Beste mensen,
Er zijn van die momenten dat alles perfect lijkt te verlopen. Dat er leuke nieuwtjes zijn te vertellen en dat je een geweldig gevoel geeft omdat er weer nieuwe hondjes een baasje hebben gevonden in Nederland en daar hun nieuwe leven mogen beginnen. In deze nieuwsbrief vindt u:
- * Samenwerking asiel Los Mejores Amigos en Stichting Dierenmissies in één logo
- * Aankondiging van de volgende vlucht
- * Roco is weer mobiel en blij met nieuw rolstoelvriendelijk hok
- * Hoe de combinatie ‘riem en trap’ bijna tot herplaatsing van Sue leidde
- * Wellicht elektra op het asiel ?
- * Dierenmissies weer onderwerp van Spreekbeurt op school
Samenwerking asiel Los Mejores Amigos en Stichting Dierenmissies in één logo
Na een jarenlange nauwe samenwerking met het asiel Los Mejores Amigos is er nu een nieuw logo dat onze samenwerking nog eens extra onderstreept. Het kon dan ook niet anders dan dat hierin van de beide organisaties een herkenbaar beeld terug te vinden is.
.
De volgende vlucht
Nu is het weer zover en met gepaste trots kunnen we wereldkundig maken dat Soska, Nelson, Pichi en ook pup Meppeltje de vliegreis mogen gaan maken. Laten we ze even voorstellen:
.
Soska is een grote witte lobbes. Een schat van een dier waarvan we steeds hadden gedacht dat het wel heel moeilijk zal worden om daar een baasje voor te vinden. Te meer omdat zij medicijnen nodig had om gezond te blijven. (Tot dit heugelijke moment waren Soska en Toro ‘op afstand’ geadopteerd door de baasjes van Suerte en Wally (Monique, Jurgen en Nina) die nu in de plaats van Soska de opvang van Bowie zullen ondersteunen). De vrees dat Soska eindeloos in het asiel zou verblijven bleek ongegrond. Zij is één van de uitverkorenen die haar koffertje mag pakken en voorgoed het asiel zal verlaten. Soska mag gaan wonen bij Zipper een Argentijn die ook lekker aan de maat is. Als die twee lieverds saampjes worden uitgelaten zal dit schitterende koppel de nodige bekijks hebben. Het geluk lacht haar nu echt toe want bij een laatste bloedtest zijn geen waardes van leishmania meer in haar bloed gemeten en hoeft ze geen medicijnen meer te gebruiken.
.
Nelson is een kereltje waarvan we ook wel hadden verwacht dat hij snel een plekje zou vinden. Nelson heeft alles mee, heeft een grootte die veel mensen aanspreekt, heeft een guitige blik, is erg slim en speels en pas vier maanden onder de hoede van Piedy en Juan Carlos en is een hondje dat duidelijk een gezinsleven gewend is. We zullen Nelson ook na de adoptie nog wel eens zien want laat Nelson nu ook bijna bij ons om de hoek komen te wonen.!!!
.
Pichi is ook een hondje waar we wat zorgen over hadden. Pichi is een kroelhondje dat nog al wat heeft meegemaakt. Hij is ondanks zijn mini afmeting van amper 26 cm hoog, flink mishandeld maar hij heeft gelukkig het vertrouwen in mensen niet verloren. Hij heeft tijd nodig gehad om te herstellen en is nu weer helemaal de ‘oude’. Vanzelfsprekend zochten we naar een baasje of bazinnetje die hem met liefde zou overladen, hem wat extra zou verwennen en vooral samen met hem door het leven wilde gaan. Nou, die hebben we gevonden … het nieuwe bazinnetje van Pichi wacht op hem hoor.
.
Tja, en toen hadden we nog een plekje vrij voor een hondje met een grootte tot ca 40 cm. Naar pup Meppel werd ontzettend veel gekeken maar ja het is pas feest als iemand ook daadwerkelijk tot adoptie wil overgaan. Nou dat was dus ook zo en HOE.!!!! Meppeltje mag gaan wonen bij een nieuw vriendje dat op haar zit te wachten. Misschien mag die zelfs wel mee om Meppeltje op Schiphol te verwelkomen.
.
