Nieuws: De vlucht van Lupe…

Beste mensen

Als er op 3 september per mail voor het eerst informatie wordt uitgewisseld met Iris en Martijn die serieus overwegen Lupe te willen adopteren, komt de adoptie van haar in een ongelooflijke sneltrein te terecht. Het is dan een erg drukke tijd voor ons. Met vluchtbegeleidster Ruby worden de laatste voorbereiding getroffen voor de vliegreis van Chicho en Blanquita die op 19 september zou plaatsvinden. Zelden liep een planning zo rommelig want je kunt begrijpen dat het natuurlijk gek is dat er al definitieve vluchtplannen zijn als de adopties nog niet formeel zijn afgerond. We konden gewoon niet langer wachten anders zouden we de plekjes in het toestel kunnen verliezen.  Omdat deze adoptiegesprekjes gepland stonden op 10 en 11 september maakten we met de nieuwe baasjes voor Lupe de afspraak voor 14 september.  Uiteraard werd er voor het kennismakingsgesprek al gesproken over het moment dat Lupe naar Nederland zou kunnen komen. De vlucht van 19 september was vol en wij hadden de caravanreis gepland in oktober. Mocht Lupe met de caravan meekomen dan zou zij rond 28 oktober in Nederland zijn. Toen ook ter sprake kwam dat er de mogelijkheid bestond om Lupe zelf te halen werd dit alternatief serieus overwogen.

Dit resulteerde in de beslissing dat Iris met haar moeder zo spoedig mogelijk de reis naar Alicante zouden gaan maken om Lupe op te halen.  Dat werd dus 24 september en zo zou dit één van de snelste hondenadopties worden die Dierenmissies heeft gekend.  Het voelde al goed van het eerste contact en het bijzonder plezierige kennismakingsgesprek op 14 september bevestigde het beeld dat we hadden van de toekomstige baasjes. We hebben een flinke reistas achtergelaten waarin Lupe de reis mocht maken. Omdat ze inclusief reistas niet zwaarder woog dan 10 kg zou ze in de cabine mee mogen vliegen. Dat heeft natuurlijk de voorkeur voor een plekje in het ruim.

Dit keer krijgt u een bijzonder verslag. Ook Iris heeft haar belevenissen ingezonden en die willen we u niet onthouden. Het is leuk te zien hoe zij deze hele dag beleefd heeft. Haar relaas staat cursief afgedrukt en staat verweven in de tekst.

Tja dan wordt het wachten tot het eindelijk 24 september wordt. Iris is met haar moeder afgezet in Eindhoven om vandaar met Ryan air naar Alicante te vliegen.  Hierdoor hoefden ze niet zo idioot vroeg te vertrekken en zouden ze ook niet zolang hoeven te wachten op de luchthaven van Alicante voordat het vliegtuig weer naar Nederland zou vertrekken.

Iris: Het begon al om 6 uur, de wekker ging toen en om 7 uur stonden pa en moe voor de deur. Mijn vader heeft ons naar Eindhoven gebracht en mijn moeder en ik hebben ruim 2 uur gewacht voordat we het vliegtuig van Ryanair in mochten, we waren dus lekker vroeg… Voor het instappen was er nog een korte mondelinge enquete over de reisbestemming en reden van deze reis. Het antwoord van even op en neer een hondje halen, kwam niet zo vaak voor!

In de middag kregen we het bericht van Martijn dat Iris en haar moeder goed waren aangekomen en dat ze, in afwachting van Lupe, de winkels vande luchthaven aan het bekijken waren.

Iris: Een prima vlucht gehad naar Alicante. Op het vliegveld van Alicante hebben we wat gegeten, gewinkeld en vooral veel gewacht. Een leuk terras o.i.d. buiten was er helaas niet dus we hebben gewoon in de hal zitten wachten. In de loop van de middag kreeg ik een smsje van Ton dat Lupe wagenziek was… Als dat maar goed gaat in het vliegtuig!

Als het tegen 18.00 uur is, arriveren Piedy en Juan Carlos met Lupe in de parkeergarage van de luchthaven Alicante.  Vlug daarna zoeken ze hun weg door de eindeloze gangen naar de aankomsthal van de luchthaven. Piedy heeft Lupe in de armen genomen want Lupe wil alles op haar gemakje bekijken en ja dan schiet het lopen door de gangen niet erg op.

Iris: Iets na 18.00 kwamen Piedy en Juan Carlos met Lupe in Piedy’s armen.

Dan eindelijk kan Iris Lupe in levende lijve ontmoeten. Het leuke is dat we  omdat de moeder van Iris ook foto’s heeft gemaakt, sommig gebeurtenissen uit twee verschillende hoeken kunnen laten zien.

en even later is er voor Iris en haar moeder alle tijd om onder het genot van een kopje koffie nader kennis te maken met Piedy en Juan Carlos.

Iris: Lupe was wat gespannen en vooral Piedy had het erg moeilijk om afstand te doen van kleine Lupe. We hebben koffie gedronken en na ongeveer 3 kwartier zijn we gaan inchecken.

 

 

Het vertrek staat gepland om 20.20 uur. dat betekent dat er vanaf 18.30 uur kan worden ingecheckt Dat hoeft natuurlijk niet precies om die tijd te gebeuren maar het wordt dan wel langzaam tijd om je naar de incheckbalie te begeven. Piedy draagt Lupe nog bij zich want het afscheid nemen van Lupe doet zeer.

Iris: We hebben afscheid genomen van Piedy en Juan Carlos en gingen zonder veel gedoe door de controle.

