Overige: Dierenmissies Weekjournaal 21 december 2014 “Kersteditie”

Beste mensen,

Zie hier een overvolle Kersteditie van dit Dierenmissies Weekjournaal met: Goed nieuws over Chungi, nieuwe spulletjes gedoneerd, gegevens over de komende vlucht, extra klusjes in caravan voor Juan Carlos, updates van asielbewoners, net een uitlaatservice, stand van zaken over de Stroomvoorziening en het Kerstpresentje, leuke filmpjes, extra info over vlooientheater, ingezonden stukjes, Het Kerstverhaal van Komiel, de 4-kanten column met het Kerstgevoel, Tip van de dokter na al het eten, de kerstwens voor alle lezers en nog veel meer ….

Heeft u een opmerking of wilt u iets kwijt over hetgeen u gelezen heeft? Maak dan vooral gebruik van het reactie-formulier onder aan het Weekjournaal.!!!!

GEZOCHT………..

ADVERTEERDERS IN HET WEEKJOURNAAL Plaatsing van uw advertentie in het Weekjournaal bereikt jaarlijks 400.000 websitebezoekjes van dierenliefhebbers en het weekjournaal heeft 400 vaste abonnees!!!!! Advertentiekosten zijn: Geplaatste Logo met link naar website is 25 euro per kwartaal (circa 12 plaatsingen) Indien daarbij week of maand aanbiedingen worden vermeld dan is het 40 per kwartaal. VRAAG MEER INFO over adverteren op dierenmissies@gmail.com

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Airconditioning-installaties, koel-toonbanken, koelcellen, vriescellen, koelkasten, vrieskasten/kisten, ijsblokjesmachines, enz. enz.

Meer Koeling, landelijk STEK-erkend koeltechnisch installateur, gespecialiseerd in reparatie, service-en onderhoud op koel/vries en airconditioning-installaties.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

De week van dag tot dag:

Op zondagmiddag kregen we nog een leuke update van Chungi binnen. Dat was net te laat om die nog mee te nemen in het vorige Weekjournaal dus bij deze:

Good news. ! Chungi finished the treatment and feels very very well. She is very happy and naughty. She climbs on chairs and table and steal the cat food. We will check leishmania again but it seems that is not active anymore. The skin is still a bit rough, she needs more special baths.

We hebben het wel eens vaker verteld. Er is geen concurrentie tussen de bonafide organisaties die zich belangeloos inzetten voor een beter leven van zwerfdieren. Elk zwerfdier dat geholpen wordt is er één en wordt gezien als een succes. Organisaties  proberen elkaar te helpen als dat enigszins mogelijk is.  Zo hebben wij ook diverse hondjes van andere organisaties transport geboden naar Nederland. Dat gezegd hebbende is hieronder ook weer een leuk voorbeeldje van samenwerking.
Vandaag zijn we bij Simone Brals (verbonden aan Stichting AAI) in Nijeveen geweest om de spulletjes op te halen die aan Dierenmissies gedoneerd waren door de dierenkliniek ANIMO uit Den Haag. Ivy van Oostrum had ze daar opgehaald en vervolgens aan Simone meegegeven zodat ze in het noorden van het land terecht kwamen. Nu kunnen wij ze weer meenemen naar Spanje. Zo zie je dat vrijwilligers van allerlei organisaties, die het welzijn van hondjes hoog in het vaandel hebben staan, ook niet te beroerd zijn om elkaar belangeloos te helpen.  Deze spulletjes kunnen ook net als de eerder gedoneerde medicijnen prima gebruikt worden op het asiel bij Piedy en Juan Carlos….

Vandaag is er ook een vlucht geboekt met een hele speciale vluchtbegeleidster. Linda (bazinnetje van Jax (Peto), Moos (Bimbo) en Sjors) is momenteel in Zuid Spanje en toevallig moet zij eind januari voor een paar dagen in Nederland zijn. Haar hondjes blijven gedurende haar tripje achter bij familie in Spanje. De combinatie was gauw gemaakt, zeker toen Linda aanbood om speciaal voor eventuele adoptantjes eerst met de trein van Malaga naar Alicante te willen reizen en om daar vandaan met de beestjes naar Nederland te vliegen.

