Nieuws: Dierenmissies Weekjournaal van 1 oktober 2017

.

De vliegreis van Lucy en Canela

Het was weer in alle vroegte toen de wekker ging. De vlucht is niet zo vroeg als anders dus kon ik tot 05.30 uur blijven liggen. Later vertrekken betekende ook een korte verblijfstijd op de luchthaven Barcelona tussen aankomst en het vertrek terug naar Eindhoven. Ik had slecht 2 uur en 45 minuten maar als er geen vertragingen waren moest het te doen zijn om na de aankomst de kennels van de bagage afdeling te halen, de kennels in elkaar te zetten, dan direct naar de vertrekhal te gaan om Canela en Lucy in ontvangst te nemen, in te checken en de kennels met de hondjes af te geven bij de odd-size bagage afdeling, dan naar de security te gaan en aan boord zien te komen van het vliegtuig om met de hondjes terug te vliegen naar Eindhoven.  Hoe goed je ook alles probeert te plannen, er gebeuren toch altijd weer dingen die je niet voorziet en dat zou ook deze keer weer blijken.

In het begin ging het allemaal prima. Onderweg ook nog de nodige files gehad en dat zorgde nog even voor wat bezorgdheid maar aankomen twee uur voor vertrek was nog een mooie prestatie. Het parkeren is en blijft daar, door de ingestorte garage, een crime maar ja dat wisten we al.  Zo liep ik, zo snel als ik kon, met de 2 grote kennels op wieltjes, van de parkeerplaats naar het luchthavengebouw. Een flinke wandeling dat kan ik u zeggen. Tot drie keer toe verloor ik een wieltje door de ongelijke bestrating maar uiteindelijk kwam ik bezweet en wel bij de incheckbalie. Net op tijd was ik ingecheckt en pas nadat ik de kennels bij de odd-size had afgegeven en eenmaal door de security was kwam ik een beetje tot rust. Ik besloot Annerie met een fotootje te laten weten dat alles tot zover goed was verlopen. Met een koppie koffie in de hand kon ik vervolgens wachten tot ik aan boord kon gaan. In Eindhoven heb je geen slurf dus loop je over het platform naar het vliegtuig. Het doet wat nostalgisch aan maar het is wel lekker om even de buitenlucht op te snuiven.
De vlucht ging voorspoedig..

Eenmaal in Barcelona begon de race tegen de klok pas echt. Nou en dat viel nog helemaal niet mee want als je dan wat zaken hebt die net even niet lekker lopen en vertraging veroorzaken dan krijg je toch wat stress….. en dat was dus het geval……

Ik moest bijna een uur wachten op de kennels die uit het ruim moesten komen. Pas tegen 02. 00 uur kon ik naar de vertrekhal gaan waar ik Anna de directrice en vrijwilliger Montse met de hondjes zou ontmoeten. Zodra ik daar was aangekomen  begon ik de met het opbouwen van de kennels. Daarbij sloeg de schrik me om het hart. Bij één van de kennels bleek een verkeerd deurtje te zitten die dus niet paste. Ik had voor Lucy en Canela toch echt twee afsluitbare kennels nodig.

Ik belde Miranda om te vragen of Anna een goede kennel mee wilde nemen van het asiel. Toen bleek dat die al lang met de hondjes onderweg was.  Miranda zei dat ze in de auto zou stappen om met spoed een kennel naar het vliegveld te brengen maar dat ze niet wist of ze op tijd zou zijn.

Toen kreeg ik al het berichtje dat Anna met Montse en de hondjes op het vliegveld waren gearriveerd. Ook  Aguda met haar vriend, die de gezinsopvang van Lucy hadden verzorgd, waren mee gekomen. Het was een leuk weerzien en gezamenlijk hebben we getracht om het deurtje met ti wraps vast te zetten.

Dat lukte wonderwel dus ik stuurde gauw een berichtje naar Miranda dat haar komst niet meer nodig was maar ondertussen was de eerste ongeplande vertraging een feit.  Het vervelende was dat we even later merkten dat de wifi niet werkte en ze het berichtje niet had gekregen. We belden haar met Anna’s mobieltje en konden haar vertellen dat haar komst niet meer nodig was. Het bleek dat ze al vlak bij het vliegveld was en nu weer naar huis kon. Tja dat was natuurlijk zonde maar het was nu eenmaal niet anders.

