Beste mensen,
We beginnen deze nieuwsbrief toch echt eerst met de laatst binnengekomen info over het project Droge Pootjes/Dry Feet. Op de site is al een laatste stand bekend gemaakt en in de vorige nieuwsbrief is ook al kennis gemaakt met de kinderen die hier allemaal aan hebben bijgedragen. Zo hebben we nu ook een leuk verslagje van Juf Gaby gekregen van de basisschool de Vlinder School uit Dieren. We mogen trots op deze kanjers zijn die zich uit de naad hebben gelopen om de flesseninzameling tot een groot succes te maken. Zij zijn nu de helden en verdienen deze publiciteit. Het is nu al de tweede keer dat zij voor het asiel Los Mejores Amigos in Tobarra Spanje op de bres zijn gesprongen. HULDE !!!!
Hoi Ton en Annerie!
Eindelijk was het dan 4 oktober dierendag! Wat hebben de kinderen van basisschool De Vlinder allemaal hun best gedaan de afgelopen weken! Er zijn zoveel flessen ingezameld!!! Iedere week weer brachten de kinderen lege statieflessen mee naar school. En iedere week hebben we al die flessen weer moeten tellen en inleveren… maar het was het allemaal zeker waard! We hebben het geld geteld en we zijn blij dat we met zijn allen een bedrag van 490 euro hebben kunnen inzamelen voor het asiel Los Mejores Amigos!!! De kinderen vonden het extra leuk omdat we er een wedstrijd van gemaakt hadden. Groep 6 heeft uiteindelijk gewonnen! Zij hebben samen in de klas een cheque gemaakt met daarop het bedrag. Omdat alle kinderen zo hun best hebben gedaan heeft de Albert Heijn aan de Callunaplein in Dieren de hele school gratis getrakteerd op een heerlijke muffin! Echt super lief van supermarktmanager Ethel Heussen, om dit voor onze school te regelen! 
Van al die weken inzamelen is een tabel bijgehouden. Hierin kun je lezen hoeveel flessen er van week 1 tot week 4 is ingezameld. Deze tabel heb ik hieronder bijgevoegd.
Tot slot wil ik zeggen dat ik heel erg trots ben op alle kinderen van Basisschool De Vlinder! Zonder hun inzet hadden wij dit niet mogelijk kunnen maken!
Onderwijsassistente juf Gaby
Nou Juf Gaby, wij vinden met jou dat je zeker trots mag zijn ..!!!!
Nu ook het definitieve bedrag van 79,95 euro bekend is dat Christy op haar school “De Witte School” heeft opgehaald is dat natuurlijk ook fantastisch en inmiddels ook vermeld op de projectpagina van Droge Pootjes/Dry Feet!
7 oktober 2013, 19.30 uur.
Alles is in gereedheid gebracht voor de komst van de hondjes Tita, Asha, Tiny en Juapa (Pepa). Niets is fijner dan het moment, wanneer als alles is geregeld, je met een gerust hart de tijd tot de reis kunt afwachten. En zo was het ook … Toen ging de telefoon…. Het was de dochter van het nieuwe baasje van Guapa (Pepa). Er was een kink in de kabel gekomen. Het baasje van Guapa lag in het ziekenhuis met onverwachte complicaties van een eerdere operatie. Of Guapa een maandje later mocht komen… Tuurlijk kon dat want nood breekt wetten.
Vanaf dat moment was het met de rust gedaan want er moet direct een boel geregeld worden. Natuurlijk moesten Piedy en Juan Carlos op de hoogte worden gebracht wat Guapa stond al zijn haar koffertje klaar om af te reizen naar Alicante Airport. Ze had alle laatste controles door de dierenarts al gehad en ze zou haar reis maken met Asha in één air-kennel.