De vluchtgegevens zijn:

dinsdag 27 jan 2015        vluchtnummer: HV 6146 Alicante                       –      Amsterdam vertrek om: 20:25       –      aankomst om: 23:10

 

.

Maandag 15 december 2014:

Natuurlijk gaat ook niet alles van een leien dakje en zo zijn er bij elke aankoop van een occasion gebreken die later pas opgemerkt worden. Ach ja, zo is het natuurlijk ook met de caravan bij Piedy en Juan Carlos.  Er is dus nog het nodige kluswerk te verrichten.

There are a few things that need to be fixt. We didn’t see these things when we bought the caravan. We hope that, when we have electricity, we won’t have more unpleasant surprises. When we were there to buy the caravan, the caravan was not connected to the electricity grid and we had to  believe them. They told us that all the electric was ok. We know that the price for the caravan was very cheap …  a special price for a friend… we were that friend ….

 

Dinsdag 16 december 2014:

Het is een rustige dag en dat komt eigenlijk wel goed uit. Ik moet nog wat onderzoek doen om het Kerstverhaal te kunnen schrijven. Er blijkt in dit verhaal zelfs, totaal onverwacht, zij het met sterke drank, een familieverband te zijn met de overgrootvader van Annerie, Het moet niet gekker worden maar is natuurlijk wel leuk om te vermelden.

 

Woensdag 17 december 2014:

Ook vandaag is het relatief rustig. Wederom krijgen we wel wat mailtjes binnen met verzoekjes om informatie maar toch. Wie weet is het stilte voor de ‘adoptiestorm’ het zou fantastisch zijn. Vooralsnog lijkt het erop dat de mensen vooral bezig zijn met de voorbereidingen voor Kerstmis. Alles wat ik nodig heb voor het Kerstverhaal staat nu op een rijtje. Ik zal de rest van de dag gebruiken om het verhaal daadwerkelijk te schrijven.

 

Donderdag 18  december 2014:

Vandaag krijgen we weer een heel stel mailtjes binnen van Piedy en Juan Carlos. Het zijn allemaal korte updates met foto’s en filmpjes van verschillende hondjes. We kunnen niet anders dan ze gewoon maar weergeven zoals we ze binnen krijgen.

Update Sunday

She has changed so much, i started with the “therapy” in a corner with  buiscuits so now every time we want to catch her is very easy, she goes for  walks with me , i dont need to have bowy with me anymore because she likes  the walks and Juan Carlos can do it too, every day is a step. KLIK op de foto

 

Update Denzel

Denzel allows me to come close but when Juan Carlos of others approach he is still trying to hide…. so we still have a lot of work to do…

 

 

 

 

Update Pointy

He gets on with all the dogs in the shelter and as you can see… he is very resourceful and not afraid of heights…

 

 

 

 

Update Baas

Baas is al helemaal gewend en laat zich niet meer gek maken door het kleine grut dat aan de andere kant van de afrastering zijn aandacht proberen krijgen. Net uit het verblijf even de benen strekken en dan gauw even op de kop laten kriebelen.

Tja, dat zijn de belangrijke dingen in het leven…  KLIK maar op de foto …

Baas is een enorme lieverd die in elk gezin zijn plek zou kunnen vinden. Een schat voor kinderen en alles wat leeft. We hopen gauw voor hem een plaatsje te kunnen vinden.

 

 

Vrijdag 19 december 2014

Het regent erg hard en dan is het verblijf in Meppel met onze vijf hondjes op de flat maar zozo… Gelukkig zijn ze geen van alle blaffers en zijn er meerdere bewoners met één of twee hondjes. Hierdoor zijn de bewoners wel wat gewend.
.
Hoe vaak we niet de vraag hebben gekregen of wij van “de uitlaatdienst” zijn is niet meer op één hand te tellen. Ach ja, dat is ook niet zo verwonderlijk als je ons met de hondjes in de lift en in de gang tegenkomt ….

Op dit moment komen nog steeds donaties binnen voor het Stroomproject en het Kerstpresentje.