Na het inchecken komt onvermijdelijk het moment dat er werkelijk afscheid genomen moet worden. Piedy geeft Lupe een laatste knuffel en dan wordt er met Lupe in de armen door het detectiepoortje gelopen. De reistas wordt door de X-ray gehaald om te zien of er geen zware bommen of drugs in zitten. Nee … daar zijn we niet voor op Alicante.

Iris: Toen met Lupe door de grote mensenmassa en Lupe liep meteen goed mee aan de riem. Moeders liep met de tassen en ik met Lupe!
In de rij voor het vliegtuig spraken we nog met een stel dat toevallig al eerder een hondje uit Spanje had geadopteerd.

Nu op weg naar de gate vanwaar het vliegtuig zal vertrekken en dan op weg naar huis, naar Nederland, naar Rotterdam waar Martijn zal staan te wachten om ook de kleine Lupe te kunnen verwelkomen.  En waar Annerie en ik  natuurlijk ook zullen staan…..

Iris: Toen we mochten boarden hebben we Lupe in de leeftas gedaan die we van Ton en Annerie hadden geleend, dit vond Lupe maar vreemd… In het vliegtuig kon ze mooi bij onze voeten staan en heeft ze eigenlijk geen kick gegeven. Alleen bij het opstijgen (met ruim 30 min. vertraging) werd ze wat onrustig. Ook waren er 2 andere hondjes in de cabine, die hebben zich ook keurig gedragen.
In het vliegtuig kletsten we gezellig met onze “buurman” die al 15 jaar in Spanje woont en zelf ook een hele tijd vrijwilligerswerk heeft gedaan in een Spaans asiel, erg indrukwekkend.

Dan is het moment dat Iris met haar moeder door de deur in de aankomsthal kwam. Nu mocht Lupe eindelijk echt genieten van de Hollandse lucht… Tja dat ging nog even niet zo snel….

Iris; Bij aankomst rond 23.15 in Rotterdam stonden mijn vriend Martijn, Ton en Annerie al te wachten en natuurlijk meteen foto’s te maken.

 

Het is een grote stap om uit de veilige tas te komen.

Eerst even rustig naar buiten kijken voordat je je eerste pootjes op Nederlandse grond zet. Allemaal mensen die naar je kijken… pffff.

Het is ook nog een stuk kouder dan het warme Spanje. Een klein beetje aanmoediging kan Lupe wel gebruiken …

 

 

 

 

 

 

 

Ook de zijkant wordt nu open geritst maar ook nu nog aarzelt de kleine Lupe even om de stap te wagen.

Dan besluit ze om definitief haar verleden achter zich te laten en staat ze buiten.

Eindelijk  laat ze zich door iedereen bewonderen.

 

 

 

 

De verlegenheid is gauw over. Lupe laat zich alle strelingen bewonderende blikken zich wel gevallen. Eindelijk krijgt ook Martijn de gelegenheid om eens rustig kennis te maken met Lupe.

Met de minuut neemt haar zelfvertrouwen toe. Ze weet dat het haar aan niets zal ontbreken. Toevallig blijkt dat de moeder van Iris op niet één van de talloze foto’s staat die we genomen hebben op Rotterdam terwijl we hoorden dat ook zij deel uit zal gaan maken van Lupe’s leventje. Lupe zal in voorkomend geval bij haar mogen logeren en zo heeft ze alvast de eretitel van ‘Oma’ gekregen.

Lupe had geen trek in water. De indrukken om haar heen waren te overweldigend om aan drinken te denken. Het wordt dan tijd om naar huis te gaan en de rust op te zoeken. Een veilige omgeving waar Lupe kan wennen aan haar nieuwe leventje.

Onderweg naar de parkeerplaats lopen we langs onze auto waar onze hondjes op ons wachten. Na het afscheid nemen van Martijn Iris Oma en Lupe, rijden we naar huis en net als een paar dagen geleden kruipt Botas gauw weer op schoot bij Annerie en houden Daisy en Sally zich bezig met één van de vele kauw-oren die in de auto liggen.

Iris: Even later zijn we naar huis gereden met Lupe helemaal ontspannen in mijn armen. ‘s Nachts nog een klein rondje met ‘r gelopen, waarbij ze meteen netjes buiten plaste en daarna lekker in haar nieuwe mandje in onze slaapkamer als een blok in slaap gevallen.

Vandaag dinsdag 25 september heeft ze goed gegeten, al 3x buiten geplast en kwispelt ze als ze met ons wil spelen!!
Wij zijn dus nu al helemaal supergelukkig met Lupe!!!

Heel erg bedankt en veel groetjes van Martijn en Iris

Weer een geslaagde actie. Opnieuw een nieuwe vrije plek in het asiel voor een  zwervende stakker die eten en medische zorg behoeft. Die opgenomen zal worden in het castratie- /sterilisatieprogramma en hopelijk ook een lief baasje zal vinden.  Het zwerfdierenprobleem in Spanje kunnen we hiermee niet oplossen maar we kunnen wel regionaal bijdragen aan het terugdringen van bestaande aantal – en de aanwas van zwerfdieren. Ons werk van Dierenmissies is maar een schakel in het geheel want de meeste lof komt toe aan Piedy en Juan Carlos die als beheerders van het asiel Los Mejores Amigos in Tobarra dagelijks te maken krijgen met het leed van de dieren. Hun werk wordt mogelijk gemaakt door de adopties de we met z’n allen hebben kunnen realiseren. Bedenk dat hierdoor in één jaar  voorkomen werd dat er honderden zwerf-puppy’s ter wereld zijn gekomen. Tja, we denken dat het adoptieprogramma een waardevolle actie is…. we moesten maar proberen dat zo lang mogelijk te blijven doen….

Annerie en Ton
Dierenmissies