Beste mensen,
Dat deze vlucht toch weer een hele bijzondere wending zou krijgen had niemand kunnen voorzien. We hopen jullie met dit verhaal deelgenoot te kunnen maken van de belevenissen die we met deze reis hebben meegemaakt. Veel leesplezier !!!
De laatste voorbereidingen
Op het moment dat heel Nederland zich opmaakte voor het Sinterklaas feest, werden de laatste voorbereidingen getroffen voor 5 hele speciale cadeautjes die niet met de Stoomboot maar met het vliegtuig uit Spanje aan moesten komen. Al dagen van te voren waren de Asiel-pieten Piedy en Juan Carlos bezig om alles te regelen voor het vertrek van Spikey, Carol, Klizan, Heidi en Miracle. Miracle heeft overigens de naam Uma gekregen omdat na verloop van tijd bleek dat zij direct reageerde als Piedy of Juan Carlos een andere hond bij zich te riep die ook Uma had… Tja, wat doe je dan als dit een vertrouwde klank voor haar is? Dan geef je haar de naam die zij kent..
De afspraak met de dierenarts om de laatste gezondheidscontrole uit te voeren voor het vertrek was gemaakt en zijn natuurlijk uitgevoerd. Nog één maal werden de ingebrachte chips gecontroleerd en toen was er geen enkele belemmering meer om de reis te aanvaarden.
In Nederland werd ook alles klaar gemaakt voor de aankomst van Spikey, Carol, Klizan die Brammetje zou gaan heten, Heidi die de naam Saga zal krijgen en Uma die hiervoor Miracle genaamd was. In de plaatsen Nuis, Lelystad, Arnhem en Nieuw-Vennep en Groningen had de Luister-Piet bij schoorstenen gehoord dat baasjes in blijde verwachting waren van de hondjes die voor hen op die avond naar Nederland gebracht zouden worden. Dat betekende dat er werk was voor Dierenmissies om Sinterklaas hierbij te helpen. Vlug werden er voor de makkers die naar Nederland moesten komen, plekjes gereserveerd in het vliegtuig dat vanuit Spanje naar Schiphol zou vliegen. Hun vlucht van Alicante naar Nederland zou die avond om precies om 20.55 uur aanvangen.
5 december 2013
De storm was al van te voren aangekondigd op alle nieuwszenders en met grote belangstelling volgden we de weersberichten. Ik moest op 5 december met Vueling van Schiphol naar Alicante vliegen omdat Transavia in deze periode geen mogelijkheid bood om op één dag heen en weer te vliegen. Hierdoor had ik maar twee uur de tijd hebben om opnieuw met de hondjes in te checken alvorens de terugreis naar Nederland zou beginnen. Dat moet normaliter vodoende zijn.
Juists deze keer had ik een mooie vracht bij me voor het asiel daar. Niet alleen had ik deze keer 3 lege variakennels mee te nemen maar ook had ik het geld van de opbrengst van de SinterklaasAktie bij me en, om de hondjes ook daar kennis te laten maken met wat lekkernijen van het Nederlandse Sinterklaasfeest, lagen er ook een heleboel hondenpepernoten en ander snoepsnacks klaar om mee te nemen… Die zullen dus allemaal in de reistas worden gepropt die op de achtergrond te zien is. Die moest dus mee als handbagage en ja zo moest het lukken. Juan Carlos en Piedy zullen van de opbrengst in Spanje heerlijke smulrollen kopen om alle hondjes uit het asiel een ‘vette bek’ en een ‘vol buikje’ te geven. We zullen van dit festijn vast foto’s gaan krijgen…
Zoals gezegd was de weersverwachting was niet zo gunstig als dat we zouden willen. Door de storm hoorden we dat er vluchten van KLM waren uitgevallen maar, omdat volgens de site van Schiphol, de vlucht van Veuling nog keurig op tijd stond aangekondigd, hadden we er nog alle vetrouwen in dat deze vlucht gewoon op tijd zou vertrekken. Tegen 12.00 uur vertrok ik naar Schiphol. Het is bijna 2 uur rijden en om ruim op tijd aan te komen om in te checken en de kennels af te geven bij de Odd-size bagage. Ik was er ruim op tijd dus toen ik op mijn gemakje bij de Veulingbalie ging om in te checken begon duidelijk te worden dat dit geen normale reis zou worden. De vriendelijke dame achter de balie vertelde me: “Meneer, deze vlucht heeft 2 uur vertraging vanwege de storm! …. Houdt u vooral de aankondigingsborden in de gaten want mischien dat hij ietsje eerder kan vertrekken. …”
Oeps !!! Dit zou betekenen dat ik in Alicante nooit op tijd zou zijn om de terugvlucht van de hondjes te nemen. De enige hoop die we hadden was dat ook de Tansavia vlucht in Alicante vertraagd zou zijn. Dit zou natuurlijk nog best zo kunnen zijn omdat dit zelfde vliegtuig ook afkomstig was van Amsterdam. Onmiddellijk stuurde ik een berichtje naar Annerie die thuis was en daar op de computer alle berichten over de vluchten volgde. Op de Schipholsite bleek van een Transavia vertraging nog geen sprake. Gedurende de tijd dat ik moest wachten op mijn vertrek, probeerde ik informatie te krijgen maar niemand kon iets vertellen over deze vlucht van Alicante naar Amsterdam. ..