Nu zijn de kosten voor het reizen naar Nederland altijd het sluitstuk van het budget dat beschikbaar komt uit het adoptiebedrag. Het zou daarom natuurlijk eeuwig zonde zijn als hierdoor een plekje in het vliegtuig verloren zou gaan. De tijd drong en we moesten van Piedy en Juan Carlos horen of één van de geadopteerde hondjes die op 16 oktober de reis zou maken, ook nu al reis-gereed was èn of die, in de air-kennel bij Asha, de plaats van Guapa in kon nemen.
Tegelijkertijd moesten we afstemmen dat het nieuwe baasje van dat hondje ook in de gelegenheid was om de volgende nacht al op Schiphol te zijn en zijn of haar hondje een week eerder dan gepland was zou kunnen opvangen.
Gelukkig is de uitvinding meneer Bell niet alleen de brenger van nieuwe zorgen maar ook voor de oplossing. Allereerst werd er druk getelefoneerd met Spanje. Juapa die al haar finale gezondheidscontrole voor haar reis van de dierenarts had gekregen (dat moet namelijk binnen 48 uur voor het vertrek naar het buitenland) zal voor de volgende vlucht opnieuw door de dierenarts onderzocht moeten worden. OK dat was niet erg. Wat wel direct geregeld moest worden was een doktersbezoek voor de hond die nu in de plaats van Juapa zou reizen. Maar ja die afspraak kon pas gemaakt worden toen we wisten welke hond die plaats in zou nemen. Omdat Tango het langste had gewacht op een baasje besloten we, in overleg met Piedy en Juan Carlos, om eerst het nieuwe baasje van Tango te bellen.
Wat leuk is het dan om door de telefoon de blijdschap van de baasjes te horen bij het nieuws dat Tango 8 dagen eerder kon komen dan verwacht was. “Geen probleem…….we hebben alles al voor hem in huis”… Nee, het was voor hen geen punt om morgennacht al op Schiphol te zijn.
Dit goede bericht hebben we direct weer aan Piedy en Juan Carlos overgebracht. Diezelfde avond werd de dierenarts nog gebeld om er zeker van te zijn dat de volgende morgen, in alle vroegte, de finale gezondheidscontrole van Tango kon plaatsvinden.
Tango zou nu op deze reis definitief deel uit maken van het reisgezelschap op 8 oktober….
Het was ondertussen tegen middernacht geworden toen we naar bed gingen.
Eindelijk was het dan zover… 03.00 uur … De wekker was onverbiddelijk. Het zou weer een ouderwetse heen-en-weervlucht worden op een hele lange dag. Zoals gebruikelijk had Annerie de nodige voorbereidingen getroffen om mijn reis zo gemakkelijk mogelijk te maken. Twee air kennels van vorige vluchten stonden in de auto ingepakt klaar om mee te nemen naar Spanje. Hier moeten de hondjes in reizen tijdens de vlucht naar Nederland. We hebben nog meer kennels hier staan en we moeten nog verzinnen hoe we die weer terug moeten krijgen maar daar hebben we het een andere keer over. Ook had ik meerdere reistassen bij me voor hondjes die deze keer en de komende keren in de cabine mee mogen vliegen. Pup Tiny zou de gelukkige zijn om deze luxe te ervaren. Onze eigen club van kleintjes bestaande uit Sally, Botas en Nessje lagen, zoals altijd ook deze nacht op bed en waren natuurlijk gelijk wakker met de wekker. Daisy lag gewoonlijk voor het bed de wacht te houden. Geloof me gerust, als zij wakker worden kun je beter je bed uit gaan….
“Problemen kennen we niet… wel uitdagingen” en dat zou blijken bij het gedoe met de air kennels…
De race tegen de klok begon … koffie zetten, wassen, aankleden, en dan vlug de hondjes uitlaten. Alle vier zijn ze in een gekke bui vanwege het vroege tijdstip. We proberen ze stil te houden want onze nieuwe woning is in een 55+ flat met oudjes die we natuurlijk niet onnodig willen storen…
Nu ligt Meppel verder van Schiphol af dan Leidschendam en daar had ik iets meer rekening mee te houden. Wegwerkzaamheden zorgden onderweg naar Schiphol voor onvoorziene vertraging. Toen ik daar aankwam had ik precies 40 minuten de tijd om inte checken, de kennels bij de odd size bagageafdeling af te geven en aan boord van het vliegtuig te komen. Nrmalietr zou dit geen probleem geven maar ja vandaag was dat anders.
