrita (Wordt ondersteund door Astrid en Niek) verblijft bij een vrijwilligster in Murcia omdat zij bijzondere medische zorg nodig heeft. Het gaat relatief goed met haar al is haar fysieke herstel nog een langdurend proces.
Duero (wordt ondersteund door Roos) zit tijdelijk in ander asiel waar een vrijwilligster zich over hem ontfermt om hem die extra aandacht te geven om van zijn traumatische ervaringen af te komen. Ook met hem gaat het beter maar alleen veel liefde en persoonlijk aandacht kunnen hem het vertrouwen in mensen en dieren terug geven dat hij in het verleden is kwijtgeraakt.
Goed, na het rondje Asiel waren we weer terug in op het Holland terrein. Daar werd de tafel gedekt en je kunt wel zien op de foto welke hondjes de beste manieren hebben. Gelukkig is deze foto een beetje te donker hahaha….. Cairo kijkt braaf toe hoe die brutale honden ‘uit het buitenland’ de lef hebben om op tafel te klimmen…
Piedy kan het niet laten om ook nog even twee hondjes te laten zien die net binnengekomen zijn. Nes is volwassen …. de pup rechts op de foto met Juan Carlos heeft nog een geblesseerd pootje. Zodra ze adoptiegereed zijn zullen wij het te horen krijgen…..
We laten even alle formaliteiten op het asiel achterwegen en gaan gauw over naar de reis.
Vanwege de verrassingen, waar we eerder over berichtten en waardoor, onze benchverdeling in de war werd gegooid hebben de hondjes als volgt geladen:
Blanca krijgt de grote links. Otje en Tyna krijgen een eigen bench.
Bij ons in de auto gaat Don in de bench en Nuka los bij onze hondjes. Dat Nuka in haar situatie; graag reutjes plaagt… blijkt … kijk naar de foto.
Don is al zo onrustig en dan gaat ze er expres bovenop liggen…. Als Nuka bij je is, is het een klein lieverdje waar niemand last van heeft.
We reden weg om 18.00 uur en hebben met de nodige stops gereden tot 24.00 uur. De nieuwe indeling hebben we aangehouden gedurende deze dag. De andere dag hebben we een nieuwe verdeling gemaakt.
Woensdag 23 mei 2012.
De dag start om 06.00 uur. We hebben besloten, omwille van de rust, dat we iets anders moesten verzinnen. Voor ons werd die keuze al gemaakt door Otje en Tyna. Die kropen steevast gezamenlijk in één bench. Tja ,wie zijn wij dan om daar iets van te vinden…. Zelfs als we stil staan en de benches open staan kruipen ze er zelf in …
Hierdoor kon Don in een aparte bench in de caravan en Nuka in de bench in de auto…
Dit lijkt de beste oplossing.
Opvallend is de verschillende karakters van deze zusjes. Otje is buiten aan de lijn erg speels terwijl Tyna dan juist voorzichtiger is. Maar in de caravan is Tyna de eerste die zelf de bench uit stapt terwijl dan Otje liever erin blijft liggen en het allemaal wel best vindt… Otje liep van het begin af direct goed mee aan de lijn. Tyna had hier in het begin moeite mee. Het gaat nu gelukkig een stuk beter.
Otje heeft al gepoept en geplast terwijl Tyna pas net haar eerste plas heeft gedaan (ruim 24 uur opgehouden).
Blanca had aanvankelijk ook last van valse schaamte om te poepen en te plassen. Toen ze vanmiddag op de parkeerplaats Bij Monteny waren “liep ze leeg’ en dat duurde een eeuwigheid.
Maar nou ging ze er dan ook echt helemaal speciaal voor zitten….. Sally fluisterde nog toe ..”toe.. laat het maar lopen”…. Zojuist heeft ze nog een hele bijzondere manier om te plassen laten zien.
Net ging ze op een schuine berg op haar buik liggen met haar achterbenen uit elkaar en ging zo plassen….
Dat had ik nog nooit eerder gezien. Helaas had ik daar geen fototoestel bij…
Er is natuurlijk niets leukers dan dollen tijdens het uitlaten. Als je aan de lijn zit moet die minimaal totaal verward raken….
Hier rechts is Otje drie keer rond de boom gedraaid en Don staat erbij te kijken op de voorgrond…. Don is een schat die alles goed vindt. Hij loopt lekker mee met de lijn, doet overal zijn plasje (al is het tegen een eenzame grasspriet), hij trekt niet en is gevoelig voor correcties. Hij heeft even moeten wennen aan de lucht van Nuka want het liefst zou hij laten zien dat hij het mannetje is maar dat was gauw afgeleerd….
Natuurlijk zijn de vele stops voor de hondjes elke keer weer feest. Ook in de caravan is het een puinhoop. We laten hier wat impressies zien. Annerie heeft Tyna, Nuka, Sally en Daisy en ik zit met Don naast me maar dat vinden Botas en Sally maar zozo…. Otje en Blanca liggen in hun bench en laten alle drukte maar even voor wat het is…
We zijn gestrand onder Montpelliers en kijken vanuit onze parking uit over het water bij Sete.
De afgelopen 5 uur is het gewoon gaan stormen. We konden hooguit 70 km per uur rijden vanwege de harde windstoten en keer op keer klapten de extra buitenspiegels naar binnen. Zelfs met onze zware tandem-asser caravan voelde ik steeds dat er aan mijn stuur gerukt werd. Nu we stil staan en ons kampement voor de nacht hebben opgeslagen schudt de caravan stevig heen en weer.
Het is zo erg dat we menigmaal met onze boot over de Maas gevaren hebben waarbij de boot minder schommelde dan nu de caravan doet.
De hondjes zijn allemaal voor de laatste keer uitgelaten en het wordt tijd dat we de nacht in gaan.
We zijn benieuwd hoelang de hondjes ons laten slapen. Het zal wel weer een vroege dag worden.
Het is nu weer middernacht en ik sta op het punt om de nieuwsbrief te versturen.
We zijn benieuwd waar we morgen uit zullen komen…
Groetjes van ons…
Annerie en Ton
dierenmissies@gmail.com
06-22225271