Annerie had al een eerst-volgende-vlucht uitgezocht waarmee ik met de hondjes naar Nederland zou kunnen komen, voor het geval dat ik niet met de gepande terugvlucht mee zou kunnen komen. Om te voorkomen dat de baasjes rond middernacht voor niets op Schiphol zouden staan te wachten, was het nu de hoogste tijd dat we de baasjes informeerden over de stand van zaken.
Tot op het allerlaatste moment voor mijn vertrek, leek het erop dat Transavia gewoon op tijd van Alicante naar Amsterdam zou vliegen. We konden niet anders doen dan definitief besluten een nieuwe vlucht te boeken. Dat dit voor ons een kostbare zaak was mag duidelijk. Een extra ticket voor mijzelf, de twee kennels in het ruim en de reistas op schoot kostte net zoveel als dat de hele heen en weer reis had gekost. Tja dat krijg als je geen keus hebt om een redelijk geprijsde vlucht uit te zoeken. Het was duidelijk dat ik die nacht niet thuis zou komen. Annerie had me nog verteld dat dit voor ons de eerste keer zou zijn dat we niet samen Sinterklaasavond zouden doormaken. Ach, het breken van deze traditie was maar een klein offer dat we graag over hadden voor de hondjes die bepakt klaar stonden om de reis van hun leven te maken.
Het kon dus niet anders dan dat ik de nacht in Alicante zou moeten doorbrengen. Om zoveel mogelijk kosten te besparen zou ik op Alicante Airport blijven rondhangen. Ik had natuurlijk Piedy en Juan Carlos op de hoogte gebracht dat ze pas op 6 December, rond 08.00 uur met de hondjes op de luchthaven moesten zijn.
Toen was het tijd om aan boord te gaan van de VY1378, de Veuling vlucht die mij naar Alicante zou brengen. Het was inderdaad 2 uur lsater dan oorspronkelijk was gepland. Hoewel de stewardessen erg vriendelijk waren maar geen Nederlands spraken en het toestel net even ouder was dan die van Transavia, wist ik weer waarom ik toch echt de voorkeur had voor Transavia. De star
t was, tot we op redelijke hoogte waren gekomen, een behoorlijk hobbelige ervaring….
Om 20.15 uur (i.p.v. 18.45 uur) we landden we in Alicante. Direct na aankomt was ik toch wel nieuwsgierig of ook de Transvia nog op tijd was vertrokken uit Amsterdam. Het bleek dat die 1 uur vertraging had gehad maar toen ik eindelijk met mijn kennels in de vertrekhal aankwam zag ik dat de balie voor het vertrek van die vlucht al was gesloten. Blijkt dat we toch de juiste beslissing hadden genomen om dat nieuwe ticket te kopen. Ik kon me nu opmaken voor de nacht die komen zou.
Tegen middernacht gingen de lichten uit en kon ik op een bank bij de (gesloten) Burger King en plekje zoeken. Ach ik ben wel wat gewend. Ik probeerde wat te rusten maar de hele nacht werden de vloeren geboend met een lawaaierige machine die op en neer reed. Tja, die mensen moesten ook hun werk doen. Toen ik eindelijk mijn ogen dicht had floepte het licht weer aan. Het was 04.00 uur en de luchthaven kwam weer tot leven. Nog vier uur voordat Piedy en Juan Carlos met hondjes zouden arriveren. Ik was in ieder geval niet te laat….