Vrijdag 16 mei 2014 is het zover en vindt voor Soska, Nelson, Pichi en Meppel de grote dag plaats. Het zal weer een ‘ouderwets’ lange dag worden want rond 03.30 uur zal ik afreizen naar Schiphol om de h0ndjes te gaan halen en zal pas diep in de nacht rond 04.00 uur thuis zijn. We doen dit graag want er is niets leukers dan in Nederland de hondjes over te dragen aan de baasjes. Het reisschema ziet er als volgt uit:
.
.
.
.
De stoere Roco in 2011
Roco is sinds 2005 in het asiel. Roco is volledig geïnstitutionaliseerd. Hij was de eerste hond die als vluchteling annex zwerfhond in asiel Los Mejores Amigos kwam. Hij heeft het asielleven volledig geaccepteerd en verlangt niet meer dan dit. Juan Carlos en Piedy hebben een speciaal plekje in hun hart voor deze hond die hen vanaf het eerste uur vergezelde op hun weg naar een beter leven voor arme zwerfdieren uit de regio. Gezien hij ook het typisch vrij asielgedrag vertoont, zou het niet goed zijn hem een totaal nieuw leven te laten beginnen waarvan hij totaal is vervreemd. Dat is de reden dat Roco voor de rest van zijn leven in het asiel Los Mejores Amigos zal verblijven. Roco is positief getest op Leishania maar dit is onder controle door het medicijn Allopurinol. Roco is ‘op afstand’ geadopteerd door Gerda waardoor zijn opvang, periodieke bloedonderzoek de Allopurinol wordt gesponsord.
Nu blijft Roco maar weinig ellende bespaard en met verslagenheid moesten Piedy, Juan Carlos en Gerda toezien hoe Roco het afgelopen jaar steeds moeilijker ging lopen (Klik hier voor video) en uiteindelijk aan de achterhand verlamd raakte. Eindeloze onderzoeken wezen uit dat dit kwam door een onomkeerbare neurologische aandoening. Het verdriet was groot want een hond die vrolijk van natuur is, gewend is zelfstandig op zijn stukje asielterrein rond te hobbelen, nu zo in hulpeloze toestand te zien, is te triest voor woorden. Natuurlijk rees bij hen de vraag of dit wel een acceptabel en humaan leven was voor ‘vrolijke’ Roco die elke dag trouw begroette als de werkzaamheden op asiel begonnen, maar nu slechts kon blaffen van de plaats waar hij lag. Een Franse mevrouw, die weer een vriendin was van een dame die eerder een hondje van hen had geadopteerd, hoorde van Roco’s verlamming. Zij was in het bezit van een rolstoel voor Roco. Afgelopen week kwamen zij met twee jongens naar het asiel in Tobarra om voor Roco een nieuw leven mogelijke te maken. Zijn stukje terrein werd ontdaan van de grote keien en zijn hok werd drempelvrij gemaakt zodat hij daar zelf in en uit kon gaan.
Roco heeft nu zijn zelfstandigheid en mobiliteit weer terug en kan weer de vrolijke dankbare hond zijn zoals die was. Het is even wennen aan het beeld als je hem in zijn rolstoel ziet rondscharrelen maar alles wijst er nu op dat Roco nog lang bij hen zal zijn. En wat is het fijn dat hij hen nu ‘s morgens weer welkom kan heten…..
Sue als pup
Soms loopt niet alles zoals gepland en soms blijkt dat ‘een bepaalde woning’ en ‘een bepaalde hond’ niet voor elkaar gemaakt zijn. Wat doe je dan als baasje wanneer je lieverd, die je van pup af aan hebt, met het volwassen worden een steeds groter trauma krijgt voor lange smalle trappen? Dan zorg je toch dat je die een beetje vermijdt.. … eh ja.. maar wat als je op de derde verdieping woont en voor elke wandeling zeven trappen op en af moet. !?!?! Dan wordt het een steeds groter probleem…
Sue portret
En ja daar sta je dan voor de keuze om je trouwe meid, onze Seu met een verhaal vol met tranen weer aan te bieden aan Dieren missies en help te roepen, het ging niet langer.
Sue in de mand
We hadden beide ook geaccepteerd dat het voor Seu beter was om ergens anders geplaatst te worden, waar ze niet vier keer per dag met dit trauma te maken zou krijgen. Afijn de advertentie was door Ton opgemaakt en voor plaatsing geschikt.