Toen ik bij de incheckbalie kwam, werd me verteld dat ik op deze vlucht nog wel mee kon maar dat de air kennels niet. Die zouden de volgende vlucht naar Alicante gebracht worden…!!!! De bagage afhandeling voor deze vlucht was reeds gesloten. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Later bleek dat er van vliegtuig was geruild omdat het oorspronkelijke toestel een mankement bleek te hebben. Had ik dat weer. Na het inchecken moest ik de kennels afgeven bij de odd size bagageruimte en daar sprak ik twee bagagemedewerkers. Ik vertelde hen dat het de bedoeling was dat de kennels nog op deze vlucht mee moesten. Die heren hadden niets gehoord van het gesprek bij de balie en ze beloofden me hun best te doen.
Tot zover was het voor mij onduidelijk of die kennels nu mee zouden vliegen of niet. Ondanks alles was ik ruim op tijd aan boord te gaan en toen bleek nota bene dat we nog 15 minuten moesten wachten op de copiloot. Die had ook vast gezeten in het verkeer… Dit verzin je toch niet… Enfin misschien was dit achteraf gezien wel het geluk van de dag geweest…
De vlucht verliep prima en ik was natuurlijk erg benieuwd of het de bagagemedewerkers op Schiphol was gelukt om de kennels toch aan boord te krijgen. Ik had er geen goed gevoel over. Eindeloos wachtend bij de bagagebanden zag ik hoe één voor één mijn medepassagiers met hun koffers vertrokken naar hun vakantie bestemming. Ik vond het tijd voor actie. Ik lichtte Annerie in en stuurde een berichtje naar Piedy dat we een nieuw probleempje hadden. Ik hoopte dat ze nog een paar kennels op het asiel hadden staan die ze mee konden nemen om deze vlucht toch tot een succes te maken. Ik hield mijn vingers gekruist en terwijl ik wachtte op hun antwoord …. , als een bij een wonder, kwamen toen plots de kennels op de band aangehobbeld. Dat was en pak van mijn hart. Natuurlijk heb ik direct Piedy en Juan Carlos weer gerust gesteld en de kennels afgebesteld.
Zoals altijd liet ik de grote onhandige kennels achter bij het kantoortje van Swissport. Dat is het bedrijfje dat, op Alicante Airport, voor Transavia bagagezaken regelt. Ik zie daar altijd dezelfde oudere dame, die dan steevast aan mij vraagt wanneer ik ze weer op kom halen, waarna ik ze in het gangetje naast het kantoortje mag neerzetten. Zo ging het ook deze keer. Zoals altijd vertelde ik dat ik ze rond 17.00 uur weer op zou komen halen. Prima geregeld zou je zeggen. Mijn dag van wachten kon beginnen en zoals altijd zocht ik een goed plekje in de vetrekhal op de tweede etage van het luchthaven complex.
In de middag krijg ik te horen dat het nieuwe baasje van pup Ocean, die op 16 oktober naar Nederland komt, ook de pup Baby heeft geadopteerd. Zulke nieuwtjes doen alle stress even vergeten. Nu kunnen de beide pups bij elkaar blijven dat is voor Baby juist zo belangrijk. Het is zo’n klein frummeltje die anders verloren zou raken in de grote wereld om haar heen .. Natuurlijk mag Baby ook op 16 oktober meekomen.
Als het rond 15.00 uur is, maken Piedy en Juan Carlos zich klaar om met de hondjes de reis naar Alicante te maken. Zo is te zien dat ook hierbij goed gebruik gemaakt wordt van de asielauto die zij door de vele donateurs hebben kunnen kopen.