Een SMS berichtje van Piedy en Juan Carlos vertelde me dat ze in de parkeerplaats van de luchthaven waren aangekomen en even later kon ik hen beiden met de hondjes in de vertrekhal begroeten.
We zochten gauw een plekje waar we even konden zitten om de hondjes op hun gemak te stellen. Hoe rustiger jezelf bent hoe rustiger de hondjes zijn. Terwijl we wat te drinken namen gaven de hondjes om beurten wat lekkers en de nodige aandacht. Dat was ook het goede moent om aan Piedy en Juan Carlos te hondenpepernoten, Hondenpizza’s en de opbrengst van de Sinterklaasaktie te overhandigen. Piedy en Juan Carlos waren zichtbaar ontroerd door het cadeau dat ik dank zij de lieve donateurs van de Sinterklaas
Aktie mocht overhandigen. Ik had nog net de tijd om vlug een kiekje te maken..
Als je zo, met de hondjes erbij, aan tafel zit dan vliegt de tijd voorbij. Het was 09.00 uur toen we ons klaarmaakten om naar de incheckbalie te gaan. Daar hadden we nieuwe uitdaging. Het was maar goed dat Piedy en Juan Carlos erbij waren want als er problemen zijn is het goed dat er in het Spaans overlegd kan worden. Het bleek dat er op mijn vlucht nog een kennel met een hond had geboekt. Nu is het beleid bij Transavia is dat er per vlucht maar twee kennels in het ruim mogen. Er was bij het geautomatiseerde boekingssysteem van Transavia iets fout gegaan. Daar konden wij natuurlijk helemaal niets aan doen. Hoe dit nou weer opgelost moest worden wist ik zo gauw niet. Ik ben niet gauw boos maar toch voelde ik nu mijn nekharen overeind staan. Dat kon er nog wel bij..!!!! Er werden, onder toezicht Piedy, de nodige telefoontjes gepleegd en toen kam het verlossende woord. Er mochten, bij hoge uitzondering, toch 3 kennels mee… pfffff.
Ondertussen had Juan Carlos de hondjes één voor één nog even een plasje laten doen en vervoegden wij ons bij de Odd-size bagageafdeling. Daar is atijd het moment dat ook Piedy en Juan Carlos voor goed afscheid moeten nemen van de hondjes die zij lange tijd met liefde hebben verzorgd. Tja dat blijven roerende momenten.
Als dan als allerlaaste stoere Brammetje (Klizan) naast Juan Carlos naar de controle wordt geleid hou ik alleen Spikey nog over die het nog zeker weet of hij het wel leuk zou vinden in de reistas die voor hem klaarstaat. Maar ja hij mocht dan ook met mij de cabine in.
Mooi op tijd ging ik met Spikey door de controle met het Röntgen apparaat en kwam ik bij de gate aan waar ons vliegtuig stond te wachten. Om 10 uur moesten aan boord gaan maar het zou toch nog een uur duren voor we aan het vliegen waren. De gezagsvoerder legde ons uit dat ze pas konden vertrekken als er een landingsmoment op Schiphol kon worden ingepland. Het bleek dat er een file van vliegtuigen rondcircelden boven Amsterdam omdat er, nog steeds vanwege de harde wind, maar twee landingsbanen beschikbaar waren. Dat betekende dat we dus nog 35 minuten moesten wachten voordat we in Alicante konden vertrekken.
De vlucht verliep vlot en alleen het laaste stukje vlak voor de landing maakten we een paar flinke luchtverzakkingen mee om tot slot de vlucht af te sluiten met een uitzonderlijk zachte landing. Het was duidelijk dat menig passagier erg opgelucht was toen we aan de grond stonden. Spikey was de hele weg muisstil en heeft lekker liggen slapen.
Vervolgens spoedde we ons naar de ruimte met de bagagebanden waar we op de kennels moesten wachten met Brammetje, Saga, Uma en Carol. Marlene en John konden tijdens het wachten acxhter de galzen wand hun Spikey al bewonderen maar ook zij moesten wachten tot we met z’n allen de aankomsthal in konden komen lopen.