Nadat Alida met een traantje afscheid had genomen van Lucy gingen we naar de Odd-size bagage afdeling om daar de hondjes met kennels af te geven. Dan moet je door een onooglijke deur en kom je in een wat grauwe ruimte waar je je in de maag van het vliegveld waant. Weg van de gezellige drukte van de toeristen sta je in een wat schaars verlichte ruimte waar de bijzondere bagage wordt gecontroleerd en door een scanner wordt gehaald.  Dan wordt er professioneel gehandeld en verdwijnen de hondjes uit het zicht die ik pas weer in Eindhoven zou terug zien.

Al met al hadden we best wat tijd verspeeld en moest ik me haasten om bij de gate te komen. Ik liep tegen de gebruikelijke lange rij toeristen op die allemaal probeerden door de security te komen. Als voorbereiding op de daadwerkelijke controle deed ook ik alvast alle metalen voorwerpen bij mijn handbagage in het bakje op de band zodat ik zonder problemen door de scanner zou kunnen lopen. Zo deed ik ook expres mijn riem af omdat die een metalen gesp had.  Eindelijk was ik aan de beurt en wat me al die jaren nog nooit was overkomen gebeurde nu. Ik werd er uit gehaald omdat er toch nog een piepje afging toen ik door het poortje liep. De tweede ongeplande vertraging grrrr. Het was nu zo’n beetje boarding tijd geworden dus toen ik de extra controle had ondergaan spoedde ik mij, met mijn riem nog in mijn hand en afzakkende broek, naar de gate waar het vliegtuig stond te wachten. Dan is de luchthaven ineens nog best groot.

Op mijn ticket stond dat ik zou vertrekken van gate U 32 moet. Ik volgde de bordjes U en kwam tot de ontdekking dat er daar nergens Eindhoven als bestemming stond aangegeven.  Ik vroeg een dame van de luchthaven waar ik moest zijn terwijl ik mijn boardingpass liet zien. Ik werd naar een scherm verwezen waarop ik zou kunnen zien waar mijn vliegtuig van zou vertrekken. Helaas, bij de gates in de hal U, stond alleen Rotterdam als bestemming aangegeven. Inmiddels werd het later en later. De hondjes zouden al lang met de kennels een veilig plekje in het ruim hebben gekregen en de laatste passagiers zouden nu zo’n beetje wel bij hun zitplaatsen zijn … Ik vroeg vervolgens aan een iets oudere dame van de luchthaven om advies. Zij gaf de eerste, jongere, dame opdracht om in de computer te kijken en hopla wat bleek … er was een wisseling van gate geweest die ik had gemist door de vertraging bij de security. Ik moest bij gate S 24 zijn. Een totaal ander kant op dus ik weer rennen…. .Ik had al visoenen van een vertrokken vliegtuig met de hondjes in het ruim zonder dat ik aan boord was…. ja zulke gedachten helpen dan echt niet aan een beetje zielsrust.

Toen ik daar met kloppend hart aankwam, bleek ik weer tijd genoeg te hebben want het vliegtuig was meer dan een kwartier vertraagd. Zo kwam alles met een diepe zucht van opluchting toch weer goed. Ik kon zowaar op mijn gemak de riem weer in mijn broek doen.

De vlucht was voor mij een heerlijke rustpauze…

Op Eindhoven aangekomen stonden Krista en Piet te wachten op hun Canela en op Lucy stonden Sander, Claudia en dochter Bo te wachten…

Eenmaal uit het vliegtuig en bij de bagage ruimte maakte ik me op voor de gebruikelijke lange wachttijd. Dat verstuurde ik ook naar de groepsapp om de baasjes te waarschuwen dat het wel nog even zou duren. Ik had de paspootjes al te voorschijn gehaald .

.

.

Zo stond ik voor de band van de Odd-size bagage te wachten maar wonderwel ging plots het rolluik omhoog en zag ik de kennels klaar staan. Toen ging het ineens allemaal erg vlug.

.

Wie nog meer het asiel mogen verlaten.

.

Blij kunnen we melden dat de volgende hondjes ook een baasje gevonden hebben en spoorslags het asiel mogen verlaten.

Dita

.

.

.

.

.

.

.

Hoera !!! Nela is geadopteerd

Maar beste mensen wat dacht u van Nela. Een lief bazinnetje was verliefd geraakt op haar en na wat mailtjes en na een lang plezierig gesprek stond haar toekomst vast. Ze mag definitief naar Nederland komen. Alle formaliteiten worden nu afgehandeld en ze zal direct klaar gemaakt worden voor de adoptie.  Wat goed voelt moet je laten gebeuren.

.

.

————————————————————————————————————————-

.

.