Allereerst willen we nog even stilstaan bij het Stroomproject waar voor we nu circa zo’n 800 euro (zo’n 1/7 van het totale vereiste bedrag) bij elkaar hebben gespaard. Piedy Juan Carlos overwegen om de aanleg van de stroomvoorziening gefaseerd aan te laten leggen zodat er eerder gestart kan worden. Met de installateur wordt overlegd om te horen wat die er van vindt. Hierdoor zou er begonnen kunnen worden met een beperkt aantal zonnecollectoren waardoor er weliswaar een te stroomvoorziening geplaatst worden die weliswaar te licht is om het hele terrein van licht en stroom te voorzien, maar het is de bedoeling dat dan in een vervolg fase  het vermogen uitgebreid gaat worden. Dit is al eens eerder geopperd maar daar was nog al wat weerstand tegen omdat dit voor de installateur niet economisch werken zou betekenen en dat dit voor het asiel extra kosten met zich mee zou brengen omdat er meerdere opstart data zouden zijn. Tja, we wachten rustig het overleg af of dat toch enig perspectief biedt… Ondertussen hopen we gewoon dat de donaties binnen blijven komen want er hangt, voor de kwaliteit van de opvang en de veiligheid van de hondjes, zo ontzettend veel van af….  KLIK op lampje om de projectpagina te bezoeken

Voor het Kerstpresentje staat de tafel zo goed als gedekt. Uw donaties hebben nu al voor een heerlijk hoofdgerecht gezorgd maar natuurlijk zou een toetje er echt nog wel ingaan. De hondjes zullen er heerlijk van smullen. Met Kerst zullen we het eindbedrag overmaken en dit in een symbolische cheque naar Piedy en Juan Carlos sturen. Deze cheque met eindbedrag komt in de Einde jaars editie van het Weekjournaal te staan.
We begrijpen best wel dat het niet voor iedereen makkelijk is om voor je zelf een plaatje te schetsen van hoe zo’n feestmaal met zoveel hondjes er uitziet. Nou daar hebben we wat op gevonden. Met dank aan Gerda kunnen we u dit laten zien. Let vooral op de details en wat er met het tafelzilver gebeurd.
KLIK maar op het plaatje…

 

Zaterdag  20 december 2014

Vandaag kregen we van Golida en Lammert nog een leuk stukje als ‘verlate’ reactie op het vlooientheater uit het vorige weekjournaal.

 

 

Zondag 21 december 2014

Kort na Sinterklaas kregen we dit leuke filmpje van Gerda toegestuurd en ook Golida en Lammert hebben ons dit filmpje toegespeeld. Tja als mensen zich mogen voorbereiden op Kerst dan mogen de hondjes dat natuurlijk ook. Nu is het de tijd om ook dit aan u te laten zien …… KLIK op het hondenhok om het filmpje te starten.

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Het jaar loopt alweer bijna ten einde.

Een feestelijke gebeurtenis voor ons, maar een ramp voor de meeste huisdieren!

 

Bij ieder doosje zenuwtabletten kunt u nu bij HETDIER.nl een penning bestellen voor de ½ prijs!

Bovendien betaald HETDIER.nl de verzendkosten.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Kerstverhaal 2014 over Komiel de dappere scheepshond.

Ruim 90 jaar geleden was ze gebouwd op traditionele wijze. Geklonken op een werf in Schiedam en na haar eerste dertig jaar had ze een grondige renovatie ondergaan en had ze nog vijftig jaar lang als de kleine vrachtvaarder Crescendo zo’n beetje alle havens aangedaan van West Afrika tot en met Noorwegen. Nu lag zij al weer vijftien jaar afgemeerd aan één van de vele binnenhavens van Rotterdam. De Crescendo zou nooit meer op eigen kracht uit kunnen varen. Ze zou niet meer over de zee zwerven en alleen nog maar als woning van Kapitein Goes dienen. De rol die ze al meer dan een halve eeuw had vervuld.

Kapitein Goes was een oude man met een grote baard, had een verweerd gezicht met een bobbelige neus, altijd een smoezige pet net iets scheef op zijn hoofd en steevast een pijp in de mond. Als je ooit een karikatuur van een oude zeerob hebt gezien dan zou hij daar model voor hebben gestaan. Hij moest in zijn jongere jaren een echte zeebonk zijn geweest. Nog steeds had hij een rijzige gestalte die ontzag in boezemde maar zijn ietwat geronde schouders lieten zien dat hij in de najaren van zijn leven was. Een fase waarin hij graag vertelde over de vele belevenissen op zee.