Eindelijk was daar het moment dat de baasjes hun nieuwe huisgenootjes in de armen konden sluiten. Als eerste overhandigde ik Spikey aan Marlene en John. 
Spikey vond het best wat is er niet fijner dan zo geknuffeld worden en dat was nog maar het begin…. want eenmaal thuis eerst lekker eten en dan opnieuw bij de baas op schoot…
Zoals te zien is was het en gezellige drukte en vervolgens werden Carol en Brammetje bevrijd uit hun kennel en als laatste waren Saga en Uma aan de beurt.
Judith en haar broer ontfermden zich over de kleine Carol, die haar nieuwe leven tegemoet zal gaan in Arnhem. Het was dat ze een jasje aan had gekregen van Piedy anders zou ze bijna niet opvallen. De kleine Carol die niet alleen qua format een frummeltje is maar ook met haar zachte bescheiden karakter bijna niet opvalt in de menigte, had in Alicante mijn hart al gestolen. zeg nou zelf….
Ward en Dorien, die onlangs hun Berner Sennenhond, Yula, hebben verloren, sloten Saga in de armen. De gladde vloer op Schiphol vond Saga maar zo zo… Zij zouden snel hun reis naar Groningen aanvangen om haar daar alle liefde te geven die ze maar zou verlangen. Nou Ook Saga heeft haar plekje gevonden hoor. Lekker languit op de bank…
Rowena en Douglas maakten kennis met hun Uma. Ook bij hen was er meteen de klik en Uma liet zich lekker verwennen. Zij hoefden niet zo ver want met haar toekomst in Nieuw Vennep kregen van hen al het eerste berichtje dat ze goed waren aangekomen en dat Uma haar draai al had gevonden. Ze had al goed gegeten en had intussen met een lekkere kluif de bank veroverd.
Tja, geef ze eens ongelijk.
Beste Rowena en Douglas.. nog hartelijk dank voor het boemetje en de leuke kaart.
“En hoe zat het dan met kleine Brammetje?, hoor ik u zegen…. Brammetje mocht met mij mee rijden. Door de onverwachtse nieuwe aankomsttijd, die nu overdag plaatsvond, konden zijn baasjes, vanwege het werk, niet op de aankomsttijd op Schiphol aanwezig zijn. Geen nood. We spraken af dat we elkaar in Staphorst, voor de Zeeman, zouden treffen.
Onderweg van Schiphol naar Staphorst lag Brammetje, in het volste vertrouwen dat alles ‘goed’ was, lekker naast me, tussen de voorstoelen, te slapen.
Het was rond 17.40 uur dat we elkaar daar troffen. Het was al donker en wellicht zullen mensen wat bedenkelijk hebben gekeken toen er zo, in het doneker op een kleine parkeerplaats, een hondje werd overgedragen.
Het was koud en in de handen van Fredy, kreeg Brammetje van Hinke een extra deken omgeslagen. Nou het laatste stukje van de reis naar Nuis in Groningen, heeft hij echt wel goed doorstaan hoor. Behulpzaam als hij is hielp hij Fredy bij het werk aan het aanrecht want daar rook het wel heel erg lekker en ja daarna moet je als nieuwkomer zorgen dat de bank zo snel mogelijk van jou wordt.
Rond half acht was ik weer thuis bij Annerie, Daisy, Botas, Sally en Nessje. Ik had Annerie natuurlijk veel te vertellen en toen we eenmaal rustig aan het avondeten zaten kwamen ook wij wat tot rust. Pas toen konden we met een voldaan gevoel terug kijken op deze reis die op zijn minst gezegd weer een bijzondere wending had gekregen. Gelukkig waren alle hondjes nu veilig bij hun baasje en met de wetenschap dat het werk erop zat, werd het voor mij steeds moeilijker om mijn ogen open te houden.
Nu gaan we ons weer voorbereiden op de volgende vlucht die op 15 December staat gepland om Bonna, Bon, Albert en Mosca te halen. Het zou toch wel fijn zijn als die nu zorgeloos zou verlopen. Maar ja ….. dat weet je pas als je de reis daadwerkelijk maakt.
Groetjes van ons,
Annerie en Ton