Toen het 17.00 uur was geworden en ik net de kennels wilde gaan ophalen, kreeg ik een sms van Piedy dat ze er bijna waren. Perfecte timing !!! Ik spoedde me naar beneden om de kennels weer op te halen. Het is dan de bedoeling dat ik me eerst meldt bij een dame die voor de schuifdeuren die toegang geven tot de bagageafdeling waar ook het kantoortje van Swissport is gevestigd, een bureau heeft staan . Zij controleert mijn vluchtgegevens en belt dan naar het kantoortje van Swissport om de verifiëren of daar wel werkeijk kennels staan. Als alles wordt bevestigd mag ik dan de schuifdeuren door om die dingen op te halen. Maar ja wat gebeurd er als de telefoon niet wordt opgenomen in het kantoortje van Swissport? Nou dat zal ik vertellen. Dan word je weer terug gestuurd naar de 2e verdieping (de vertrekhal waar ik de hele dag heb gezeten) omdat daar nog een kantoortje van deze club moet zijn. Maar toen ik daar aankwam bleek dit kantoortje ook gesloten te zijn. Ik weer terug naar beneden naar de’ mevrouw bij de schuifdeuren’. Die wist zich geen raad en riep er een collega bij. Beiden hebben vervolgens flink getelefoneerd en toen kreeg ik te horen dat juist deze dag, omstreeks 12.00 uur, het personeel van Swissport in staking was gegaan voor betere arbeidscondities…
Het zou me toch niet gebeuren dat ik nu voor de tweede keer deze dag mijn kennels kwijt zou zijn…!!!
Piedy en Juan Carlos waren nu al in Alicante zonder nieuwe air kennels…. !!! Dit zou echt een ramp betekenen voor deze dag.
Nu ging die ‘mevrouw bij de schuifdeuren’ ervan uit dat de kennels achter slot en grendel zouden staan. Ik bleef haar maar vertellen in mijn beste Spaans, Engels, Frans en Nederlands dat ik ze in het gangetje naast het kantoortje had gezet en dat ik dat altijd doe… Of het aan mijn talenkennis lag of haar onvermogen om me te begrijpen, ik weet het niet maar veel verder kwam ik bij haar niet. Uiteindelijk kon ik haar collega overhalen met me mee te lopen naar het kantoortje. … en ja hoor daar stonden ze… in het gangetje … waar ik ze had achtergelaten…
Nu is het lekker weer in Spanje en daar kan ik prima tegen… maar na deze exercitie had ik het zweet in mijn handen en op mijn rug staan.
Ondertussen waren Piedy en Juan Carlos met de hondjes gearriveerd in de parkeergarage van de luchthaven en maakten ze aanstalten om met de lift naar het niveau van de vertrekhal te komen.
Nu kon ik eindelijk mijn reisgenootjes begroeten en het weerzien met Piedy en Juan Carlos was hartelijk zoals altijd.
Omdat we nog tijd over hadden besloten om buiten plaats te nemen in een nieuwe koffietent die bij de hoofdingang van de luchthaven is gekomen. Ten eerste is de vloer daar niet zo glad als binnen (wat plezierig is voor de beestjes) en is het buiten beter vertoeven dan binnen.
Zoals altijd hadden we ook nu weer veel bekijks. Vier Nederlandse dames stelden allerlei vragen over de hondjes die gelijk werden geknuffeld. Tja dat mag van de hondjes natuurlijk best wel langer duren… Een van de dames gaf nog een kleine donatie die we op de donatiepagina hebben vermeld.
En zo ging de tijd ineens erg snel en werd het tijd om met de beestjes in te checken. Daarna met het hele sprotje naar de Odd size afdeling om Tango, Asha en Tita in de kennels te doen en daar achter te laten. Vanaf dat moment kunnen we niets meer voor ze doen tot ze op Schiphol uit het ruim komen .
Tijdens de vlucht leer ik Ruud en Anja kennen. Zij waren ook honden-gek, wonen hun leven lang al in het Krabbengat Bergen op Zoom,(waar ook mijn roots liggen) dus dat was gezellig kletsen.