Het was op een koude en regenachtige namiddag dat ik hem midscheeps trof op de brug van De Crescendo, zijn trots. Hier stonden, naast een enorme hondenmand, een paar makkelijke stoelen in maar verder was het interieur nog steeds volledig in oorspronkelijke staat  alsof het schip zo klaar was om uit te varen.

Ik was naar hem gekomen omdat hij deze keer iets zou vertellen over zijn hond Komiel, die hem ruim 16 jaar had vergezeld.

Nadat de Oude Genever op tafel was gekomen en zijn pijp voor de zoveelste keer het licht van een lucifer kreeg, stak hij van wal. Kapitein Goes kwam oorspronkelijk ook uit Goes. Hij had zijn ouders op twintigjarige leeftijd verloren tijdens de watersnoodramp van 1953. Dat was het moment geweest dat hij definitief had gekozen om de zee de baas te worden. Als matroos was hij aangemonsterd op de Crescendo en toen is hij na een onderbreking van enkele jaren, om te studeren aan de zeevaartschool, opnieuw aangemonsterd op dezelfde Crescendo maar toen als 2^e stuurman.  Sindsdien was hij de rangen door geklommen en werd hij voor de laatste 25 jaar van zijn werkzame leven kapitein. Kapitein van de Crescendo.  Nimmer had kapitein Goes een huiselijk leven gekend en altijd was hij een spaarzaam man geweest. Toen de reder de Crescendo uit de vaart wilde nemen had hij hem kunnen kopen en zo werd hij zelf de eigenaar van het schip dat hij zo goed kende.

“Het was in 1984 toen we in Ghana lagen afgemeerd”, zo begon hij. “ We hadden een vaste bemanning waaronder een oudere Chinese kok die nooit erg spraakzaam was”.

“Het was de taak van de kok om proviand in te slaan”, zo vertelde hij.” Zuivelproducten, vlees, groente en fruit en drank maar dan met uitzondering van de ‘Oude Bols’, die volgens het oude recept van meesterknecht G.J. Bots uit Schiedam (toevallig de overgrootvader van Annerie),  vervaardigd werd en die we altijd in voldoende mate vanuit Rotterdam meenamen.“

Terwijl hij met ontzag over dit Goddelijk vocht sprak schonk hij onze glaasjes nog eens bij.

Toen vervolgde hij: “Het was die avond dat ik bij toeval, bij het passeren van de hut van de kok, hem voor het eerst zowaar een gesprek hoorde voeren in zijn gebrekkige Nederlands. Wat hij precies zei verstond ik niet maar ik hoorde hem meerdere malen met luide stem ‘komiel’ zeggen.

Ik schonk er toen geen aandacht aan en pas in de dagen daarna, toen we al weer op zee waren, was het mij opgevallen dat onze kok nog stiller was geworden dan dat hij gewoonlijk al was. Ik moest terug denken aan het voorval voor zijn hut en ik nam mij voor om ’s-avonds met hem een praatje te gaan maken want elk bemanningslid moet goed in zijn vel zitten.

Ik besloot hem op te zoeken voor het slapen gaan in de hoop dat hij tijdens een rustig gesprek zonder pottenkijkers kon vertellen wat hij op zijn lever had.  Toen ik bij zijn hut kwam hoorde ik dat hij weer aan het mompelen was en opnieuw hoorde ik enkele keren de woorden komiel… komiel… zeggen. Gedreven door mijn nieuwsgierigheid klopte ik op zijn deur en riep zijn naam. Ik hoorde gestommel en het duurde even voor de deur openging. Het leek net of ik een klein ventje betrapte in de snoeppot. Dat was voor het eerst dat ik merkte dat we een hondje aan boord hadden. Een schatje met grote ogen die verlegen en een beetje bang naar me op keken… ach ja ik geef toe … ik was meteen verkocht…

De kok vertelde dat hij de pup in een bananendoos had gevonden tussen de andere etenswaren die in de kombuis waren gezet. Hij had vervolgens het beestje heimelijk mee naar zijn hut had genomen omdat hij bang was dat we hem terug op de kade zouden zetten…. Wat een gedachte…. Ik moest erom lachen. Zo’n puppy alleen op de kade achterlaten .. nee dat zouden we nooit doen.