Nu is Sue zo snel de trap op dat je bijna geen foto kunt maken van haar traplopen…!!!
Gisteren op een vrije dag heb ik met een laatste poging in de wanhoop en voor het plaatsen van de advertentie, toch nogmaals de dame mee de trap opgenomen en ben ik op het laatste gedeelte begonnen om haar naar boven te laten gaan.
en toen werden er ineens in de nabijheid van het asiel grote elektriciteitsmasten geplaatst
Piedy en Juan Carlos zijn jaren geleden het asiel gestart op een braak liggend stuk terrein. Vanzelfsprekend ligt dit terrein buiten het dorp Tobarra. Daar was echt helemaal niets en waren dus ook geen nutsvoorzieningen. Stap voor stap hebben ze het asiel opgebouwd en jarenlang hebben ze gesleept met waterjerrycans vanuit het dorp om zo’n 60 hondjes te voorzien van voldoende drinkwater. Vier jaar geleden kwam er een watervoorziening dat het dagelijkse gesleep van jerrycans met water voor 50 honden overbodig maakte. Maar staat u er wel eens bij stil dat er ook al die tijd geen elektriciteit beschikbaar is op het asiel. Als er bouwactiviteiten plaatsvinden en een cementmolen willen gebruiken, dan moet er een kleine generator aan te pas komen.
de grote elektriciteitsmasten zijn te zien vanaf het asiel
Die moeten ze dan huren want hun eigen generator is gestolen. Dat is niet zo gek want zodra het donker geworden is dan is het werk op het asiel niet meer mogelijk. Straatverlichting is daar niet en dieven hebben dan vrij spel. In de zomer is het lang licht maar in de winter is het laat licht en vroeg donker. Zo worden ook de medicijnen thuis in de koelkast bewaard. Zelf een vers bakkie koffie zetten is dus niet eens mogelijk. Thermosfles en koelbox brengen hier uitkomst maar is wel armoedig als je de hele dag daar aan het werk bent in winterkou of zomerhitte van soms 50 graden Celsius.
nieuwe elektra aan de overzijde van de weg tegenover het asiel
Al jaren lang hebben Piedy en Juan Carlos gevraagd of het mogelijk was dat zij stroom zouden krijgen. Steeds werd hen verteld dat dit niet door de gemeente verzorgd zou worden en, als ze stroom zouden willen, zij dat zelf zouden moeten regelen vanaf de dichtst bij zijnde stroomvoorziening. Dit zou zoveel geld kosten dat dit nimmer gerealiseerd kon worden. Nu komt het ineens dicht bij. Nabij het asiel worden grote electriciteitspalen opgericht en bij de buren komen er kleinere palen. Dit is het moment om te bekijken of er ook een aftakking naar het asiel kan komen. Dit zou geweldig zijn. Het asiel terrein zou op zijn minst “verlicht” kunnen worden..!!! Dit zou echt geweldig zijn.
Bongo die zich lekker laat aaien door Iris
Fijn dat de jeugd meehelpt bij het uitdragen van de noodzakelijk boodschap dat het de taak van mensen is om zwerfdieren te helpen. Per slot van rekening zijn dieren pas ‘zwerfdieren’ geworden nadat mensen ze in de steek hebben gelaten. Ach dat is misschien allemaal wat zwaar filosofisch geleuter voor de basisschool maar toch zijn dat de basisgedachten voor ons collectief geweten. Wat is er niet mooier dan een kansarm zwervertje een goed bestaan te bieden? Bij Iris thuis hebben ze twee hondjes opgevangen. Toi is een makkelijk hondje dat nergens mee zit maar ook hebben ze Bongo een goed tehuis gegeven die erg bang is voor van alles en nog wat. Vreemde mensen en vooral vrouwen zijn voor hem helemaal taboe. Toch is het ook Iris die zijn vertrouwen gewonnen heeft. Geduld en liefde van Marco, Annet en Iris hebben hem het vertrouwen gegeven dat het leven ook fijn kan zijn. Natuurlijk blijft hij wat achterdochtig naar vreemden maar geeft zich wel over aan Iris.