Ook de terugreis gaat voorspoedig en de kleine Tiny die bij me in de cabine heeft gevlogen heeft de hele weg geen kick gegeven. Bij het stijgen moest de tas op de grond staan. Toen ik ze, eenmaal in de lucht, met tas en al op mijn schoot wilde zetten, lag ze vasts te slapen. Ik heb haar toen maar op de grond laten staan en pas weer opgepakt toen we geland waren. Het was inmiddels 00:25 uur geworden toen we het vliegtuig mochten verlaten en naar de bagage afdeling konden wandelen…..
Toen ik bij de bagagebanden aankwam zag ik de baasjes al staan wachten achter de glazen wand van de aankomsthal. Omdat ik Tiny in de tas bij me had kon ik die alvast laten zien maar Tita, Tango en Asha moesten nog uit het ruim komen. Dit duurde en bleef maar duren… Ons geduld werd danig op de proef gesteld. Het was al 01.30 uur (ongekend laat) voor al eer de kennels naar boven werden gebracht. Tja toen was het natuurlijk een snelle actie om daar weg te komen en met de kennels op twee bagagekarretjes de aankomsthal in te rijden.
Eindelijk konden de baasjes hun nieuwe huisgenootje nu in de armen sluiten.
Dione en Melvin kwamen Asha halen. Ook hun Smokey mocht mee naar Schiphol om Asha welkom te heten. Asha gaat Smokey ondersteunen om de Studentenstad Groningen onveilig te maken… Dat gaat vast een ‘studenten’ feest worden ….
Marieke kwam voor Tita. Tita had erg veel moeite met de
gladde voer van Schiphol. Zij zou als laatste met mij meelopen naar de Parkeergarage en gedurende het wandelen heeft Tita voor een grootste gedeelde in de omgekeerde kennel gelegen zodat ze niet uit kon glijden. Toen ze eenmaal buiten was en gras zag was het leed snel geleden. Haar nieuwe woonplaats Apeldoorn waar manlief Arjan en dochters Zohra & Jinthe op de komst van Marike en Tita wachtten, schijnt ook heeeeeel veel gras te groeien…
De hele familie Schilder zorgde voor een warm ontvangst van de kleine Tiny. Zij hadden hun Tiny al door het raam gezien tijdens het wachten op de kennels maar nu was de aankomst pas echt. In de armen van Carolien voelde Tiny zich veilig en zo wilde ze de hele weg wel gedragen worden hoor. Desnoods de hele weg naar Zutphen. Dat zal in de auto ook wel gebeurd zijn … denk ik zo.. haha
En natuurlijk was gelukkige Tango, die dus op de valreep te horen had gekregen ook mee te mogen op deze vlucht, ook voorzien van een ontvangstcomité. Maarten, Kariin en de kleine Magnus zouden Tango meenemen naar hun huis in Den Haag. Het is of Tango al jaren bij hen hoort. Op de foto is goed te zien hoe hij op z’n gemak voor hen staat te wachten op het laatste stukje van de reis.
En zo was deze dat weer een bijzonder dag geworden die me weer wat extra grijze haren had bezorgd.. maar wat geeft dat als je als beloning de blije gezichten van de baasjes ziet en hoe de hondjes zich meteen 
overgeven aan de aandacht en liefde die hen gegeven wordt. Dan verdwijnt de vermoeidheid als sneeuw voor de zon en met nieuwe energie ruim je de boel op en bereid je je voor op de terugreis naar huis. Marieke die liep met me mee naar de parkeergarage omdat Tita dus de uit elkaar gehaalde kennels tot rolstoel had gebombardeerd.
Thuis werd ik weer hartelijk begroet door mijn eigen roedeltje en na het drinken van het koppie koffie dat Annerie voor me klaar had gezet, rolde ik rond 04:30 uur mijn bed in. Moe en voldaan viel ik als een blok in slaap. Het was een weer een enerverende dag geweest …. elke keer weer leer je wat bij… volgende reis op 16 oktober iets eerder van huis vertrekken…
Groetjes,
Annerie en Ton