Om een lang verhaal kort te maken … vanaf dat moment hadden we een eigen scheepshond.  We noemde hem Komiel omdat de kok steeds ‘Kom Hier’ had proberen te zeggen.

Zo was Komiel al maanden aan boord voordat we weer in Nederland waren.  Hij groeide als kool en had geen enkele behoefte om op zijn eigen houtje van boord te gaan. Met zijn grote brede kop was het een echte grote lobbes geworden. Door de aandacht die hij van de bemanning kreeg was hij een kameraad geworden die niemand meer wilde missen. Komiel had zo zijn eigen routine van de dag. Wist precies wanneer de kok in de kombuis bezig was en lag tijdens het varen altijd op de brug aan mijn voeten. Alleen als de kok of ik, in een vreemde haven, van boord gingen wilde hij met ons mee de wal op. Dat was geen slechte gewoonte want in veel landen is het echt niet veilig om aan land te gaan. Het was duidelijk dat het schip de veilige plek voor Komiel was en dat hij die zou verdedigen tegen elke ongewenste gast. Niemand hoefde bang te zijn dat er onbevoegden het schip zouden betreden. En wat dacht je van de feestdagen die we onderweg meemaakten. Het was Komiel die op één of andere manier een gevoel van huiselijkheid gaf als we met de bemanning onder elkaar, ergens ver weg van Nederland, Kerst vierden.

Jaren gingen voorbij tot we afscheid van onze kok moesten nemen. De beste man was overleden op één van onze reizen.  Afgezien dat we, de rest van de reis naar Nederland, slecht hadden gegeten, mistte iedereen zijn aanwezigheid en dat gold ook voor Komiel. Misschien was dat het wel waardoor Komiel nog meer naar mij trok en nimmer meer van mijn zijde weg wilde zijn. Automatisch groeiden Komiel en ik meer en meer naar elkaar. Ik had geen familie meer en nimmer ging ik zomaar van boord weg terwijl andere bemanningsleden wel gingen passagieren.

Het was de dag voor Kerst in 1990 toen we toevallig weer in Ghana lagen. Exact dezelfde plaats waar we ooit Komiel aan boord hadden gekregen. Ik moest naar het havenkantoor voor de vrachtbrieven maar er was behoorlijke onrust op het haventerrein waar havenwerkers aan het ruzie zoeken waren. Er dreigde een staking en ons schip moest haar lading nog kwijt.

Het was een flinke wandeling door de warme zon en terwijl ik over de stoffige kade liep met Komiel aan mijn zijde, kwam er een groep mensen op mij. Deze werkers waren niet veel goeds van plan. Ik ben geen held maar je kunt je nu eenmaal niet bang laten maken dus liep ik stug door. Ik weet zeker dat het door de aanwezigheid van Komiel kwam dat ik met rust werd gelaten en zonder kleerscheuren het havenkantoor bereikte.  Op aanraden van de havenmeester heb ik toen gewacht tot de arbeiders waren vertrokken voordat ik weer naar het schip liep. Het was inmiddels donker geworden en alles leek rustig maar ook nu was het de schijn die bedriegt….  Ik was amper nog 100 meter van de loopplank verwijderd toen ik ineens een dreun op mijn achterhoofd voelde en ik knock out ging.  Ik had me toch laten verrassen ….

Toen ik weer bij kwam met een knetterende hoofdpijn, lag ik aan boord in mijn hut, op mijn eigen bed, en was de bemanning bezig met water mijn hoofd aan het wassen.  Op een kleed naast mijn bed lag Komiel.  Uit mijn ooghoeken zag ik dat er een verband rond zijn kop was gebonden en dat hij zwarte kale vlekken in zijn vacht had.  Het was daar en toen dat ik besefte dat ik mijn leven aan hem te danken moest hebben.  De woede van de havenarbeiders was op mij gericht omdat zij ons schip moesten lossen terwijl zij wilden staken, maar het was Komiel geweest die de meeste pijn van die woede had moeten verduren.

Ik had tijdens de wandeling terug naar de Crescendo niemand gezien en was dus ook niet bedacht geweest op enig gevaar.  Ze hadden me nabij het schip opgewacht om hun frustratie bot te vieren. Ik was op dat moment het slachtoffer.. pure pech… Een steen had mijn achterhoofd geraakt. Terwijl ik gestrekt lag heeft Komiel de aanvallers op afstand gehouden. Uit het donker waren ze nu met knuppels en fakkels tegen Komiel te keer gegaan om mij van mijn bezittingen te beroven. Dit was niet gelukt omdat Komiel al die tijd tussen mij en de aanvallers had gestaan.  Door het geblaf van Komiel was de dienstdoende wacht op het schip gealarmeerd en was de bemanning mij te hulp geschoten. Komiel had zo al gauw tien minuten strijd moeten leveren tegenover de groep Ghanezen die door het dolle heen waren geweest. Pas toen mijn bemanning met alarmpistolen, lichtkogels en een luid kinkende sirene hen had doen laten afdruipen kon ik aan boord gebracht worden. Arme Komiel was mank geraakt, had meerdere brandwonden en een gapend gat midden op zijn kop opgelopen maar was zelf de loopplank op gestrompeld.  Ik kan me bijna niet voorstellen wat voor strijd dat geweest moet zijn.  Pas toen ik het relaas hoorde van de mijn mannen hoe Komiel daar dapper bezig was geweest en voor mij de klappen had opgevangen, stonden de tranen in mijn ogen.

Op het moment dat ik weer bij kennis kwam wilde Komiel mijn hut uit. De deur werd voor hem opengedaan en tot ieders verwondering strompelde hij naar buiten en ging hij boven aan de loopplank liggen. Nu hij wist dat ik weer bij kennis was wilde hij laten zien dat hij nog niet klaar was met dat gespuis en niet wilde wijken voor dreiging van hun brute geweld. We waren allemaal diep geraakt door zijn grote plichtsbesef.

Tegen alle gebruiken in zijn we de volgende morgen op 1e Kerstdag uitgevaren. Pas toen we de haven uit waren liet Komiel voor het eerst zijn kop hangen en toonde hij zijn ware zwakke conditie die hij tot dat moment verborgen had gehouden. Nu pas liet hij zich goed onderzoeken en beseften we dat hij veel meer pijn had moeten verdragen dan we eerst hadden gedacht. Het waren niet alleen de talloze brandwonden die hij over zijn hele lichaam had maar ook de meerdere fracturen aan zijn ribben die, als gevolg van de slagen die had opgelopen, hem bij elke ademhaling enorm veel pijn moesten bezorgen. Komiel bleek er zo slecht aan toe dat we werkelijk vreesden voor zijn leven. Vermoedelijk was bij het gevecht ook zijn kaak ontwricht geraakt waardoor hij de eerste weken vrijwel niets kon eten en hij alleen maar afviel. Vanzelfsprekend waren alle bemanningsleden enorm aangedaan door het leed dat Komiel was overkomen en er werd rond de klok bij hem de wacht gehouden. We konden niets anders dan hem verwennen en de tijd geven om te herstellen. We verwenden hem met alles dat we maar voor hem konden verzinnen. Komiel moest aansterken en hij kreeg het beste van de maaltijden die ook wij aten. Daar zorgde de nieuwe kok zelf hoogst persoonlijk voor. Zo is Komiel er uiteindelijk na maanden weer helemaal bovenop gekomen en had hij als vanzelfsprekend een plek aan de eettafel gekregen. Dit stukje respect dat Komiel van ons kreeg was meer dan verdiend ….

Zo is Komiel mijn grote held geworden en werden we echt onafscheidelijk.  Dat is immer zo gebleven tot we in het jaar 2000 onze laatste tocht hadden gemaakt en we hier kwamen te liggen. Van de oorspronkelijke bemanning waren alleen Komiel en ik nog over. De Crescendo zou toen eigenlijk flink gemoderniseerd moeten worden om aan de moderne zeevaart deel te kunnen blijven nemen. Ik besefte dat dit het moment was om afscheid te nemen van het zeemansbestaan.  Aan de kade zou de Crescendo voor Komiel en mij ons onderkomen blijven gedurende de rest van ons leven.  Ik kon toen aan de ogen van Komiel zien dat hij moe was en voelde ook ik erg de behoefte naar rust. Komiel en ik wisten dat het genoeg was geweest. Het jaar daarop hebben we samen, als halve landrotten, kunnen genieten van de welverdiende rust. Toen is Komiel, toch nog heel onverwachts, gestorven. Zijn hart had het opgegeven. Ik was er kapot van en heb de maanden daarna troost gezocht bij het product van de meesterknecht G.J. Bots. Ik vond het naar dat ik hem geen waardig zeemansgraf had kunnen geven maar na de fase van verdriet en zelfmedelijden, besefte ik dat ik daar Komiel niet de eer gaf die hij verdiende. Zijn verhaal moest verteld worden.

Laten we nog even proosten op Komiel… dat heeft hij wel verdiend..!”

Opnieuw schonk hij het zoveelste borreltje in en toen ik even later op stapte om huiswaarts te keren voelde ik het gemis van Komiel. Misschien kwam het door de Oude Genever of was het toch de grote mand die daar al jaren lang leeg stond. Ik weet het niet. Wat ik wel weet dat ik het erg met Kapitein Goes had te doen. Wat zal hij verdrietig zijn geweest om het verlies van Komiel. Tegelijkertijd wist ik ook dat door te luisteren naar dit verhaal voor Kapitein Goes zijn trouwe vriend Komiel nog spring levend was….

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ingezonden stukje van Marianne en Peter (baasjes van Pepe en Loena)

Hallo Ton,

Groetjes Marianne en Peter Salentijn uit Amsterdam

(Annerie en Ton: Graag gedaan)

Spike (met zijn personeel  John en Marlene) :

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Maurits van Elswijk is de drijvende kracht achter OnePack waarbij ook zijn vrouw Siriphan haar steentje bijdraagt. Maurits is de bouwer van onze website en onze webmaster van Dierenmissies. Voorts vervult hij tevens de functie van bestuurslid.  Geloof maar gerust dat we hem vaak nodig hebben want onze ICT kennis is beperkt.

Hartelijk dank Maurits voor je nimmer aflatende steun !!!! 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 De 4-kanten column van Ton

 

Met uw Kerstgevoel bezorgt u uw hond een fijne Kerst… . Met het Kerstfeest zo pal voor de deur is het moeilijk om kritisch naar de wereld om je heel te kijken. Op één of andere manier heeft het Kerstvirus al toegeslagen en lijkt het niet gepast om een ongezouten mening te geven over onderwerpen die anders mijn nekharen overeind doen staan. Je merkt het in veel dingen die u vast wel zult herkennen. Je krijgt een soort gelatenheid over je heen en je wordt makkelijker dan anders. Kleine irritaties van andere mensen worden minder belangrijk. Ik herken bijna mijzelf niet meer….! Zo haal ik mijn schouders op en glimlach naar een kerel die me met de auto toevallig onhandig snijdt bij het invoegen, nee ik wuif zelfs dat hij voor mag gaan…! En wat dacht u van deze: Ik kijk een mevrouw begripvol aan als die haast blijkt te hebben bij de kassa van de supermarkt en voor mijn neus een oneigenlijk plekje claimt… en zo heb ik nog tal van voorbeelden. Ik kan er niets aan doen … het is de tijd van het jaar dat ik officieel een ‘Softie’ wordt… Eigenlijk is het best wel leuk om te zien dat de betreffende automobilist zich een beetje schaamde voor zijn onhandige manoeuvre en nog een gebaar van ‘Sorry’ maakte en de vrouw mij een dankbare blik toe wierp. Wat een beetje vergevingsgezindheid al niet te weeg kan brengen. . Waarom ik u vertel over dit fijne Kerstgevoel?  Dat zal ik uitleggen. Voelt u ook de aangename rust die u bekruipt als u het stukje hierboven gelezen hebt? Een stukje berusting en het inzicht dat je niet opgefokt hoeft te reageren om dingen die niet helemaal goed gaan? Het is de allerbeste remedie om frustratie te voorkomen. Frustratie die voortkomt uit het onvermogen om alles te laten lopen zoals jij dat graag zou willen. Soms duurt het gewoon wat langer om een gewenst resultaat te bereiken. . En  nou komt de clou van het hele verhaal: “Hou vast dit Kerstgevoel want hoe rustiger u bent hoe sneller uw hond begrijpt wat u van hem verlangt”. . Uw hond kan best wel eens iets verkeerds doen. Dat hoort er nu eenmaal bij en zal altijd wel eens gebeuren. Daar mag je als baasje niet boos om worden. U mag natuurlijk wel net doen alsof u boos bent tijdens een correctie. Uw lichaamstaal zal bij een correctie helpen. Een waarschuwing aan uw hond die iets doet wat niet mag moet duidelijk zijn maar daarna moet er onmiddellijk weer rust zijn zodat voor hem het verschil duidelijk is. Met boze toon blijven praten is verwarrend. De hond zal rustig worden als hij van het baasje te horen krijgt dat hij het goed doet. Krijgt hij die bevestiging niet dan blijft hij een tijd lang onzeker of het nu wel goed is … . Kent u die voorbeelden ook van mensen die een blaffende hond aan de lijn hebben en die dan hard “Koest” “Stil” roepen terwijl ze hard aan de lijn rukken. Wat gaat er hier fout? Het baasje heeft duidelijk niet het Kerstgevoel waar we het over hadden en straalt niet de rust en gezag uit die de hond nodig heeft om rustig te worden. Sterker nog, het baasje wordt steeds wanhopiger en de hond steeds meer opgefokt met het gevolg dat het baasje het dier blaffend en schuimbekkend mee moet slepen tot de volgende confrontatie… . Als uw hond erg opgewonden raakt van iets dat u niet goed vindt, is het goed om hem die duidelijke waarschuwing te geven maar daarna, zodra de opwinding iets afzwakt, hem met zachte sussende positieve woorden verder tot rust krijgt. Denk aan het Kerstgevoel !!! Dit is wat ik bedoel met alleen boos acteren als het nodig is en om zaken die er echt toe doen. Kijk naar uw hond en zie dat hij u graag wil plezieren maar niet altijd goed begrijpt wat er van hem verlangd wordt. Lach bij uzelf als er iets niet goed gaat en bedenk dan dat er wellicht iets aan de les voor hem niet duidelijk is. Boosheid of frustratie werken altijd averechts. . Een kleine ondeugendheid van uw hond hoeft echt niet zwaar gestraft te worden. Als u het spel goed beheerst is een blik of een kleine korte stemverheffing al voldoende. U zult zien dat het een veel aangenamere manier is om met elkaar om te gaan. Pas dan is het ook Kerst voor uw hond.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 SNUFFEL DIERENMISSIES 

 

Wellicht wilt u een mooi cadeautje kopen bij Karlijns Shop, kans maken op prachtige geldprijzen in de Vriendenloterij, kwaliteitsvoer kopen bij Shumafood of eens even snuffelen op Marktplaats tussen de spulletjes van Snuffel Dierenmissies….?

Mocht u al meedoen met de Vriendenloterij maar wilt u met uw loten Stichting Dierenmissies steunen? Dan kan dat eenvoudig door één telefoontje te plegen met de Vriendenloterij: 0900 – 300 1400

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Afsluitend hier de zin van de week:

Is het vele eten met de feestdagen niet echt gezond… Maak dan extra lange wandelingen met uw hond… . Hoe simpel kan het zijn …..

 

Tot slot willen we nu alvast iedereen hartelijk bedanken voor de talloze Kerstkaarten en emails met allerbeste wensen voor de Feestdagen en het Nieuwe jaar. Onmogelijk kunnen we iedereen een kaartje terug sturen dus doen wij het zo…..

 

Mede namens Piedy en Juan Carlos, wenst Stichting Dierenmissies u en uw huisdieren, een onvergetelijk Kerstfeest toe..!!!!

 

Beste mensen er komt nog een Oude Jaars editie van het Dierenmissies Weekjournaal dus is het gepast om daarin u allen een voorspoedig 2015 te wensen.
.
We zien uw reacties, onder aan dit weekjournaal, graag tegemoet.

Groetjes,
Annerie en Ton